Σελίδα 309, τελευταία σελίδα, «σκύβω και φιλώ το μέτωπό σου, αδελφέ Ηλία Βενέζη, Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012», γράφει με δάκρυα στα μάτια ο αναγνώστης...
Σελίδα 309, τελευταία σελίδα, «Ηλία Βενέζη σε ευχαριστώ, 8/11/2020», γράφει ο άλλος αναγνώστης, φίλος του πρώτου. Τον φαντάζομαι στο σαλόνι του σπιτιού του με δάκρυα στα μάτια κι αυτόν...
Δεν θα ήταν οι μόνοι οι δύο φίλοι... Χιλιάδες άνθρωποι, δύσκολα θα διέκριναν τις τελευταίες λέξεις, τις τελευταίες παραγράφους αυτού, του ενός από τα σπουδαιότερα έργα του τόπου μας, φτάνοντας στο τέλος της ανάγνωσής του. Μπορεί να μην τις διέκριναν καθαρά, αλλά σίγουροι θα ήταν για τη συνέχεια, για το τι θα είχε κρυμμένο μέσα σε εκείνο το μαντήλι, πίσω από το ρούχο του ο παππούς. Αυτό το λίγο χώμα της Αιολικής Γης, της Γης του τόπου του. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικές αυτές οι τελευταίες γραμμές..
Όταν διάλεξα αυτό το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του πατέρα, μου είπε ότι αυτό το βιβλίο ίσως έχει την πιο όμορφη και μαγική πρώτη παράγραφο που έχει διαβάσει ποτέ! Μου τη διάβασε!
Όταν παραμέρισαν τα κύματα του Αιγαίου κι άρχισαν ν' αναδύονται απ' το βυθό τα βουνά της Λέσβου υγρά, στιλπνά και γαλήνια, τα κύματα είδαν ξαφνιασμένα το νησί, το νέο τους φίλο. Ήταν συνηθισμένα να ταξιδεύουν απ' τα μέρη του Κρητικού πελάγου και να σβήνουν στις ακρογιαλιές της Ανατολής, και ό,τι ξέρανε από στεριά ήταν σκληρά βουνά, κοφτοί θεόρατοι βράχοι, γη από κίτρινη πέτρα. Τούτο δω, με το νέο νησί, ήταν κάτι άλλο -ω, πόσο διαφορετικό! Γι' αυτό είπαν τα κύματα:
«Ας πάμε το μήνυμα στην πιο κοντινή γη, στη γη της Αιολίδας. Ας της πούμε για το νησί, τη νέα γη που έδεσε το φως με τη γαλήνη, για τη γραμμή και την κίνησή του που είναι τόσο ήρεμη σα να έχει μέσα της τη σιωπή, ας της πούμε για το θαύμα του Αιγαίου!»
Ήρθαν τα κύματα και φέραν το μήνυμα του πελάγου στην αιολική ακτή. Ήρθαν κι άλλα κύματα, κι άλλα - όλα τα κύματα. όλα λέγαν για το παιχνίδι της γραμμής του νησιού, για το παιχνίδι της αρμονίας και της σιωπής.
Τ' άκουσαν την πρώτη μέρα τα σκληρά βουνά της Ανατολής και μείνανε αδιάφορα. Τ' άκουσαν και την άλλη, και πάλι δεν ταράχτηκαν. Όμως όταν το κακό παράγινε και κάθε στιγμή άλλο δεν ακούγανε παρά τη βουή του πελάγου για το θαύμα, τα βουνά παράτησαν την αταραξία τους και, περίεργα, σκύψανε πάνω απ' τα κύματα να δουν το νησί του Αιγαίου. Ζηλέψανε την αρμονία του και είπαν:
«Ας κάμουμε κ' εμείς έναν τόπο γαλήνης στη γη της Αιολίδας, που να 'ναι σαν το νησί!»
Παραμερίσανε τότε τα βουνά, τραβήχτηκαν στο βάθος, κι ο τόπος που άφησαν έγινε ο τόπος της Γαλήνης.
Τα βουνά κείνα της Ανατολής τα λένε Κιμιντένια.
Ήταν όντως! Και όταν αργότερα ξεκίνησα να διαβάζω την Αιολική Γη, η μία παράγραφος σαν κύμα ταξίδευε μετά την άλλη. Ένα θαύμα κρυβόταν κάθε φορά που, ενώ κολυμπούσες μέσα του, έφτανες στην κορυφή του κύματος και αντίκρυζες το επόμενο... Κι έτσι κύμα το κύμα έφτασα κι εγώ, όπως και χιλιάδες πριν από εμένα, αφού περιπλανηθήκαμε στα Κιμιντένια όρη και στις μαγικές και σκληρές τους ιστορίες στην τελευταία παράγραφο. Την πιο όμορφη, την πιο ανθρώπινη, την πιο συγκινητική τελευταία παράγραφο που έχω διαβάσει ποτέ...
Κι εκεί, μέσα από την αλμύρα των δακρύων, διέκρινα αχνά τη μοίρα των δύο αυτών λαών που ζουν αιώνες δίπλα δίπλα, τη μοίρα όλων των λαών αυτού του μαγικού πλανήτη, που ο άνθρωπος με άλφα μικρό και όχι δυστυχώς με άλφα κεφαλαίο, τον έκανε άσχημο, έκανε τον άνθρωπο φυγά, να κουβαλάει λίγο χώμα απ' τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό [...] στο ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.
Φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη, παραμέρισε κι εσύ κύμα το κύμα και φτάσε εκεί που ο παππούς, η γιαγιά, τα παιδιά και τα εγγόνια ξεκινούν για μια καινούρια ζωή στο άγνωστο. Μια ζωή που πλούτισε τον τόπο μας με Ιστορία, γεύσεις, κουλτούρα, λογοτεχνία, μουσική, αγώνα. Ο πόνος τους, ίδιος πόνος με των επόμενων, που εκατό χρόνια μετά εξακολουθούν να μπαίνουν κι αυτοί στις βάρκες...
Και φτάνοντας κι εσύ σε αυτή την τελευταία σελίδα της Αιολικής Γής, σίγουρα θα πάρεις το μολύβι σου και θα γράψεις: Ηλία Βενέζη, αδελφέ, σε ευχαριστώ...
Ηλίας Βενέζης
Αιολική Γη
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ
[Με τα πλάγια γράμματα στο μέσο της ανάρτησης είναι απόσπασμα από το βιβλίο. Έχει μεταφερθεί στο μονοτονικό σύστημα διατηρώντας παράλληλα την ορθογραφία του πρωτότυπου]
Διαβάστε ακόμα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου