Ο Ανταίος τουφεκίστηκε -κι αυτό δεν ήταν τυχαίο- τη νύχτα της 30 Μαρτίου 1952...
Ναι, γιατί πλάι στο πρόσωπο του διευθυντή του, του μεγάλου επιστήμονα Δημήτρη Μπάτση, δολοφονήθηκε από το μοναρχοφασιστικό κράτος της εποχής η επιστήμη που τάχθηκε με το μέρος του λαού. Πλάι στον Νίκο Μπελογιάννη, τον Νίκο Καλούμενο και τον Ηλία Αργυριάδη. Γιατί άνθρωποι σαν τον Δημήτρη Μπάτση έπρεπε να πάψουν να ζουν και να αναπνέουν για την πρόοδο του λαού, για την ανασυγκρότηση της χώρας με όπλο την επιστήμη.
Στη σύγκρουση των προοδευτικών ανθρώπων με τις σκοτεινές δυνάμεις των καθυστερημένων, που σαν μοναδικό κίνητρο έχουν την αγωνιώδη προσπάθεια για περιφρούρηση προνομίων και ατομικών συμφερόντων, η θέση του επιστημονικού κόσμου είναι φανερή. Πάντοτε οι επιστήμονες ένιωθαν σαν κύριο προορισμό τους να δουλεύουν και να συμβάλουν στην πρόοδο και την προκοπή του κοινωνικού συνόλου. (Πέτρος Κόκκαλης)
Αυτό το διαμάντι κυκλοφορούσε σε μια από τις πιο τρομερές περιόδους του τόπου μας. Από το 1945 έως το 1951 που απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του. Η χώρα έβγαινε ρηγμαμένη από το τετράχρονο κατοχικό σκοτάδι κι οι άνθρωποι αυτοί μια έννοια είχαν. Την ανασυγκρότηση της καθυστερημένης αυτής χώρας σε όλους του τομείς. Να αποδείξουν ότι με τις ίδιες δυνάμεις μπορεί να είναι αυτάρκης, ανεξάρτητη και να βασιστεί στον πλούτο της. Σε αντίθεση με τον υποτελή αστικό κόσμο που την ήθελε καθυστερημένη και δεμένη πίσω από το εκάστοτε άρμα που κυριαρχούσε στον πλανήτη. Πάντα φυσικά με το αζημίωτο. Από τις χιλιάδες σελίδες του όλα αυτά τα χρόνια της λευκής τρομοκρατίας, του ταξικού εμφυλίου πολέμου, του μετεμφυλιακού κράτους, της φτώχειας και των στερήσεων πέρασαν οι πιο τρανοί επιστήμονες. Τρανοί όχι μόνο για το επίπεδο των γνώσεων τους αλλά και για την προσφορά τους σε μια εποχή που θα μπορούσαν να πάνε με το νικητή για να έχουν το κεφάλι τους στη θέση του. Η επιστήμη για αυτούς ήταν το κλειδί της ελευθερίας. Χιλιάδες σελίδες έγραψαν για την επιστημονικά σχεδιασμένη ανοικοδόμηση, για τις τηλεπικοινωνίες, τις συγκοινωνίες, τη γεωργία, τη βιομηχανία, την οικονομία, τη δικαιοσύνη, την υγεία, την αλιεία, την εργασία, το μεταλλευτικό πλούτο της χώρας, την οικιστική πολιτική, τα βιβλία, τα περιοδικά , τον πολιτισμό. Την ώρα που οι δεξιοί ροκάνιζαν την ξένη βοήθεια του δόγματος Τρούμαν αυτοί σχεδίαζαν το μέλλον του ανεξάρτητου τόπου μας. Ο Ανταίος αγκάλιαζε το λαό και με τις μελέτες του αγκάλιαζε όλα τα προβλήματα.
Μπορεί όλα τα άρθρα να μην είναι σύγχρονα αλλά μπαίνοντας μέσα στις σελίδες των δύο αυτών τομών η αναγνώστρια κι ο αναγνώστης βυθίζονται σ' έναν κόσμο που η τεκμηρίωση, ο τρόπος σκέψης κι ο πνευματικός και επιστημονικός του πλούτος μόνο κερδισμένους θα τους βγάλουν. Και σίγουρα θα τους δείξουν πως μπορούν οι λαοί ανεξάρτητοι και στηριγμένοι στις δυνάμεις τους να προκόψουν και να ευτυχήσουν...