Κι εκεί που περιπλανιέσαι στο Αττικό άλσος, χωρίς ακόμα κι εκεί βαθιά μέσα του να μπορείς να απαλλαχθείς τελείως από το βουητό αυτής της άσχημης πόλης, συναντάς μια δρυ. Το φύλλωμά της μπλέκεται με τις λέξεις του Παπαδιαμάντη, και ξάφνου, ο πραγματικός κόσμος ανακατεύεται με τον κόσμο της ονειροπόλησης, της φαντασίας και των συγκινήσεων. Είναι ο εσωτερικός κόσμος που παρακολουθείς μόνο εσύ... Μέχρι να βγεις ξανά βίαια από αυτόν και να αντικρίσεις κατάματα τον πραγματικό... Τον ισοπεδωτικό κόσμο των ρολογιών, της ανθρωποφαγίας και της αδυσώπητης οντότητάς του... Μέχρι τότε, απόλαυσε τη δροσερή σκιά από τα φύλλα της και ονειρέψου με τις λέξεις του μπάρμπα-Αλέξανδρου...!
Όταν παιδίον διηρχόμην εκεί πλησίον, επί οναρίου οχούμενος, δια να υπάγω να απολαύσω τας αγροτικάς μας πανηγύρεις, των ημερών του Πάσχα, του Αγίου Γεωργίου και της Πρωτομαγιάς, ερρέμβαζον γλυκά μη χορταίνων να θαυμάζω περικαλλές δένδρον, μεμονωμένον, πελώριον, μίαν βασιλικήν δρυν. Οποίον μεγαλείον είχεν! Οι κλάδοι της χλωρόφαιοι, κατάμεστοι, κραταιοί· οι κλώνες της, γαμψοί ως η κατατομή του αετού, ούλοι ως η χαίτη του λέοντος, προείχον αναδεδημένοι, εις βασιλικά στέμματα. Και ήτον εκείνη ανάσσα του δρυμού, δέσποινα άγριας καλλονής, βασίλισσα της δρόσου...
Από τα φύλλα της εστάλαζε και έρρεεν ολόγυρα της "μάννα ζωής, δρόσος γλυκασμού, μέλι εκ πέτρας". Έθαλπον οι ζωηφόροι οποί της έρωτα θείας ακμής, κι έπνεεν η θεσπέσια φύλλας της ίμερον τρυφής ακηράτου. Και η κορυφή της βαθύκομος ηγείρετο ως στέμμα παρθενικόν, διάδημα θείον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου