Λεηλατούνται οι τόποι από τον υπέρμετρο τουρισμό, χάνονται κι οι τόποι, φεύγουν κυριολεκτικά ή μεταφορικά οι άνθρωποι χάνονται και οι ιστορίες των τόπων τους, επικρατεί η ομοιογένεια των γεύσεων στο όνομα ενός σάπιου life style, χάνονται οι παραδοσιακές γεύσεις και μυρωδιές των κουζινών των τόπων. 

Ο Γ. Φ. Καλόγερος ξεκίνησε να γράφει διηγήματα στο 46ο Λύκειο Νεάπολης Εξαρχείων και να τα μοιράζει σε φανζίν. Αυτή η συνήθεια τον ακολουθεί έως σήμερα. Είναι η "λογοτεχνική παρένθεση" με λιτές λογισέλοδες εκδόσεις, που εκδίδονταν μια φορά στο τόσο με διηγήματα, στο περιθώριο της πολιτικής δουλειάς και των κινηματικών διαδικασιων. Άλλο ένα λοιπόν μικρό βιβλιαράκι, αυτή τη φορά όχι σε μορφή αυτοέκδοσης αλλά από τις εκδόσεις "ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ", με τίτλο "οι μπουρλιοτέρηδες και άλλα λευκαδίτικα διηγήματα". 

Τα "φύλλα" αγαπούν την Ιστορία και τις ιστορίες του τόπου μας. Τη λαογραφία, τη λογοτεχνία, τους αγώνες για την αλλαγή αυτού του σάπιου κόσμου.

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι...

Γυρνάς σπίτι ζητώντας καταφύγιο από τον καθημερινό ζόφο της πόλης. Ή είσαι σπίτι και κλείνεις τ' αυτιά και τα μάτια για λίγο στον καθημερινό ζόφο των εγκλημάτων που γίνονται από άνθρωπο σε άνθρωπο στον πλανήτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο γυρνώντας. Ή απλά το δυναμώνεις αν είσαι σε αυτό. Είσαι τυχερός που αγαπάς το ραδιόφωνο! Κι ακούς...

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι

βγάλε από την πόρτα το κλειδί

το παιδί ξανάρχισε να παίζει

το κανάρι πάλι κελαηδεί.

Βάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι

κάποιος πονεμένος θα βρεθεί

το παιδί ξανάρχισε να παίζει

το κανάρι πάλι κελαηδεί.

Άνοιξε στο φως το παραθύρι

δέσε μια κορδέλα στα μαλλιά

βάλε το λουλούδι στο ποτήρι

να γεμίσει η κάμαρη ευωδιά.

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι

βγάλε από την πόρτα το κλειδί

το παιδί ξανάρχισε να παίζει

το κανάρι πάλι κελαηδεί. 

Και σκέφτεσαι γι' άλλη μια φορά πόσο μεγάλη δύναμη έχουν οι στίχοι, τα λόγια, τα τόσο πολύτιμα γράμματά μας. Γιατί αυτά αγαπάς! Και σε δικαιώνουν! Αυτά τα λόγια του μεγάλου ποιητή της φτωχολογιάς Λευτέρη Παπαδόπουλου! Κι από κοντά η μουσική! Του μεγάλου Σταυρού Ξαρχάκου! Κι από κοντά η ερμηνεία! Της μεγάλης Βίκης Μοσχολιού!

Αλλά ας μείνουμε στα γράμματα που είναι η αγάπη του ιστολογίου...

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι, βγάλε από την πόρτα το κλειδί, ακούς κι ανατριχιάζεις στο πώς αυτός ο λαός μεταλλάχθηκε και κλειδαμπαρώνεται στη μοναξιά του πετώντας κάθε τι συλλογικό μακριά του. 

Βάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι κάποιος πονεμένος θα βρεθεί, ακούς κι ανατριχιάζεις ξέροντας ότι κάποια στιγμή, όπως και στο παρελθόν αυτός ο λαός ή και μέρος αυτού του λαού όποτε χρειάστηκε κάποιον πονεμένο στήριξε. Και θα το ξανακάνει...

Και συνεχίζοντας να ακούς το τραγούδι και, γεμίζει η κάμαρα ευωδιά... Την ευωδιά των στίχων, της μουσικής, της φωνής, της ελπίδας, του αγώνα για έναν άλλο κόσμο...