Το ραδιόφωνο

Απόγευμα ήταν. Είχε πέσει το σκοτάδι. Χειμώνας δηλαδή. Η μητέρα κρατούσε τα δύο αγόρια της από το χέρι. Μπήκαν σ' ένα παιχνιδάδικο, από αυτά τα κλασσικά της δεκαετίας του '80. Τα συνοικιακά. Τι άλλο να είχαν ζητήσει τα μικρά αγοράκια; Αυτοκινητάκια! Τα σιδερένια πολύχρωμα αυτοκινητάκια που τα έστηναν στη σειρά πάνω στο χαλί στο παιδικό δωμάτιο δημιουργώντας κυκλοφοριακό κομφούζιο! Το χαλί αυτό είχε μερικές ωραίες ίσιες γραμμές που με τη φαντασία τους τα δύο αδέρφια τις μετέτρεπαν σε μεγάλους δρόμους! Βγήκαν από το μικρό μαγαζάκι και συνέχισαν το δρόμο τους προς το σπίτι! Σύνορα Παγκρατίου με Καισαριανή. Οδός Σκοπευτηρίου. Η ταμπέλα στο τέλος του δρόμου έγραφε «Το θυσιαστήριο της Λευτεριάς». Κάτι πρέπει να είχε συμβεί παλιότερα σε αυτό το πάρκο που περνούσαν τις ώρες του παιχνιδιού τους τα δυο αδέρφια... Αργότερα θα μάθαιναν.

Ας το αφήσουμε τώρα αυτό. Η μητέρα με τα παιδιά πλησίαζαν στο σπίτι. Ξαφνικά σταμάτησαν και η μητέρα τα κοίταξε και τους είπε: Ακούστε παιδιά, τώρα που θα γυρίσουμε σπίτι αν ο μπαμπάς δεν έχει καταφέρει να αγοράσει το ραδιόφωνο να του πείτε «Mπαμπά, δεν πειράζει, θα το αγοράσεις την επόμενη φορά...» Πρέπει να ήταν κάτι πολύ σημαντικό αυτό το ραδιόφωνο για τον πατέρα. Και για τη μητέρα! 

Πάντα στο σπίτι μας έπαιζε μουσική από το ραδιόφωνο. Από ένα μικρό τρανζιστοράκι και ένα μαύρο παλιό ραδιόφωνο. Αυτό το τελευταίο το θυμάμαι αμυδρά. Πως να ήταν αυτό το καινούριο ραδιόφωνο; Και γιατί μπορεί να μην κατάφερνε να το πάρει; Ο λόγος ήταν προφανής! Άλλες εποχές... «Εντάξει μαμά, θα του το πούμε». Στο δρόμο πρέπει να είχα πέσει σε μεγάλη περισυλλογή και αγωνία για το αν θα τα είχε καταφέρει ο μπαμπάς! Πλησιάζαμε και η σκέψη του επικείμενου αραδιάσματος των παλιών αυτοκινήτων με τα καινούρια και η δημιουργία ενός ακόμα μποτιλιαρίσματος και μιας μεγάλης κίνησης στο παιδικό δωμάτιο υποχωρούσε μπροστά στην αγωνία για το ραδιόφωνο.

Η πόρτα του μικρού διαμερίσματος της Καισαριανής άνοιξε! Πρώτα το κλασσικό μικρό ανήλιαγο χολ και μετά το σαλόνι. Και ξάφνου, ο πατέρας σκυμμένος μπροστά σ' ένα μεγάλο για τα μάτια των παιδιών εκείνης της εποχής ραδιοκασετόφωνο να μας δείχνει με το δάχτυλο στο στόμα να κάνουμε ησυχία! Αντέγραφε τραγούδια από το ραδιόφωνο! Άλλο πάλι και τούτο! Και μάλιστα ένα τραγούδι ενός ανθρώπου που έμενε λίγα τετράγωνα πιο πέρα! Καισαριανιώτης κι αυτός! Ο Αντώνης Καλογιάννης που έφυγε πριν δυο μέρες από τη ζωή! Θα μου πεις που το θυμάσαι εσύ; Μας κοροϊδεύεις; Ε, μπορεί και να μην αντέγραφε Καλογιάννη αλλά εμένα έτσι με βολεύει! Παγκόσμια μέρα ραδιοφώνου σήμερα, Καισαριανή, Καλογιάννης... Ποιητική αδεία λοιπόν! Όλα τα άλλα είναι αληθινά. Επιτρέψτε μου μια μικρή φαντασιοπληξία. Έτσι κι αλλιώς, είτε εκείνη τη στιγμή είτε άλλη, τον τεράστιο αυτόν τραγουδιστή από το ραδιόφωνο τον έμαθα και οικογενειακώς τον αγαπούσαμε! 

Από τότε λοιπόν αυτό το ασημί ραδιόφωνο μας ακολουθούσε όλες τις ώρες, όλα τα απογεύματα στο μικρό σπιτάκι της Καισαριανής, τα πρωινά και τα βράδια του Σαββάτου, τα μεσημέρια της Κυριακής όταν ακούγαμε αυτές τις αμφιβόλου τεχνικής ποιότητας αναμεταδόσεις και περιγραφές ποδοσφαιρικών αγώνων. Λες και άκουγες τους αστροναύτες να επικοινωνούν από το φεγγάρι με τη βάση τους στη γη! Μας ακολούθησε και στα επόμενά μας σπίτια! Εκεί μας έβαζε ο πατέρας να απαγγέλουμε ποιηματάκια που μαθαίναμε στο σχολείο και μετά να ακούμε τη φωνή μας! Δεν υπήρχαν κάμερες τότε! Εκεί άκουσα χιλιάδες ώρες μουσικής αργότερα στην εφηβεία από κασέτες που αντέγραφα κι εγώ από το ράδιο! Από αυτό αγάπησα κι εγώ το ραδιόφωνο! Και μέχρι σήμερα, και σε όλα τα σπίτια που έχω μείνει, είναι αυτή η μία, και τόσο όμορφη παρέα μου...