Panini

Σε μια είσοδο πολυκατοικίας στην οδό Ηρώων Σκοπευτηρίου, στην Καισαριανή, το παιχνίδι με τα χαρτάκια άναβε! Ο μικρός Γ. χτυπούσε με το δάχτυλο το χαρτάκι του, έτσι ώστε να πάει πιο μακριά από αυτό που είχε πετάξει ο αντίπαλός του και να το κερδίσει! Αντάλλαζε ένα με ένα, ένα με πέντε, ανάλογα το πόσο σπάνιο ήταν! Αυτός ο Ιορντανέσκου του ΟΦΗ του έλειπε όλη την ποδοσφαιρική χρονιά! Κι αφού κατάφερε να τον βρει, του τον πήρε ένα καλοκαίρι απ' τα χέρια ο αέρας και τον βύθισε στο λιμανάκι της Παλαιοκαστρίτσας στην Κέρκυρα! Αντίθετα, την ομάδα του Απόλλωνα Αθηνών να ποζάρει με φόντο την υποτυπώδη σκεπαστή κερκίδα των «επισήμων» -τρομάρα να τους κάνει- την είχε τόσες φορές που την κόλλησε στη βιβλιοθήκη! Ίσως γι' αυτό την συμπάθησε κιόλας! Α! Υπήρχε και το παιχνίδι που το χαρτάκι χτυπούσε στον τοίχο κι έπρεπε να καπακώσει όσα ήταν ήδη κάτω ριγμένα! Αυτό πια ήταν πραγματική τέχνη! Κι αυτός ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος, όταν κατάφερνε να καπαρώσει δυο, τρία ή τέσσερα μαζί! Οι πανηγυρισμοί ήταν ανάλογοι με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων!

Η μεγαλύτερη όμως αγωνία του ήταν όταν με το παιδικό χαρτζιλίκι έτρεχε στο περίπτερο να πάρει όσα περισσότερα φακελάκια μπορούσε! Και τι λαχτάρα ήταν αυτή όταν τα άνοιγε με την προσδοκία να μην βρει διπλά και τριπλά! Η χαρά έπαιρνε τη θέση της απογοήτευσης και ανάποδα ανάλογα τη σοδειά! Τα χαρτάκια με αστραπιαίες κινήσεις χωρίζονταν σ' αυτά που θα κολλιούνταν στο άλμπουμ, σ' αυτά που θα ανταλλάζονταν και σ' αυτά που θα παίζονταν στη γειτονιά! 

Ήταν ιερή η στιγμή που άνοιγε το άλμπουμ και κάλυπτε σιγά σιγά τα κενά! Παράλληλα όμως ήταν κι ένα ταξίδι στο χάρτη και τα χρώματα που αντιπροσώπευαν μια ολόκληρη πόλη, μια συνοικία, μια κωμόπολη. Φάτσες αστείες και μούρες χαμογελαστές, πρόσωπα σκληρά, φαγωμένο χορτάρι, τσιμεντένιες κερκίδες, επαρχιακές ομάδες να ποζάρουν στα «ξερά» της δεκαετίας του '80! Ακόμα και σήμερα κάποια ονόματα πετάγονται μπροστά του και τον «αναγκάζουν» να περιηγηθεί στο διαδίκτυο για να θυμηθεί την ιστορία τους! 

Υπήρχε όμως και η φωτεινή μεριά των άλμπουμ... Αυτή των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων διοργανώσεων! Όσο φωτεινές θα μπορούσαν να είναι οι φάτσες των Αργεντινών, των Βραζιλιάνων, των Ιταλών και των Εγγλέζων... Όλων αυτών των τύπων με τα μουστάκια και τις χαίτες! Ήταν όμως μπροστά στην ελάχιστη εικόνα του εξωτερικού που υπήρχε τότε, ένα εξωτικό ταξίδι από τα ξερά και λασπωμένα γήπεδά μας σ' έναν άλλο κόσμο. Γι' αυτό και η λύσσα του μικρού Γ. να συμπληρώσει τα άλμπουμ μεγαλύτερη! Άλμπουμ πιο δυσεύρετα κι όχι δωρεάν παραχωρημένα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Άγνωστο και ακατανόητο το γιατί! 

Τη μέρα λοιπόν που ξεκινούσε το μουντιάλ του 1986, αυτό ντε, «με το χέρι του Θεού», ήταν αδιαπραγμάτευτο  να μην ζητήσει ο Γ. από τον πατέρα του να πάνε με το αυτοκίνητο στον μεγάλο Prisunic Μαρινόπουλο να το πάρουν! Τα χαρτάκια είχαν γίνει στοίβα και περίμεναν να κολληθούν! Η στιγμή που σκύβει σ' ένα χαμηλό ράφι του σούπερ μάρκετ και πιάνει το πολυπόθητο άλμπουμ στα χέρια είναι ακόμα  χαραγμένη μέσα του... Και κάθε φορά, με αυτή την ανάμνηση, μια συγκίνηση τον πλημμυρίζει όταν ξεκινάει άλλο ένα μουντιάλ... Κι ας του είναι πια τελείως αδιάφορο...