Ιδού κύριοι εφημερίδα! Ούτε διαφημίσεις, ούτε ανοησίες... Κείμενα, άρθρα, αναλύσεις, πολιτισμός! Αυτό είναι το περιεχόμενό της! Αυτά έλεγε σ' ένα παλιό βαγόνι του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, από εκείνα που είχαν για θέσεις αναπαυτικούς μαξιλαρένιους καναπέδες από δέρμα. Αυτούς που στα περισσότερα τρένα ήταν σκισμένοι. Εκείνο το ζεστό απόγευμα του Ιουλίου του 1991, ο γκριζομάλλης εκείνος πολύ κοντός κύριος, ο ευγενής, ο καλλιεργημένος, ο αγωνιστής της ζωής, συνόδευε τους δύο γιους του και τον φίλο τους στο κέντρο της Αθήνας. Σε μια διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του τότε Αμερικανού προέδρου. Ναι κύριοι, «Η ΕΠΟΧΗ»! Και συνέχισε να τη διαβάζει, ενώ οι τρεις φίλοι συνέχιζαν να λένε τα δικά τους. Ίσως για το ποδόσφαιρο. Πάντως, σίγουρα δεν πήραν και πολύ σοβαρά αυτά που τους είπε. Τουλάχιστον για την ώρα... Το τρένο σιγά σιγά έφτανε στην Αθήνα. Αττική, Βικτώρια, Ομόνοια... Σε σταθμούς μιας άλλης εποχής. Το υπόγειο, τα σκαλιά, η άνοδος στην οδό Σταδίου. Μπροστά ο κοντός κύριος, με το παντελόνι και το πουκάμισο του. Πάντα περιποιημένος. Ακόμα και στο στενόχωρο υπογειάκι που χρησιμοποιούσε για το δικηγορικό του γραφείο κομψός με σακάκι και γραβάτα. Έστω κι αν δεν περίμενε κανέναν κι έγραφε, έγραφε, έγραφε ατελείωτα με το χέρι τις υποθέσεις του. Κι αυτοί να διαβάζουν τα μαθήματά τους ενοχλώντας τον με τη φασαρία τους! Πίσω λοιπόν αυτοί να ακολουθούν και να ανοίγουν την πόρτα σ' έναν άλλο κόσμο! Φωτεινό, σαν το μονοπάτι που ακολουθούσαν οι χιλιάδες άνθρωποι στην αναζήτηση ενός άλλου καλύτερου κόσμου, και σκοτεινό, σαν όλους αυτούς που στέκονταν εμπόδιο σε αυτήν τους την πορεία... Και το εφηβικό μυαλό του φίλου, που είχε οσμιστεί τη μυρωδιά της αδικίας λίγους μήνες πριν στις μαθητικές καταλήψεις του 1990-1991, στριφογύριζε, σκεφτόταν, ρουφούσε τα χρώματα από τα μαύρα και κόκκινα πανό, τα εφηβικά μάτια έψαχναν διψασμένα τα βλέμματα πίσω από τα μαντήλια και τις κουκούλες των νέων ριζοσπαστών ανθρώπων. Η διαδήλωση δεν πρέπει να ξεκίνησε καν και διαλύθηκε βίαια. Κι αυτός δίπλα στον κύριο με την «ΕΠΟΧΗ» στο χέρι και τα παιδιά του να τρέχει χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά. Μόνο ότι κινδυνεύει. Σε μια στοά έστρίψαν κι ανεβήκαν στο δικηγορικό γραφείο ενός συναδέλφου του. Ποιος να θυμάται πόση ώρα να έμειναν κλεισμένοι εκεί. Χαραγμένη όμως στη μνήμη του έμεινε η λέξη του πατέρα των φίλων του. Προβοκάτορας. Αυτό είχε ξεστομίσει για κάποιον που κρατούσε ένα ξύλο και φορούσε ένα μαντήλι στο πρόσωπο του. Το εφηβικό μυαλό πάσχιζε να καταλάβει γιατί δεν ήταν διαδηλωτής αυτός που φορούσε μαντήλι και αμυνόταν αλλά ήταν κάτι κακό. Γιατί χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει ακριβώς τη λέξη αυτή του φαινόταν ότι σήμαινε κάτι κακό. Πολύ κακό! Αργότερα, μεγαλώνοντας, μελετώντας τις τάσεις, τις εφημερίδες, το κίνημα, στρατευμένος κι αυτός στην «Υπόθεση» κατανόησε, χωρίς βέβαια να συμφωνεί, τη στάση του ευγενικού αυτού αγωνιστή κυρίου. Του πατέρα του αγαπημένου του φίλου και συμμαθητή του. Και χαμογελάει και τον σκέφτεται γλυκά κάθε φορά που τον φέρνει στο μυαλό του. Γιατί έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του στο πέρασμα του στη νέα εποχή της ζωής του... Κι ας, τον αφορούσε κι αυτόν στο μέλλον αυτός ο τιμητικός χαρακτηρισμός, «προβοκάτορας»...!
