Στον Μι Δέλτα...
Έπαιξα τερματοφύλακας. Ίσως γιατί με είχε συνεπάρει η ιστορία του τερματοφύλακα γιατρού στο "Μπλεκ"! Έπαιξα τερματοφύλακας. Ίσως γιατί πίσω από την κοινωνικότητα μου κρυβόταν ένα μοναχικό παιδί. Έπαιξα τερματοφύλακας. Ίσως γιατί η μοναδικότητα της θέσης πρόσφερε στο συλλογικό καλό το υπέρτατο αγαθό μετά το γκολ. Τη φύλαξη της τελευταίας γραμμής άμυνας. Κι εγώ έδινα πάντοτε την ψυχή μου για το "εμείς". Έπαιξα τερματοφύλακας. Αγχωμένο παιδί μπρος στο άγνωστο ίσως ξόρκιζα τους φόβους μου στην επικείμενη άγνωστη επιλογή του επιτιθέμενου σέντερ φορ. Έπαιξα τερματοφύλακας. Ίσως γιατί η μαύρη μπλούζα που έβλεπα να φορούν τη δεκαετία του ογδόντα να ταίριαζε με τη μαύρη μου ψυχή... Έπαιξα τερματοφύλακας. Ίσως επειδή τα γάντια και οι επιγονατίδες με έκαναν να νιώθω πιο άτρωτος απέναντι στον αντίπαλο. Έπαιξα τερματοφύλακας. Κι ακόμα ακούω το μπαμ που έκανε η μπάλα όταν περνούσε από εμένα και χτύπαγε στο κάγκελο που χρησίμευε για δίχτυ. Ήχο που σήμαινε ότι το "έφαγα" και έπρεπε να συμμαζέψω τα ψυχολογικά κομμάτια μου και να συνεχισω. Έπαιξα τερματοφύλακας. Σε τσιμεντένιες πλάκες πεζοδρομίων και πλατειών, ασφαλτοστρωμένες αυλές σχολείων, ελάχιστες φορές σε χορτάρι και κυρίως σε χωμάτινες αλάνες με πέτρες για δοκάρια. Έπαιξα τερματοφύλακας. Με ματωμένα γόνατα και λασπωμένος από πάνω ως κάτω. Έπαιξα τερματοφύλακας. Κι ακόμα ακούω αυτό το παιδί που ήμουν κάποτε, να φυλάει τώρα πια, με τη μαύρη του ψυχή και τη μαυροκόκκινη σημαία, όχι την τελική γραμμή άμυνας, αλλά το τελευταίο και πιο πολύτιμο πράγμα που έμεινε στον κατάμαυρο καιρό μας. Την ανθρωπιά...
Διαβάστε ακόμα:
