Στη δασκάλα μου...
Κάπου απροσδιόριστα, σε μια άκρη του μυαλού μου, ηχεί η φράση που κάποια στιγμή είπε η δασκάλα μου σε κάποια τάξη του δημοτικού, προφανώς διαβάζοντας στο αναγνωστικό κάποιο κείμενο της Έλλης Αλεξίου, «Η Έλλη Αλεξίου ήταν δασκάλα μου»! Τι θα μπορούσε στο παιδικό μου μυαλό να είχε πει αυτό τότε; Λογικά όχι κάτι σπουδαίο. Ποιος να ήταν όμως ο μηχανισμός που το εντύπωσε βαθιά και δεν το άφησε να χαθεί στο πέρασμα τόσων χρόνων; Σίγουρα δεν ξέρω. Και να που μερικές δεκαετίες μετά συναντήθηκα με τη δασκάλα της δασκάλας μου! Και θυμήθηκα την αναφορά στο πρόσωπό της!
Έχω μια καλή εικόνα γι' αυτήν. Θυμάμαι και τα πολλά καλά της και τα αρκετά στραβά της. Η κουλτούρα που προσπάθησε να δώσει στους μαθητές της πρέπει να ήταν πολύ έξω από τις νόρμες του σχολείου τότε... Και του τώρα φαντάζομαι. Οι γιορτές που οργάνωνε ήταν για το παιδικό μου μυαλό ολόκληρα ταξίδια στον κόσμο της εκάστοτε εποχής. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τι γιορτή διοργάνωσε για την 17 Νοέμβρη του 1973! Άκουγα, άκουγα, άκουγα και μαγευόμουν. Μας διάβαζε ποιήματα, αποσπάσματα από βιβλία μαζί με τη δασκάλα ενός άλλου τμήματος. Μια νεκρική σιγή επικρατούσε στην τάξη. Το παιδικό μου μυαλό ταξίδευε στις ματωμένες εκείνες μέρες που μόλις είχα μάθει ότι υπήρχαν. Και μάλιστα πολύ λίγα χρόνια πριν. Γιορτές για την 28η Οκτωβρίου που ολονών οι παππούδες μας είχαν πολεμήσει, ιστορίες για την Κατοχή, τραγούδια, σχολικές γιορτές στο τέλος του χρόνου με ποιήματα του Ελύτη. Θυμάμαι όμως και τα στραβά της. Την αυστηρότητά της. Αδικαιολόγητη τουλάχιστον, για τη σημερινή εποχή, αλλά και για εκείνη την όχι και τόσο μακρινή.
Η συνάντησή μου αυτή με τη δασκάλα της δασκάλας μου, ίσως να δικαιολογεί και την αυστηρότητά της. Ίσως οι σκληροί αγώνες για μικρή ζωή να εντυπώθηκαν στα χρωμοσώματα του κάθε παιδιού εκείνης της εποχής. Χρόνια που δύσκολα μπορεί να φανταστεί ο σύγχρονος άνθρωπος. Χρόνια όμως που μελετώντας τα καταλαβαίνεις και αποκτάς εικόνα για το πως φτάσαμε στο σήμερα, πως ζούμε, πως σκεφτόμαστε... Γιατί τίποτα δεν προέρχεται από παρθενογένεση και πόσο μάλλον ο τρόπος που σκέφτεται και συμπεριφέρεται η κάθε γενιά. Δικαιολογεί όμως και τον αγώνα της να μάθουμε γράμματα, όπως έλεγαν κι οι παλιοί. Γιατί σίγουρα είχε όλες αυτές τις συμμαθήτριες στο σχολείο θηλέων που φοιτούσε.
Διάβασα λοιπόν για τον μικρό Φραντζέσκο, που η αδελφή του τον έπαιρνε μαζί της στο σχολείο, γιατί η μάνα ξενοδούλευε και άνοιξε η τύχη του όταν ντύθηκε με το ένα από τα τρία υφάσματα που χάρισε η σχολική επιτροπή στο σχολείο, την Βαγγέλιτσα που δεν τα κατάφερε και μικρή μικρή πήγε να δουλέψει στα καπνά, τα τρία αδέρφια του ορφανοτροφείου που βρήκαν στο πρόσωπο ενός δασκάλου και μιας δασκάλας τον πατέρα και τη μάνα που δεν είχαν, τον Δημητράκη, την Φρόσω, την Μαριγώ... Όλα τα παιδάκια που έδωσαν σκληρούς αγώνες στη σύντομη έως τότε ζωή τους, που άλλα τα κατάφεραν και άλλα όχι...
Έλλη Αλεξίου
Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου