Οι περιπέτειες του Πέτρου Γεωργίου: ΝΟΣΗΡΟΙ ΜΗΥΡΥΚΑΣΜΟΙ * Συνωμοσία γραφιάδων της γριάς

Ήραααα, Ήραααα, Ήραααα! 

Αυτό το σύνθημα των φίλων του Ηρακλή στριφογύριζε στο κεφάλι μου και σιγοτραγουδούσα όση ώρα διάβαζα αυτό το μικρό βιβλιαράκι! Κι αργότερα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις της καθημερινότητας συνέχιζε να βουίζει μέσα μου! Και κάπου εκεί στο πέταλο της θύρας 10 μαζί με τους άλλους αυτονομίτες που κάποτε την είχα επισκεφτεί κι εγώ με έβλεπα να το φωνάζω! Ένα βιβλιαράκι που το απόλαυσα κεφάλαιο κεφάλαιο, παράγραφο παράγραφο, λέξη λέξη! Τι μπορεί άραγε να με συνέδεε με τον Μάκη Σαρλή και τον νεαρό Ηρακληδέα συνοδοιπόρο του και γέλασα τόσο πολυ και στο τέλος συγκινήθηκα; Να είναι η old school γενιά, τα πάθη που σέβομαι, το ταξικό τους ένστικτο, οι αντιφάσεις τους; 

Αλλά ας μείνω στον Μάκη Σαρλή γιατί αυτό είμαι σίγουρος ότι θέλει κι ο συγγραφέας συνοδοιπόρος του! Ένα απλό γκουγκλάρισμα θα βοηθήσει να μάθεις φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη. Αλλά μόνο την επιφάνεια... Εδώ θα μάθεις ότι αυτή η φιγούρα της πόλης Ο Μάκης ήταν Μαρξιστής, χωρίς να το ξέρει! Ο Μάκης ο στραβοστόμης, για τους παροικούντες στη Θεσσαλονίκη ο στραβοστόμης είναι αυτός που η τρέλα για την ομάδα του τον κάνει να στραβώνει το στόμα του όταν παθιάζεται ενώ φτύνει φοβερές ατάκες! Εδώ θα δούμε την ατόφια λαϊκότητα, τη συντροφικότητα, το πάθος, τις αντιφάσεις, τη μεγαλοσύνη ψυχής και τη γνησιότητα ενός ανθρώπου που όπως έλεγε και ένας άλλος οπαδός, αρχηγική μορφή ομάδας της Αθήνας Είμαι εκεί δεμένος πίσω από το άρμα της ομάδας μου. Με σέρνει. Δεν μπορώ να κάνω πίσω με τίποτα. Είναι ένα γλυκό λάθος. Εσύ δεν έχεις κάνει "λάθη" στη ζωή σου; Έτσι κι ο Μάκης! Ακόμα και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, εκεί στο νοσοκομείο, χτυπημένος άσχημα από τον καρκίνο, κανόνιζε να είναι όλος ο λαός του Ηρακλή ασφαλής και ενωμένος. Να μπει να δει την ομάδα του χωρίς να πληρώσει τα εξωφρενικά εισιτήρια. Ήξερε ότι πεθαίνει και είπε στον ανώτερο αστυνομικό από το τηλέφωνο Τόσα χρόνια που πηγαίνουμε στις Σέρρες, γίνονται επεισόδια και ότι αν ήθελε η αστυνομία, να μη γίνει το παραμικρό αυτή τη φορά θα έπρεπε να είναι όσο το δυνατό πιο μακριά από τα "παιδιά με τις κουκούλες". "Να μη φαίνονται οι αστυνομικοί. Και να το ξέρεις είναι καλά παιδιά αυτοί, απλά δε συμπαθούν τις αρχές!" Αυτά και άλλα πολλά με το γνήσιο ένστικτο του και τις στραβοστομιές του έλεγε ο Μάκης Σαρλής. Αυτή η γνήσια λαϊκή φιγούρα. Το μόνο κρίμα είναι ότι όλη αυτή την ενέργεια του, την αγωνιστικότητα για τον ημίθεο, την οργανωτικότητά του και το πάθος του τα έδωσε σε αυτό, ας το πούμε έτσι, γλυκό λάθος... Κι όχι εκεί που θα έπρεπε... Αλλά έτσι είναι τα πάθη... Και αυτό το μικρό ιστολόγιο τα σέβεται με το παραπάνω! Α! Και ευχαριστεί τον άγνωστο αυτό συγγραφέα του μικρού αυτού διαμαντιού! Ψάξτε το οι μεγαλύτεροι, η παλιά άγρια νεολαία και διαβάστε το!

Το βιβλίο "Οι περιπέτειες του Πέτρου Γεωργίου - ΝΟΣΗΡΟΙ ΜΗΡΥΚΑΣΜΟΙ * Συνωμοσία γραφιάδων της γριάς" από τις εκδόσεις Άλφα/Θήτα/Δέκα κυκλοφορεί και μπορείτε και να το παραγγείλετε από το βιβλιοπωλείο ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ στη Θεσσαλονίκη.

Η σκακιέρα...

Στη μνήμη του πατέρα μου (1944 - 2024)...

Όλα, όλα, και τ' άλογα μου θα σου δώσω 

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει 

δρασκελώντας την μίαν άκρη ως την άλλη 

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Μανώλης Αναγνωστάκης 

Τελείωσε η παρτίδα πατέρα. Όχι αυτή που σκάρωσες με τον φίλο σου και συμφοιτητή σου σ' εκείνη την αυτοσχέδια σκακιέρα που από τη φτώχια σας φτιάξατε σ' ένα χαρτόνι μιας κούτας ουίσκι. Ποιος ξέρει που μπορεί να τη βρήκατε. Ίσως σ' εκείνη την ταβέρνα που δούλευες χωρίς να πληρώνεσαι για ένα πιάτο φαΐ στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζες. Τελείωσε η παρτίδα της ζωής σου κι εγώ τώρα έμεινα με αυτή τη σκακιέρα και τα πιόνια, τις βασίλισσες, τους βασιλιάδες, τους αξιωματικούς, τα άλογα, τους πύργους. Είδες! Τα πιόνια έβαλα πρώτα σε αυτές τις γραμμές πατέρα. Ίσως γιατί όταν τα θυσίαζα πρώτα στις μάχες στεναχωριόμουν πιο πολύ κι από όταν έχανα τον βασιλιά και έχανα την παρτίδα. Γιατί με τα "πιόνια" ήμουν πάντα στη ζωή μου κι όχι με τους βασιλιάδες. Ακόμα και τότε ασχημάτιστο παιδί... Ως βαθιά υλιστής ξέρω ότι σε κανένα άλλο κόσμο, σε καμία άλλη ζωή, από κανέναν άλλον ουρανό δεν θα δεις ποτέ αυτές τις γραμμές. Και είναι κρίμα γιατί σίγουρα θα σου άρεσε που είμαι με τα πιόνια... 

'48 | Αντίσταση στον μεγάλο εποικισμό

Φαντάζομαι ότι όλος ο κόσμος θεωρεί ότι οι Παλαιστίνιοι είμαστε θύματα. Δεν είμαστε θύματα, είμαστε αγωνιστές. Και είμαστε αγωνιστές πιο απελευθερωμένοι από όλο τον κόσμο που είναι κάτω από την πίεση του καπιταλισμού καιρού ιμπεριαλισμού. Τουλάχιστον μπορούμε να πούμε στους Ισραηλινούς "όχι". 

Narisam Tamimi

Τα "φύλλα" τη λογοτεχνία αγαπούν! Και την Ιστορία! Την ιστορία των ανθρώπων και κυρίως των αγώνων τους για έναν καλύτερο κόσμο! Με τα βιβλία καταπιάνονται είτε ως "απόλαυση", είτε ως στράτευση στον αγώνα, είτε ως αυτομόρφωση! Με τη μικρή και μεγάλο οθόνη δεν έχουν και πολύ καλή σχέση. Θα έλεγα είναι "ακούλτουρος" παντελώς ο συντάκτης τους! Αλλά εδώ πρόκειται για κάτι άλλο! Που δεν χρειάζεσαι να έχεις ιδιαίτερες γνώσεις για να μιλησεις. Πρέπει το λιγότερο να μην έχεις χάσει την ανθρωπιά σου. Για ένα ντοκιμαντέρ από ανθρώπους του κινήματος και του αγώνα! Από την ομάδα "218". Όχι από επαγγελματίες. Και αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία σε αυτό! Αλλά η μεγαλύτερη αξία του είναι το ίδιο το ντοκιμαντέρ! Η επίσκεψη τους παρόλες τις δυσκολίες στη Δυτική Όχθη, στην Παλαιστινιακή Γη και ο τρόπος που του γύρισαν είναι ένας άθλος από μόνος του. 

Οι κάμερες και τα μικρόφωνά τους μπήκαν σε σιδερόφρακτα σπίτια από τον κίνδυνο των επιθέσεων με πέτρες από τους εποίκους, μίλησαν με τους κατοίκους τους που δεν μπορούν να λείψουν από αυτά γιατί θα τα καταλάβουν αμέσως λούμπεν στοιχεία του παρακράτους, μπήκαν σε θέατρα και μας μεταφέρουν το πείσμα των ανθρώπων που μετατρέπεται σε πολιτισμό κι αγώνα, κινήθηκαν σε δρόμους, μας μεταφέρουν την εικόνα των μπλόκων που καθημερινά περνούν οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί. Στην πατρίδα τους που δεν μπορούν να χαρούν. Στην πατρίδα τους που πρέπει να κάνουν κύκλους χιλιομέτρων για να πάνε στο απέναντι στενό γιατί έτσι θέλει το απαρτχάιντ. Μας δείχνει την καθημερινότητα αυτού του Γίγαντα Λαού! Που δεν το βάζει κάτω! Που δεν σκύβει το κεφάλι! Που σε κάνει ντρέπεσαι που δεν έχεις δώσει όλο σου το είναι με τη συμπαράστασή σου.  Κι όλα αυτά σε συνθήκη "ειρήνης"... Το 2022... Όχι σήμερα... Για να φανταστεί κανείς τη διαφορά... Και αυτό που μας λένε και βρωντοφωνάζουν είναι αυτό:

Δε θέλουμε τα δάκρυα σας. Δεν είμαστε θύματα, είμαστε μαχητές της ελευθερίας.

Bassem Tamimi

Αυτά τα λίγα λόγια μπορούν να γράψουν τα "φύλλα" γιατί δέκα μέρες μετά την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ τα στομάχια όσων το παρακολούθησαν είναι σφιγμένα. Και υπόσχονται τη συνέχεια της αλληλεγγύης τους στον παλαιστινιακό λαό που δεν έχει τίποτα πια να χάσει. Για όσες και όσους θέλουν να μάθουν τι ακριβώς συνέβαινε στη Δυτική Όχθη πριν την 7η Οκτώβρη του 2023 το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια καλή αρχή. Είναι η αρχή! Η συνέχεια είναι ο αγώνας! Τα "φύλλα" ευχαριστούν από την καρδιά τους την ομάδα "218". Τα "φύλλα" με περηφάνια φωνάζουν: ΔΕΙΤΕ ΤΟ!

Πληροφορίες για τις προβολές στη σελίδα του ντοκιμαντέρ στο Facebook 48|Resisting the big settlement - 48| Αντίσταση στον μεγάλο εποικισμό.

Α.Ρ.Δ. Ή ολογράφως: Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι! Ένα αρτικόλεξο από το μακρινό 1946...

Στους Αχιλλέα και Νίκο που σίγουρα δεν είναι ούτε αλήτες, ούτε ρουφιάνοι....

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, αν θυμάμαι καλά, δόνησε στις αναρχικές πορείες τους δρόμους της μητρόπολης το σύνθημα αυτό! Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι! Είχαν βιώσει στο πετσί τους οι εμπνευστές αυτού του συνθήματος, οι Αναρχικοί, τη ρουφιανιά αυτού του ρυπαρού αιμοδότη κλάδου της εξουσίας. Και αργότερα το έπιασαν στο στόμα τους πολλά κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Και δικαίως! 

Γυρίζοντας αρκετά χρόνια πίσω, ανακάλυψα ένα διήγημα από το μακρινό 1946, στο πιο προοδευτικό περιοδικό της εποχής, τα "Ελεύθερα Γράμματα", ένα διήγημα της μεγάλης Μυκωνιάτισσας, κομμουνίστριας και τεράστιας συγγραφέα Μέλπως Αξιώτη που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει άλλο τίτλο από αυτόν που του έδωσε. Πενήντα χρόνια μετά ο ευγενικός τίτλος "Καταμερισμός δουλειάς" θα μπορούσε να είναι το παραπάνω σύνθημα! 

Καταμερισμός δουλειάς 

Μας ήρθε τις προάλλες απ' την Αμερική ένας δημοσιογράφος. Δουλειά τους είναι βέβαια των δημοσιογράφων να πηγαίνουν και να 'ρχονται. Δουλειά τους είναι επίσης να ταξιδεύουν με ειδική καθορισμένη αποστολή.

Ο αιώνας του ιμπεριαλισμού κατάντησε τον άνθρωπο "καταμερισμό δουλειάς", όπως τον λένε, αξιοθαύμαστο. [...] Πάντως, ο καταμερισμός αυτός έφερε αποτελέσματα. Εχιλλιοπολλαπλασίασε τους βιομηχανικούς ρυθμούς.

Λοιπόν, ο δημοσιογράφος απ' την Αμερική ήρθε με την ακόλουθη αποστολή: Να μπει στο αεροπλάνο, να βγει στο αεροδρόμιο και να φωτογραφίσει ένα ελληνικό καμένο χωριό. Να δει όλος ο κόσμος, να πεισθεί ότι οι σύμμαχοι είναι ενήμεροι ως όρος τα ελληνικά ρημάδια. 

Ήρθε λοιπόν ο Αμερικάνος στην Αθήνα, τον συνόδευε και κι Ελληνίδα διερμηνέας. Πάνε κάπου στην τύχη. Που να πας και να μην συναντήσεις ερείπια! Πάνε κατά κείθε, στο Βόλο. Και να το, το βρίσκουν το καμένο χωριό. Βγάζει τα εργαλεία του ο Αμερικάνος, το φωτογραφίζει, πάλι στο αεροπλάνο, να γυρίσει στη βάση του.

Μόνο ότι ήταν καλοκαίρι και, να πάρει η οργή, εδίψασε. Μπαίνουν με την κοπέλα σ' ένα σπιτάκι, πίνουν. Εκεί μέσα ένα χάος.

Ένας μπόγος κουρέλια χρώμα καφέ ανοιχτό, που λέγεται τσουβάλι, είναι πεταμένος στη γωνία. Ένα παιδάκι στην κούνια. Άλλος μπόγος κουρέλια, που βγαίνουν από κάτω του δύο κιτρινιάρικα ραβδιά, κουνιέται μόλις μ' ένα αργό Ρυθμό. Είναι το πιο μεγάλο παιδί που περπατεί. Παρόμοιοι μπόγοι τριγύρω πέντε έξι. Όσα ακριβώς και τα παιδιά.

Κατά τα άλλα, γύρω απόλυτη σιωπή. Νομίζεις ότι κοιμήθηκες και μεταφέρθηκε στον ύπνο σου στην αρχαία Πομπηΐα, την ώρα που την κεραυνωσε η λάβα του Βεζούβιου.

Κρεβάτι, κάθισμα, τραπέζι, κανένα όρθιο πράμα, που λέγεται έπιπλο μέσα στο σπίτι; Όχι. Τίποτα.[...]

Τσουκάλι στη φωτιά να βράζει, πόρτα να κλείνει μπροστά σου, σκέπη από πάνω σου να χωρίζει τον ουρανό με τ' άστρα απ' τη γη; Όχι, όχι, τίποτα. Πέτρες μόνο, και τρύπες, και κάτι σκουριάρες λαμαρίνες που τις χτυπά σαν ντέφι ο νοτιάς. Κατά τα άλλα, απόλυτη γύρω ερημιά. Δύο χρόνια ύστερα από τον πόλεμο.

"Πώς ζείτε;" λέει η Ελληνίδα διερμηνέας στη μάνα. "Δε σας μοιράζουν τίποτα;"

"Πώς", λέει. "Μας δίνει γάλα η Ούνρα. Μας το μοιράζουν ποτέ πότε".

Ανάμεσα απ' τις ξένες λέξεις, που ως τότε δεν τις καταλάβαινε, άκουσε μια γνωστή του ο Αμερικάνος. Κόβει τη σιωπή, ρωτά τη διερμηνέα, ακούει την εξήγηση, βγάζει το τεφτέρι του, και γράφει:

"Στο τάδε ελληνικό καμενο χωριό που ήρθα και φωτογράφισα, η  U.N.R μοιράζει γάλα".

"Δεν έχεις άντρα;" ρωτά η διερμηνέας.

"Έχω" λέει η μάνα.

"Δεν εργάζεται;"

"Λείπει".

"Που λείπει;"

"Στο βουνό".

"Τι κάνει εκεί;"

"Τον κυνηγάν. Ήταν στην Κατοχή αντάρτης".

Ο Αμερικάνος δεν ξανάκουσε καμία άλλη λέξη γνωριμή του. Δεν ξανάβγαλε το τεφτέρι του για να γράψει. Έπεσε πάλι σιωπή, γύρισε στην Αθήνα, μπήκε στο αεροπλάνο, κι έφυγε. Έφτασε στην Αμερική, άνοιξε τη βαλίτσα του, κι έβγαλε από μέσα το καμένο χωριό.

Και τώρα κάνετε γούστο που θα δημοσιευθεί με πάσα πολυτέλεια απ' την υπηρεσία του κι θα γράφει από κάτω:

"Στο τάδε ελληνικό χωριό, που φωτογράφισε επί τόπου ο ειδικός απεσταλμένος μας, η U.N.R μοιράζει γάλα.

Αλλά, στη βιομηχανία τουλάχιστον, τα σκόρπια μηχανήματα του καταμερισμού εργασίας στο τέλος συναρμολογούνται και φτιάχνουν ένα ακέραιο μηχάνημα. Στην κοινωνία όμως δε φαίνεται να είναι τόσο απαραίτητο. 

Όλοι εκείνοι οι μπόγοι σ' εκείνο το χωριό,που ήταν κάποτε παιδιά και τώρα, μέσα στα τσουβάλια, μόλις που αναπνέουν... Όλο εκείνο το χάος! Που πονούν όλοι αυτοί; Ποιος τους κατάντησε έτσι; Που είναι οι πατεράδες; Αυτά, καθώς φαίνεται, είναι άλλη υπόθεση. 

Έδω, κύριοι, βλέπετε μια τελευταίας παραγωγής "λάικα" φωτογραφία, κι έτσι η Αμερική και η Ευρώπη έχει μπροστά της όλη τη "σημερινή ελληνική πραγματικότητα". 

Έτσι γράφεται συχνά, και κάνει το γύρο του κόσμου, η αδιάψευστη, η αντικειμενική, η αδέκαστη, πλην όμως κατακρεουργημένη απ' τον πνευματικό, σκόπιμο "καταμερισμό", διεθνής Ιστορία.

Το διήγημα "Καταμερισμός εργασίας" βρίσκεται στο βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη "Καλημέρα σύντροφοι" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο προοδευτικό εξαιρετικό περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα", τεύχος 49, 15 Αυγούστου 1946 να

Διαβάστε ακόμα:

Μέλπω Αξιώτη: Εικοστός αιώνας

Περιοδικό "αρνί", τεύχος 6

Αρνί λοιπόν! Τεύχος 6! Η τρίμηνη-τετράμηνη προσμονή έλαβε τέλος! Επιτέλους στα χέρια μου το "αρνί". Θα  απορρήσετε σίγουρα γιατί τόση χαρά; Είσαι από τη Θεσσαλία ή ακόμα πιο συγκεκριμένα από την Καρδίτσα; Όχι, θα απαντήσω! Επισκέπτεσαι την περιοχή, τ' Άγραφα, τις λίμνες, τα χωριά, τον κάμπο; Ούτε αυτό! Μια φορά μόνο πριν λίγο καιρό! Ίσως το περιοδικό να ήταν κι ένα μικρό έναυσμα! Έζησες ποτέ σε επαρχία για να σε συνδέεσαι κάπως με τη θεματολογία; Όχι! Παιδί της μητρόπολης είμαι! Τότε τι; Γιατί τόση λαχτάρα γι' αυτή την περιοδική έκδοση για την (από)κατάσταση της επαρχίας, έτσι όπως μας το χαρακτηρίζουν οι εκδότες! Κάποιους από τους λόγους τους είχα γράψει σε μια παρουσίαση του "αρνιού" και ενός άλλου περιοδικού της περιοχής. Περιοδικές προσπάθειες με ένα άλλο περιεχόμενο από τον σκουπιδότοπο που μας περιβάλλει. Εγώ, ως γέννημα θρέμμα αυτής της πόλης, που αγαπάμε να μισούμε και τη μισούμε αγαπώντας την, με ρίζες βαθιά χωμένες κάτω από την άσφαλτο των δρόμων και τα τσιμέντα των πεζοδρομίων της, περπατώντας και γυρίζοντας κάθε σπιθαμή της, χορταίνοντας γυρίζοντας την και μη αλλάζοντας την προς το παρόν με τίποτα, "ζηλεύω" αυτούς κι αυτές που έχουν ρίζες μακριά από αυτήν, αγαπούν τον τόπο τους τόσο, που προσπαθούν να αναδείξουν τις διαφορετικές πτυχές του και διψώ βαθιά να μάθω για αυτούς., έγραφα. Και δεν αλλάζω ούτε κόμμα! Γιατί απολαμβάνοντας το για δύο ώρες σ' ένα καφενείο μια Κυριακή μεσημέρι έβαλα στη σίγαση όλους τους θορύβους της πόλης. Όλη την ασχήμια της ζωής. Γιατί διατρέχοντας τις σελίδες του διάβασα για βουνά, πανηγύρια, πλαστικές καρέκλες, ζώα, τρυφερές αλλά και σκληρές ιστορίες. Πώς άλλωστε δεν κρύβουν σκληρότητα οι ιστορίες και οι ζωές των ανθρώπων στην επαρχία; Αλλά το ταξίδι αυτό στις σελίδες του με κάνει να περιμένω τον επόμενο τεύχος! Φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη, απ' όπου κι αν κατάγεσαι, αν αγαπάς τη φύση, τα βουνά, τις ωραίες ιστορίες, τους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, τις γερές πέννες διάβασε το κάθε φορά που εκδίδεται! Χαρισέ στον εαυτό σου ένα δίωρο διάλειμμα μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας, ένα δίωρο ξαπόσταμα ένα βράδυ στο σπίτι σου. Απενεργοποίησε τις οθόνες κάθε τύπου και αφέσου σε αυτό!   Και στη συνέχεια διάδοσέ, χάρισέ το! Θα πιάσει τόπο! 

*Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω κάποιο αποσπασμα-κείμενο να παραθέσω. Το παρακάτω επιλέχθηκε μόνο και μόνο λόγω μικρού μεγέθους. Όλα έχουν στα μάτια μου την ίδια μεγάλη αξία!

         

Στον ανιψιό τον Αναστάση...

Στον δρόμο Φυλακτή-Πετρίλια, στέκεται η Φονόβρυση. Στοιχειά και μύθοι ντύνουν την ονομασία της. Ένα φονικό λέγανε οι παλιοί συνέβη κάποτε εκεί,μεταξύ δύο αδερφών. Έπειτα η Ιστορία χάνεται, την πήρε η φαντασία των ορεσίβιων κι ο καθένας έπλαθε με τον νου του άλλη μια αφήγηση. Σενάρια μυθοπλασίας των ανθρώπων των βουνών και του μόχθου που ξεπερνούν χολιγουντιανές πένες, ακριβές παραγωγές κι άλλες πληρωμένες βαρετές επαναλήψεις. 

Μόλις, τα σχολεία κλείναμε, κι απελευθερωνόμασταν ανυπομονούσαμε να βρεθούμε στο χωριό, να τρέξουμε κάτω απ' τα έλατα, να παίξουμε πετροπόλεμο, να φάμε σουβλάκια στην πλατεία, να εξερευνήσουμε με περισσή παιδική λαιμαργία το δάσος και τις ομορφιές του. Τη Γιαγιά την πρη

ήζαμε, να μας πάει εκδρομή στη Φανόβρυση, στην σκάλα, στον Αϊ Λια. Έτσι κινήσαμε πρωί πρωί, γέμιζε τον ντροβά  με αυγουλάκια, ψωμί και λουκούμι και τραβούσαμε για τα έγκατα του δάσους. Κάτω από τα ψηλά αιώνια έλατα, μες στο αεράκι των Αγραφιώτικων βουνών σώμα και νους συναντούσαν την παιδικότητά μας...

Κι η βρύση πάντα εκεί καρτερούσε να ξεδιψάσει γενιές και γενιές, παραπονεμένη πάντα για τα χωριά που άδειασαν, για τους αγωγιάτες και τους βοσκούς, για τους ορεινούς αγρότες που δεν υπάρχουν πια, για κοινοτικές κοινωνίες που ριμάχτηκαν και γίναν ατομικότητες στα μητροπολιτικά κάτεργα, για όσες κι όσους φύγανε και φεύγουν στην ξενιτιά. Κι έτσι κύλησαν τα χρόνια. Μείνανε οι πηγούλες μόνες τους, τα μονοπάτια χορτάριασαν, οι καμινάδες, δεν καπνίζουν πια, μονάχα τα καλοκαίρια οι χωριανοί ξαναγυρνούν ζωντανεύοντας για κάνα μήνα τις μνήμες και τις θύμησες.

Κι έρχεται σιγά σιγά ένας φόνος, απ' τους φονιάδες φύσης κι ανθρωπιάς. Είναι ο φονιάς που ξεκοίλιασε τον Τύμπανο κι έμπηξε στις κορφές του σιδερικά και λαμαρίνες, είναι ομιδιος φονιάς που το καροπλεσίτικο ποταμάκι το βάλε σε σιφώνι και τώρα ροβολάει με τις άγαμες του για όλον τον ορεινό όγκο των Αγράφων. Κι είναι νόμιμος φονιάς με σφραγίδες και προστάτες, με δικαστές και πραίτορες από κοντά. Κι αυτός ο φονιάς δεν γεννάει μύθους και Ιστορίες, παρά καρφώνει τη ζωή κατάστηθα. Όρκο λοιπόν δίνουμε στη Γιαγιά, στις πηγούλες, στα παιδικά τα χρόνια μας, στα παιδικά σημερινά μάτια που έρχονται ξοπίσω μας να τον ξαπλώσουμε τούτον τον φονιά. Άλλωστε τούτα τα βουνά ξέρουν από γιουρούσια...

Κ. Πικαπής

Τα περιοδικό "αρνί" μπορείτε να τα βρείτε στο χώρο "Ευτοπία: περιοδικό- εκδόσεις" στην οδό Ναβαρίνου 17 στα Εξάρχεια. Και για επικοινωνία: arniproductions@gmail.com. Facebook/Instagram: arniproductions

Διαβάστε ακόμα:

Δύο περιοδικά!

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι...

Γυρνάς σπίτι ζητώντας καταφύγιο από τον καθημερινό ζόφο της πόλης. Ή είσαι σπίτι και κλείνεις τ' αυτιά και τα μάτια για λίγο στον καθημερινό ζόφο των εγκλημάτων που γίνονται από άνθρωπο σε άνθρωπο στον πλανήτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο γυρνώντας. Ή απλά το δυναμώνεις αν είσαι σε αυτό. Είσαι τυχερός που αγαπάς το ραδιόφωνο! Κι ακούς...

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι

βγάλε από την πόρτα το κλειδί

το παιδί ξανάρχισε να παίζει

το κανάρι πάλι κελαηδεί.

Βάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι

κάποιος πονεμένος θα βρεθεί

το παιδί ξανάρχισε να παίζει

το κανάρι πάλι κελαηδεί.

Άνοιξε στο φως το παραθύρι

δέσε μια κορδέλα στα μαλλιά

βάλε το λουλούδι στο ποτήρι

να γεμίσει η κάμαρη ευωδιά.

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι

βγάλε από την πόρτα το κλειδί

το παιδί ξανάρχισε να παίζει

το κανάρι πάλι κελαηδεί. 

Και σκέφτεσαι γι' άλλη μια φορά πόσο μεγάλη δύναμη έχουν οι στίχοι, τα λόγια, τα τόσο πολύτιμα γράμματά μας. Γιατί αυτά αγαπάς! Και σε δικαιώνουν! Αυτά τα λόγια του μεγάλου ποιητή της φτωχολογιάς Λευτέρη Παπαδόπουλου! Κι από κοντά η μουσική! Του μεγάλου Σταυρού Ξαρχάκου! Κι από κοντά η ερμηνεία! Της μεγάλης Βίκης Μοσχολιού!

Αλλά ας μείνουμε στα γράμματα που είναι η αγάπη του ιστολογίου...

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι, βγάλε από την πόρτα το κλειδί, ακούς κι ανατριχιάζεις στο πώς αυτός ο λαός μεταλλάχθηκε και κλειδαμπαρώνεται στη μοναξιά του πετώντας κάθε τι συλλογικό μακριά του. 

Βάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι κάποιος πονεμένος θα βρεθεί, ακούς κι ανατριχιάζεις ξέροντας ότι κάποια στιγμή, όπως και στο παρελθόν αυτός ο λαός ή και μέρος αυτού του λαού όποτε χρειάστηκε κάποιον πονεμένο στήριξε. Και θα το ξανακάνει...

Και συνεχίζοντας να ακούς το τραγούδι και, γεμίζει η κάμαρα ευωδιά... Την ευωδιά των στίχων, της μουσικής, της φωνής, της ελπίδας, του αγώνα για έναν άλλο κόσμο...

Πάλεψε πατέρα... Όπως πάλευες πάντα...

Ανοίγει η πόρτα. Όταν άνοιγε λίγο καιρό πριν ήσουν εσύ εκεί και με περίμενες. Τώρα δεν είσαι. Μπαίνω και προχωρώ. Όταν έμπαινα πριν λίγο καιρό σε αγκάλιαζα και σε φιλούσα. Τώρα προχωρώ στο κενό. Λίγο πιο μέσα ξεπρόβαλε κι αυτή κι εσύ ακολουθούσες. Τώρα είναι μόνη. Δεν ξέρω τι μου στοιχίζει πιο πολύ... Η μοναξιά σου στο δωμάτιο του νοσοκομείου ή η μοναξιά της στο σπίτι. Στρίβω δεξιά. Μπαίνω στο δωμάτιο με τις βιβλιοθήκες από κάτω έως πάνω. Ένας θησαυρός δίπλα στο σαλόνι. Πίνακες και φωτογραφίες ασπρόμαυρες ανθρώπων που λείπουν χρόνια. Χιλιάδες ονόματα ανθρώπων σε ράχες βιβλίων. Μάλλον οι πιο πολλοί δεν ζουν. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι... έγραφε λίγο πριν εκτελεστεί ο μεγάλος κομμουνιστής δάσκαλος Νίκος Πλουμπίδης. Αλλά αυτοί στις ράχες ζουν κάθε φορά που κοιτάζω και ξεφυλλίζω τα τυπογραφικά στοιχεία που συνέθεσαν και μας πρόσφεραν. Γιατί μπορεί ο θάνατος να είναι μια αλλαγή της ύλης αλλά αυτοί είναι αθάνατοι. Σηκώνω το κεφάλι και δεν ξέρω που να πρωτοκοιτάξω αν και και έχω κοιτάξει ξανά και ξανά και ξανά προς όλους τους καλυμμένους τοίχους. Πώς γίνεται όμως πάντα να βρίσκω κάτι που δεν έχω προσέξει τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια που μπαίνω και βγαίνω σε αυτό το δωμάτιο. Μυθιστορήματα, ιστορία, λεξικά, δοκίμια, τέχνη, ποιήματα... Ανάθεμα αν ξέρω και τι άλλο. Βγαίνω και πηγαίνω στο βάθος στο άλλο δωμάτιο. Αντικρίζω την παλιά, πολύ παλιά βιβλιοθήκη. Μια μακρόστενη τεράστια και παλιά. Την πρώτη σας (με τη μάνα). Την πρώτη μας (με τον αδερφό μου) έστω κι αν δεν ήταν με δικά μας βιβλία. Με τις εκδόσεις του "Γαλαξία", αυτές με τα ροζοπορτοκαλί εξώφυλλα με τους συγγραφείς από όλο τον κόσμο και τις εκδόσεις της "Εστίας" με τα άσπρα πολυκαιρισμένα εξώφυλλα. Και όλα αυτά με τη σφραγίδα σου με χρονολογία 1968. Καλά! Πόσα βιβλία αγοράσατε τότε! Με ποια εφόδια! Και δεν εννοώ μόνο τα υλικά. Φοβερό! Πάντα ένιωθα ένα δέος μπροστά σε αυτά όταν ήμουν παιδάκι. Τα κοίταζα και τα ξανακοίταζα. Μετά από δεκαετίες κατάλαβα. Και άρχισα να σου τα ζητάω για να τα διαβάσω. Κι εσύ με χαρά μου τα έδινες! Με όλη σου την ψυχή! Μόνο που κατέγραφες πάντα τι έπαιρνα εγώ και τι ο άλλος σου γιος. Πώ πω! Σε εσάς χρωστάω τη γνωριμία με πολλούς συγγραφείς! Με τον κόσμο τους. Η μεγαλύτερη σας κληρονομιά μετά την αγάπη σας. Κάποια στιγμή σταμάτησα να σου ζητάω βιβλία. Ένιωθα ότι χαλούσα αυτή τη σειρά των βιβλιοθηκών. Δεν έπρεπε. Οι βιβλιοθήκες είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Είναι οι χιλιάδες ώρες που έχουμε ξοδέψει με όλη μας την ψυχή για να τις γεμίσουμε. Είναι το αίμα μας, οι αγωνίες μας οι προσωπικές και οι πολιτικές. Είμαστε εμείς... Κι όταν το εγώ γίνεται εμείς με το μοίρασμα είναι η μέγιστη πράξη. Το νόημα αυτής της ζωής. Βγαίνω και από αυτό το δωμάτιο και προσπερνώ άλλο ένα που κι αυτό βιβλία έχει. Πηγαίνω προς την έξοδο. Ανοίγω την πόρτα και φεύγω. Και δεν θέλω τίποτα άλλο από το να μπω την επόμενη φορά και να με περιμένεις. Να με αγκαλιάσεις και να με φιλήσεις. Να μπω στα δωμάτια με τα βιβλία και να μου πεις: Πάρε ότι θες. Κι εγώ να σου πω: Πατέρα, πάρε να διαβάσεις κάτι καινούριο που έγραψα... Έως τότε, πάλεψε για τη ζωή σου κι εγώ έχω άπειρη υπομονή να σε περιμένω. Κι εγώ κι η μάνα κι ο άλλος σου γιος...

Μια συζήτηση με τις εκδόσεις "Κόκκινη Βιβλιοθήκη"

Τα "φύλλα" είναι ένα ιστολόγιο που αγαπά την ανάγνωση, τη γραφή, τα βιβλία. Ο συντάκτης του γράφει για βιβλία που διάβασε, τις δικές του ιστορίες, γράφει για πολιτικοϊστορικά γεγονότα με αναφορές στη λογοτεχνία και τα ποιήματα. Αλλά πέρα από την απόλαυση της ανάγνωσης των μυθιστορημάτων (πάντα με ένα νόημα), υπάρχει και η στράτευση. Η πολιτική στράτευση! Κι αυτό είναι ολοφάνερο σ' αυτό το ιστολόγιο. Η εκτίμησή του στις στρατευμένες στην "Υπόθεση" για την αλλαγή αυτού του σάπιου κόσμου εκδόσεις είναι απεριόριστη! Εκδόσεις που δεν έχουν στόχο το κέρδος αλλά έχουν στόχο το κέρδος... Το κέρδος που θα έχουν όλοι οι άνθρωποι, η φύση, τα ζώα. Όλος ο πλανήτης! Αυτό, του τέλους της εκμετάλλευσης! Της ελευθερίας! 

Γι' αυτό λοιπόν τα "φύλλα" παρουσιάζουν με μεγάλη χαρά σήμερα μια μικρή κουβέντα που έγινε με τον Γ., μελος των εκδόσεων Κόκκινη Βιβλιοθήκη, εκδόσεων στρατευμένων κομμουνιστών με πολύ σπουδαίο και συγκινητικό έργο. Ολόψυχα τους εύχονται να συνεχίσουν!

Κόκκινη Βιβλιοθήκη λοιπόν! Γιατί κόκκινη;

H βάφτιση των εκδόσεων έγινε σε ένα καφενεδάκι στου Βύρωνα, που καθόμασταν στη μνήμη του συντρόφου μας Λουκά το 2014. Στις συζητήσεις για το πώς να ονομάσουμε τον μικρό μας εκδοτικό, έπεσε η ιδέα… άρεσε και από τότε την υιοθετήσαμε. Κόκκινη γιατί θέλαμε να δείξουμε το στίγμα μας και να αποδώσουμε  τον πολιτικό μας προσανατολισμό. Μη ξεχνάς ότι η Κόκκινη Βιβλιοθήκη είναι σάρκα από τη σάρκα της Βίδας.    

Βλέπω μια συγκεκριμένη περίοδο και θεματολογία της Ιστορίας που ασχολείστε στις εκδόσεις σας. Παίζει ρόλο όλη αυτή η προσπάθεια της επιθετικής και ανιστόρητης αναθεώρησης της Ιστορίας;

Ένας από τους λόγους που η ΚΒ ξεκίνησε να εκδίδει βιβλία ήταν και αυτός ο λόγος. Η πάλη μας ενάντια στον αναθεωρητισμό και στην λασπολογία πάνω στα ζητήματα που άνοιξε η πάλη του λαού μας την περίοδο Κατοχής- Αντίστασης-Εμφυλίου. Μια πολιτικοΐδεολογική πάλη με κάθε είδους αριστερούς και δεξιούς αντικομμουνιστές που τα μέλη μας έδωσαν και δίνουν με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Καρπός αυτής της πάλης είναι και η Κ.Β. ως εργαλείο γνώσης στα χέρια των προλετάριων αγωνιστών/στριών.   

Πες μας λίγα λόγια για την επαφή σας με τα δρώντα πρόσωπα εκείνης της εποχής που ζουν ακόμα και συναντιέστε κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας των βιβλίων τους. Πώς αντιμετωπίζετε αυτή την εμπειρία; Πρακτικά, συναισθηματικά, πολιτικά.

Όπως καταλαβαίνεις είμαστε η τελευταία γενιά που μπορεί να έχει μνήμες με αγωνιστές/στριες από την δρακογενιά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Προσωπικά μιλώντας ως εγγόνι μαχητών του ΔΣΕ που βρέθηκαν στην Τασκένδη ήταν στοίχημα να βρεθώ με όσα περισσότερα αντίστοιχα παιδιά/εγγόνια κινιόνταν πολιτικά στην Αθήνα και ενδιαφέρονταν να τυπώσουμε βιβλία ντοκουμέντα για το επαναστατικό ΚΚΕ και τον ΔΣΕ. 

Τελικά έπιασε τόπο αυτή η προσπάθεια και πλέον η Κ.Β. έχει αγκαλιαστεί από πλήθος ανθρώπων από την πολιτική προσφυγιά και έχουν βοηθήσει πολύμορφα έτσι ώστε να εκδοθούν βιβλία για τον ΔΣΕ και όχι μόνο.

Μόνο δύναμη μπορείς να πάρεις όταν έχεις βρεθεί με μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ. Η Κ.Β. προσπαθεί να μεταδώσει αυτή τη δύναμη στους νεότερους και φυσικά να διαδώσει ιστορικές αλήθειες που δεν θέλουν να λέγονται από τη σημερινή ψευτοαριστερά και από τους δημοσιολόγους του αστικού μπλοκ φυσικά.  

Πόσους τίτλους έχετε εκδώσει; Κι αν θες πες μας μερικούς που θεωρείς ότι ξεχωρίζουν. Αν και όλοι φαντάζομαι είναι "παιδιά" σας!

Δίκιο έχεις, όλα τα βιβλία και οι μικρές μπροσούρες έχουν την φροντίδα μας και όλα έχουν το καθένα ένα «εσωτερικό» σκεπτικό για την προώθηση των πολιτικών ζητημάτων και στο σήμερα. Να σου πω ένα παράδειγμα. Τυπώσαμε την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ (1934) υπερασπίζοντάς την από την ιδεολογική επίθεση που δέχεται από τα διάφορα ρεύματα της "νέας αριστεράς", των τροτσκιστών αλλά και στο δοκίμιο της ιστορίας του σημερινού ΚΚΕ. Τα κομβικά ζητήματα που έθεσε το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου είναι που το έκανε κόμμα πλατιών μαζών και το τροφοδότησε πολιτικοΐδεολογικά στην πάλη του για μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα. Το έδωσα ως ένα μικρό παράδειγμα και δε θα σε κουράσω με τα πιο «ειδικά» ζητήματα περί των πολιτικών στοχέυσεων με τις εκδόσεις. 

Σύνολο έχουμε τυπώσει τρείς μπροσούρες και εφτά βιβλία.

Ξεχωρίζει για μένα η 2η έκδοση του Ημερολογίου του Καπετάν Διαμαντή γιατί για πολλά χρόνια ψάχναμε μέσα σε δεκάδες βιβλία για Ρούμελη και άλλες πηγές για να ξεκλειδώσουμε λέξεις και φράσεις μέσα από το Ημερολόγιο. Οι εκατό σημειώσεις του βιβλίου από την Κ.Β. είναι η καθεμία γραμμένη πραγματικά με πολλή δουλειά για να διασταυρωθεί και να πάρει τη θέση της κάτω από το συγκλονιστικό ημερολόγιο του Καπετάν Διαμαντή. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που θεωρώ ότι ξεχωρίζει πέρα από τα ίδια ιστορικά ντοκουμέντα. Ότι μια γενιά ανθρώπων και νεότερων παιδιών έχουν μάθει να δουλεύουν συλλογικά και να φτιάχνουν εκδόσεις με προσανατολισμό τους το κομμουνιστικό κίνημα και την ιστορία του. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να βλέπεις νέους ανθρώπους να ασχολούνται με τον ΔΣΕ και την ιστορία του ΚΚΕ.

Ένα βιβλίο που είναι απίστευτο ντοκουμέντο είναι του μαχητή του ΔΣΕ Σπύρου Γιώτη «Δροπολίτη» γιατί περιγράφει όλη την πορεία τού ηπειρώτικου αντάρτικου μέχρι και την Τασκένδη αλλά και μετά αυτά που τράβηξαν οι ζαχαριαδικοί από τους πραξικοπηματίες. Νομίζω όμως ότι όσο με αφήνεις θα αρχίζω να μιλώ για κάθε βιβλίο ξεχωριστά και θα γίνει η ανάρτηση σεντόνι, οπότε και σταματάω…

Θα σου πω κι εγώ έναν δύο που ξεχωρίζω: Είναι το "Ημερολόγιο του Καπετάν Διαμαντή. Και το κάπως πιο προσωπικό για εσένα "Από τους Χιονάδες του Έβρου στις Λαϊκές Δημοκρατίες και την Πολιτική Προσφυγιά". Πες μου δυο λόγια.

Εδώ με βάζεις σε κάτι πιο συναισθηματικό, πολιτικό αλλά και εσωτερικό για τη προσωπική μου πολιτικοποίηση. Σε αυτό το βιβλίο μαζί με τον παππού μου ο οποίος είναι παιδί του Εμφυλίου, γιός μαχητή του ΔΣΕ από τον Έβρο, καταγράφουμε την ιστορία της οικογένειας. Χάθηκαν τρείς μαχητές του ΔΣΕ, όλοι μέλη της οικογένειας σε μάχες στον Έβρο και στον Γράμμο. Έζησε μονάχα ένας ο Πασχάλης, προππάπους μου. Βρήκα όσα περισσότερα διάσπαρτα στοιχεία μπορούσα, μιλάμε για διαλυμένες οικογένειες μετά το 1949 και με την βοήθεια του παππού μου καταφέραμε να βγάλουμε μια έκδοση που έρχεται να προστεθεί στην πάλη ενάντια στη λήθη και να αναδείξει τον δημοκρατικό Έβρο και την λαϊκή πάλη με τον ΔΣΕ και το ΚΚΕ μπροστάρη. Είναι από τα βιβλία που μόλις εκδόθηκε έκλαψα γιατί μπορεί η οικογένεια να χωρίστηκε για πάντα και ηττημένη να βρέθηκε στις λαϊκές δημοκρατίες και την ΕΣΣΔ  αλλά ένιωσα ότι αυτό το βιβλίο κάπως την ξαναδένει…

Σε ξαναγυρίζω λοιπόν στο βιβλίο γι' αυτή την εμβληματική μορφή του τόπου μας, τον Καπετάν Διαμαντή. Μου έρχεται  στο μυαλό η εκδήλωση που έγινε στην ταράτσα του χώρου σας (Πολιτική Ταξική Οργάνωση "Βίδα"). Θα ήθελα να μας πεις πως βλέπετε το συνδυασμό εκδόσεων βιβλίων με το ευρύτερο πολιτιστικό κομμάτι. Να πω στους αναγνώστες και τις αναγνώστριές μας ότι ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά που πέρα από την παρουσίαση του βιβλίου και τη συζήτηση είχε κι ένα μουσικό μέρος με μουσική της Στερεάς Ελλάδας και με μουσικούς που μας μάγεψαν και μας οδήγησαν στην εποχή και εκείνον τον τόπο. 

Η πολιτιστική εκδήλωση που αναφέρεσαι ήταν για όλες και όλους μια βραδιά αξέχαστη. Ανέδειξε τον ευρύτερο λαϊκό πολιτισμό του τόπου μας. Τα τραγούδια που επιλέχθηκαν από τους συντρόφους μουσικούς μας έδεσαν τις ηρωικές στιγμές του ΔΣΕ και των μαχητών του και ανέδειξαν και άλλες πλευρές των ανθρώπων με τα δίκοχα και το «Δέλτα σε κύκλο». Σκέψου σε πόσες μαρτυρίες αγωνιστών της Ιης και ΙΙης Μεραρχίας έχουμε διαβάσει αγαπημένα δημοτικά τραγούδια που σιγοτραγουδούσαν ή και χόρευαν οι μαχητές και οι μαχήτριες στο λίγο ελεύθερο χρόνο που είχαν στην ανάπαυλα των συνεχόμενων μαχών… Το ζήτημα που θέτεις για τον συνδυασμό εκδόσεων με το ευρύτερο πολιτιστικό κομμάτι είναι αλληλένδετο και νομίζω θα συμφωνήσεις και συ με την πολύ καλή δουλειά που κάνεις με τις βιβλιοκριτικές σου στα "φύλλα". Ο αγώνας όλων μας για την ανάδειξη μιας λαϊκής-προλεταριακής κουλτούρας σε όλα τα πεδία είναι ένας αγώνας ζωής, ένας αγώνας που πρέπει να προωθεί έναν άλλο πολιτισμό και να μην αφήνει το μονοπώλιο του πολιτισμού στα χέρια των εκμεταλλευτικών τάξεων και της ιμπεριαλιστικής προπαγανδιστικής μηχανής. Θα χαρώ πραγματικά στην επόμενή μας συνάντηση να μιλήσουμε για τα ζητήματα της τέχνης και δημιουργίας ευρύτερα και πως χρειάζεται να πολεμηθεί με αυτά η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, ο πεσιμισμός, η αλλοτρίωση και να δίνουν διέξοδο ατσαλώνοντας τους καταπιεσμένους προς τον αντικαπιταλιστικό αγώνα και την πανανθρώπινη λευτεριά.

Η συνέχεια ποια είναι; Τι ετοιμάζετε; 

Η συνέλευση θα αποφασίσει. Στην έφερα… Το σίγουρο είναι ότι θα βγει ένα βιβλίο ντοκουμέντο για τον ΔΣΕ που ετοιμάζεται ενώ έχει μπει μπροστά και μια ανθολόγηση δημοσιευμένης αρθρογραφίας πάνω σε ζητήματα διαπάλης και υπεράσπισης του ΔΣΕ και του επαναστατικού ΚΚΕ από τους «αριστερούς» και δεξιούς αναθεωρητές.

Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο για τα "φύλλα" και όλη τη δουλειά που γίνεται και ιδιαίτερα να ευχαριστήσω για την στήριξη των "φύλλων" στην Κόκκινη Βιβλιοθήκη ως εκδοτικό κινηματικό εγχείρημα σε μια εποχή ψεμάτων, λάσπης και αντικομμουνιστικών ιδεολογημάτων. 

Ενδιαφέρον θα είχε μια μεγαλύτερη και διεξοδικότερη συζήτηση με περισσότερα ζητήματα που θα τυπωνόταν σε μια μπρουσούρα! Έτσι κι αλλιώς το χαρτί είναι αυτό που αγαπάμε! Επιφυλασσόμαστε λοιπόν!

Για τα βιβλία της Κόκκινης Βιβλιοθήκης μπορείτε να επικοινωνήσετε στο: kokkinivivliothiki@gmail.com καθώς και με τη σελίδα τους στο facebook: Κόκκινη Βιβλιοθήκη 

Διαβάστε ακόμα:

Το Ημερολόγιο του Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντής)

 

Τα "φύλλα" στην ηρωική γη της Παλαιστίνης...

Στους αδερφικούς φίλους Γιώργο και Νίκο...

Με μεγάλη συγκίνηση βλέπω και ξαναβλέπω τη φωτογραφία με τα "φύλλα" στην ηρωική Παλαιστίνη. Στην ηρωική πόλη της δυτικής όχθης Ραμάλα. Στην περιοχή που αποκόπηκε βίαια όπως κι η Γάζα από το υπόλοιπο σώμα της παλαιστινιακής γης. Ανάμεσα σε αυτόν το Γίγαντα Λαό που αγωνίζεται για τη γη και την αξιοπρέπειά του ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστές του πλανήτη. Με κύριο και πρώτο τον δυτικό κόσμο. Μια μέρα σαν σήμερα πριν από ογδόντα χρόνια η Αθήνα απελευθερώθηκε από τους Ούννους. Σε μια μέρα όπως η σημερινή το μυαλό δεν μπορεί, όπως βέβαια και κάθε μέρα, παρά να είναι εκεί. Στη γη της Παλαιστίνης. Μέχρι και τη δική της ολοκληρωτική απελευθέρωση. Απελευθέρωση για πάντα, κι όχι όπως στον τόπο μας για λίγες μέρες...

Λογοτεχνικές λεπτομέρειες #2 : Για τους λάτρεις του Κώστα Βάρναλη...

Είναι αυτές οι μικρές λογοτεχνικές χαρές που ενώ για άλλους είναι ανεξήγητες σε εμάς δημιουργούν μια εσωτερική ευφορία κι ένα χαμόγελο για αυτή την ανακάλυψη στο χώρο των γραμμάτων..., έγραφα στις προηγούμενες λογοτεχνικές λεπτομέρειες για τον Ηλία Βενέζη (ανάρτηση που μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Λογοτεχνικές λεπτομέρειες #1: Για τους λάτρεις της "Αιολικής Γης" και του Ηλία Βενέζη...). Αυτή τη φορά, τα "φύλλα" για άλλη μια φορά ασχολούνται με τον μεγάλο Κώστα Βάρναλη και με χαρά παρουσιάζουν το πώς χρωστάμε το φαινόμενο αυτό, τον Γίγαντα αυτόν των Νέων Ελληνικών Γραμμάτων, τον ποιητή, συγγραφέα, χρονικογράφο, ερευνητή, αγωνιστή στον μεγαλύτερο του αδερφό! Γιατί αν δεν ήταν αυτός και η πείνα του μικρού Κώστα όλος αυτός ο θησαυρός του έργου του δεν θα υπήρχε και δεν θα είχε διαμορφώσει γενιές και γενιές! 

Πώς δεν ήθελα να σπουδάσω 

Στα 1898 τελείωσα το σκολειό - την έβδομη τάξη. Όσο έφτανε η άνοιξη και το καλοκαίρι, τόσο η ανυπομονησία μου μεγάλωνε πότε θα φτάσει η βλογημένη  εκείνη ώρα πού θ' "ανακτήσω" την ελευθερία μου• δε θα έχω να διαβάζω, δε θα φοβάμαι τους δασκάλους, δε θα με δέρνει πια ο αδερφός μου... θα μάθω μια τέχνη να γίνω "άντρας", όπως τόσα παιδιά, που τελειώσανε το σκολειό τα περασμένα χρόνια. Ήλιος, θάλασσα, δέντρα και βουνά θα είναι από 'δω και μπρος το δικό μου βασίλειο, όπως είναι και των πουλιών.

Καμία πιθανότητα δεν υπήρχε να πάω σε γυμνάσιο. Λέγανε [...] πώς πρέπει να σπουδάσω, γιατί "παίρνω τα γράμματα". Μα λεφτά δεν υπήρχανε. Μας είχε καταχρεώσει ο δεύτερος αδερφός μου, που σπουδαζε. [...]. Εγώ που άκουγα αυτές τις κουβέντες, αισθανόμουνα μεγάλη ευγνωμοσύνη για τη φτώχεια μας, γιατί αυτή θα με έσωζε από το να συνεχίσω τη ζωή της σκλαβιάς και του τρόμου. 

Όμως τα πράγματα δεν ήρθαμε όπως τα περίμενα.  Άμα τελείωσα το σκολειό, έπεσα με τα μούτρα στα παιχνίδια κι όλη την ημέρα την περνούσα τσίτσιδος στη θάλασσα μαζί με την παρέα μου. Χαιρόμουνα την "ελευθερία" μου με όλο μου το είναι και τρόπος δεν υπήρχε να συμμαζευτώ.

Μια μέρα ο αδερφός μου με παίρνει κατά μέρος και μου λέγει:

- Ν' αφήσεις τα παιχνίδια και τη θάλασσα... Να καθήσεις να διαβάζεις, γιατί θα σε στείλουμε στα "Ζαρίφεια Διδασκαλεία" της Φιλιπούπολης.

Κεραυνός!

- Και με τι χρήματα μουρμούρισα;

- Θα δώσεις εξετάσεις για υπότροφος. [...]

- Δεν πάω, λέγω του αδερφού μου αποφασιστικά. Δεν θέλω γράμματα. Θέλω να μάθω τέχνη.

Απ' όλες τις τέχνες προτιμούσα τη ραφτική. Ήταν ένα ραφτάδικο στη γειτονιά μας. Έβλεπα τους καλφάδες από το παράθυρο να κάθονται το ένα πόδι πάνω στο άλλο, να ράβουνε με τις μακριές τους βελόνες, να πίνουμε καφέ, να καπνίζουν και να λένε αστεία! Μου φαινότανε τέχνη καθαρή και φανταζόμουνα, πως γρήγορα θα τη μάθω και θα γίνω κι αφεντικό. Και θα λέω αστεία!

-  Ο αδερφός μου κόρωσε.

-  Θα πας μου λέγει, ή θα σε σπάσω στο ξύλο. 

- Προτιμω να πνιγώ στη θάλασσα, παρά να πάω ν' αποτύχω στις εξετάσεις και να ρεζιλευτώ [...]

Έτσι αντιστάθηκα με πείσμα κάμποσες μέρες στον αδερφό μου. Επειδή όμως επίμενε και γινότανε κάθε φορά αγριότερος, έλαβα τη μεγάλη απόφαση να φύγω από το σπίτι. 

Ήτανε, θυμάμαι μεσημέρι κι η μητέρα μου τηγάνιζε στο πλυσταριό κεφτέδες. Πήρα ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί, πήγα δίπλα της και της ζήτησα έναν κεφτέ. Μου έδωσε.

Μ' αυτό το εφόδιο όλο όλο στο χέρι ξεπόρτισα και πήγα ν' αντικρύσω για πάντα τη ζωή και τους κινδύνους του φοβερού "Αγνώστου". Για πρώτο σταθμό της ηρωικής μου πορείας είχα επιλέξει μια λουτρόπολη, τα Λίτζια [...] Είχα πάει ως τώρα δυο-τρεις φορές στα Λίτζια κι ήξερα το δρόμο [...]. Ήμουνα δεκατεσσάρω χρονών. [...]

Και να τώρα μια καινούρια περιπέτεια. Εκεί που έπινα νερό από τη βρύση με το μπακιρένιο τασάκι, που ήτανε κρεμασμένο από το μοσλούκι με μια αλυσίδα, έρχεται ο Κακαγιάννης και μου λέει: 

-Ελα μωρέ, σε θέλει η νύφη σου [...]  που τήνε λέγανε Ντανίτσα.

Άμα την αντίκρυσα στην κάμαρα της στο ξενοδοχείο, ένιωσα μια τρεμούλα σ' όλο μου το κορμί. Ήταν ο φόβος, που με "ανακάλυψε", πως ήμουνα σκαστός [...]

Γιατί η Ντανίτσα κατάλαβε με τις πρώτες κουβέντες, πως η παρουσία μου εκεί χωρίς κανένα δικό μας μαζί μου ήτανε πολύ... ανώμαλη.

Γελαστή με ρώτησε:

- Τι κάνει ο Παναγιώτης; (ο μεγάλος μου αδερφός, ο "εχθρός" μου!)

- Καλά, απάντησα μασημένα. 

-Πεινάς; μου λέγει.

Είχα πείνα διαβολεμένη, να κατέβασα τα μάτια και δεν είπα τίποτα. 

Έδωσε αμέσως διαταγή στον Κακαγιάννη να μου φέρει ένα πιάτο φαγί [...]

- Που θα κοιμηθείς απόψε; 

- Στου Στέφανου το γιαπί.

- Να έρθεις να κοιμηθείς εδώ.

-Ένιωθα να μου κόβονται τα γόνατα.

- Θα έρθω, απάντησα δειλά. 

Ύστερα μου έδωσε μισό φράγκο για ν' αγοράσω σαν παιδί, ό,τι θα μου τραβούσε την όρεξη από το παζάρι, μου χάιδεψε τα μαλλιά κι έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω.

Ως το βράδυ η καρδιά μου χτυπούσε. Να πάω; Να μην πάω; 

Προτίμησα να κοιμηθώ με τον Στέφανο στο γιαπί [...]

Την άλλη μέρα ο πατέρας του Στέφανου, που μυρίστηκε, πως ήμουνα, όπως ο Ομάρ ο άγιος φιλόσοφος Εμπεδοκλής "θεόθεν φυγάς τε και αλήτης" με φόρτωσε σε μια ταλίγκα (κάρο με τέσσερις ρόδες) και μ' έστειλε πίσω στον Πύργο (Μπουργάς της σημερινής Βουλγαρίας), κι έδωσε εντολή στον καροτσέρη και το βοηθό του να με παραδώσουνε στο σπίτι. 

Έτσι άδοξα και τόσο γρήγορα θα τελείωνε η πορεία μου προς το Άγνωστο! [...]

Λογάριαζα το ξύλο που θα έτρωγα από τον αδερφό μου, άμα έπεφτα στα χέρια του. Αυτός ο φόβος μ' έκανε όταν μπήκαμε στον Πύργο κι οδεύαμε για το σπίτι μου, να πηδήσω από την ταλίγκα και να εξαφανιστώ μέσα σε κάτι στενοσόκακα. 

Πήγα ευθύς στα γνωστά μου στέκια να συναντήσω τους φίλους μου που παίζανε. Αυτοί μου φέρανε ψωμί να φάγω [...]. Άμα όμως βράδιασε κι οι φίλοι μου πήγανε στα σπίτια τους, τότε μονάχα άρχισα ν' αντιμετωπίζω το πρόβλημα του που θα κοιμόμουνα απόψε.

Αν πήγαινα σε καμίας θείας μου ή στο σπίτι κανενός φίλου μου, θα ειδοποιούσανε αμέσως τους δικούς μου και θα με πιάνανε στη φάκα. Και τότες αλίμονό μου. 

Το ένα καλό φέρνει πολλά άλλα. Αποφάσισα κι εγώ να εμπιστευτώ το ζήτημά μου στην τύχη. [...]

Άυπνος, πεινασμένος, νικημένος από τη "μεγάλη ηρωική ζωή" αποφάσισα να πάω σπίτι μου να παραδωθώ κι ας γίνει ό,τι θέλει. Μα δεν έπρεπε να παραδωθώ χωρίς συνθηκολόγηση.

Πήγα λοιπόν και έστησα καρτέρι στη γωνία του δρόμου μας. Παραμόνευα από 'κεί, αν θα βγει καμιά αδερφή μου στην πόρτα μας. Δεν περίμενα και πολύ. Οι δύο μου αδερφάδες φανήκανε στην πόρτα και με είδανε. Αρχίσανε τις φωνές και μου φωνάζανε: 

- Έλα να φας!

- Δεν έρχομαι! (Έκανα το ζόρικο!)

- Έλα! Δε θα σε δείρουμε.

Μονάχα σα βγήκε η μητέρα μου και μου υποσχέθηκε πως δε θα με δείρουνε, πήγα σπίτι κι έφαγα.

Παραξενεύτηκα, πως όλοι τους ήτανε περισσότερο ευχαριστημένοι από εμένα. Γιατί είχανε πιστέψει, πως έπεσα στη θάλασσα και πνίγηκαν για να δώσω τέλος στα βάσανά μου. Είχανε πάρει τοις μετρητοίς τη φράση που είπα του αδερφού μου, πως προτιμώ να πνιγώ στη θάλασσα παρά να πάω στο γυμνάσιο. Κι ο αδερφός μου, ο μπάρμπας μου ο Γιαννιός κι ο  ξάδερφός μου ο Λεωνίδας όλη νύχτα γυρίζαμε στην παραλία του Πύργου με φανάρια για να βρούνε το πτώμα μου.

Πήγα λοιπόν στη Φιλιππούπολη, να δώσω εξετάσεις χωρίς ν' ανοίξω βιβλίο  [...].

Έδωσα εξετάσεις. Και ανάμεσα σε πλήθος παιδιά μελετημένα και προετοιμασμένα για το διαγωνισμό, εγώ ο απαρασκεύαστος ήρθα πρώτος. [...] Η ελπίδα μου ν' αποτύχω και να γυρίσω πάλι στον σπίτι μου, δεν ήταν ορισμένο από τη Μοίρα να πραγματοποιηθεί. [...]

Το απόσπασμα του κειμένου είναι από το βιβλίο, Κώστας Βάρναλης: ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ. 

Αυγουστιάτικος απολογισμός 2024

Λιόδεντρα, κυπαρίσσια, πεύκα, θάλασσες πεντακάθαρες και κρυστάλλινες, άνθρωποι που ξανανταμώσαμε και συγκινηνηθήκαμε και άνθρωποι καινούριοι που γνωρίσαμε στα ορεινά χωριά του νησιού μακριά από το δηλητήριο των πόλεων, μόνο μια αλεπουδίτσα αυτή τη χρονιά, λαγοί, κουνέλια σε περιβόλια, καθόλου πέρδικες φέτος στον τόπο που σε λίγες μέρες θα κυνηγούν οι κανίβαλοι (μακάρι να ζουν στα μέρη που δεν επιτρέπεται το κυνήγι και να τους βγάζουν τη γλώσσα τους), περιβόλια όχι τόσο πλούσια ελέω του αδηφάγου καπιταλισμού που ονομάζεται κλιματική αλλαγή, περιηγήσεις στα σκαρφαλωμένα σε απίθανα μέρη χωριά για τον φόβο των πειρατών, καφενεία, κολύμπι, κολύμπι, κολύμπι! Και μαζί τα βιβλία! Όπως στην Αθήνα είναι πανταχού παρόντα στη ζωή έτσι και αυτό το μήνα. Με τη διαφορά ότι εκεί παίρνουν το χρόνο και την απόλαυση που τους αναλογεί κι οχι την ταχύτητα της ανάγνωσης στα μικρά ή μεγάλα διαλείμματα μέσα στην ημέρα της πόλης για την ανάγνωση τους. Κι οι σελίδες τους είναι το ίδιο πολύτιμες με τη θάλασσα, με τη φύση, με την ανέμελη ζωή. Κι όχι πιο πολύτιμη από τις ασχολίες της πόλης... 

Μπήκα λοιπόν στον κόσμο της "Λειψυδρίας και των άλλων διηγημάτων της Τζένης Οικονομίδη, που την γνώρισα μια Κυριακή βράδυ μέσα από στις συχνότητες του δημοσίου ραδιοφώνου, την ώρα που στα απέναντι διαμερίσματα οι οθόνες φώτιζαν από ριάλιτυ και ποδοσφαιρικούς αγώνες,  αυτή και οι παρουσιάστριες με "έπεισαν" να μπω στον κόσμο των σελίδων της. Στη συνέχεια ταξίδεψα δις στη γειτονική Ιταλία! Συνάντησα παλιές γνώριμες και καινούριες συντρόφισσες, κομμουνίστριες και αναρχικές, οι περισσότερες δολοφονημένες και "αυτοκτονημένες" στα κάτεργα του ιταλικού κράτους. Γυναίκες μαχήτριες των Ερυθρών Ταξιαρχιών, των Ενόπλων Προλεταριακών Πυρήνων κι άλλων μαχόμενων οργάνωσεων και ομάδων. "Κι ας είμαστε γυναίκες" μας βροντοφωνάζουν οι γυναίκες που έκαναν τη δική τους έφοδο στον ουρανό... Συνάντησα και τους Ιταλούς παρτιζάνους στις τελευταίες φλόγες της Αντίστασης της γειτονικής χώρας. Την ιστορία ενός μαχητή της "Volante Rossa". Στη Βερακρούζ του Μεξικού μπήκα στον άγριο κόσμο της φτώχειας, των ναρκωτικών και του εμπορίου της του φτωχού Λατινοαμερικάνικου νότου. Εκεί που κρατική και παρακρατική μαφία πορεύονται χέρι χέρι. Γύρισα στη γενέθλια συνοικία μου. Την Καισαριανή! Για να διαβάσω για την τελευταία νύχτα του Ναπολέοντα Σουκατζίδη που δεν αντάλλαξε τη ζωή του με κάποιου άλλου κρατούμενου κομμουνιστή ακροναυπλιώτη αν και του χαρίστηκε από τον δήμιο διοικητή του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. Μέσα από τις συγκλονιστικές σελίδες του ανέτρεξα σε όλη την κοινωνικοπολιτική ιστορία της Ελλάδας του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα. Γύρισα ακόμα έναν αιώνα πίσω με την πένα αυτού του ακούραστου εργάτη των Γραμμάτων μας, του Παντελή Μπουκάλα! Για να διαβάσω μια αυτοβιογραφική εικασία του Γεωργίου Καραϊσκάκη και να μπω στον κόσμο εκείνης της εποχής μαγεμένος από τη γλώσσα του! Για να συνεχίσω αυτό το μπρος πίσω  μέσα σε αυτούς τους δύο αιώνες. Τελευταία στάση η Ελ Ντάμπα. Εκεί που εξόρισαν, μάντρωσαν, βασάνισαν, δολοφόνησαν δεκα χιλιάδες Εαμίτες και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης οι διαχρονικά Εγγλέζοι "σύμμαχοι" μας με την αρωγή των πρώην συνεργατών των Ούννων που πλέον ήταν τα καινούρια τους φιλαράκια. Κι όλα αυτά με τα λόγια του Δημήτρη Χριστοδούλου που βασανίστηκε κι αυτός εκεί. Τον Δημήτρη Χριστοδούλου των δεκάδων μυθιστορημάτων, ποιητικών συλλογών, θεατρικών και τραγουδιών όπως τα "Βράχο, βράχο", "Δεν έχει δρόμο να διαβώ" κτλ... Η συνέχεια στην πόλη...

Η ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ και άλλες ιστορίες, Τζένη Οικονομίδη, εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ

ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΩΝ, Πάολα Στατσόλι, εκδόσεις RED n NOIR

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ,  Massimo Recchioni, εκδόσεις ΔΙΑΔΟΣΗ

ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΜΙ, Φερνάντα Μελτσόρ, εκδόσεις ΔΩΜΑ

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΔΥ, Σπύρος Τζόκας, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, Παντελής Μπουκάλας, εκδόσεις ΑΓΡΑ

ΕΛ ΝΤΑΜΠΑ, Δημήτρης Χριστοδούλου, εκδόσεις Μετρονόμος

Διαβάστε ακόμα:

Αυγουστιάτικος απολογισμός...

HERMAN MELVILLE: ΜΟΜΠΙ ΝΤΙΚ Η ΦΑΛΑΙΝΑ

Για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα. [...] Αυτό που, άπαξ και το έβρισκε κανείς, ξεκαθάριζαν όλα τα υπόλοιπα. (HERMAN MELVILLE)

Μόμπι Ντικ! Τι απόλαυση! Τι αναγνωστική απόλαυση! Τι λογοτεχνία! Τι φιλοσοφία! Τι γνώσεις! Τι προχωρημένα μηνύματα για την εποχή του! Μόμπι Ντικ! Για χρόνια να το βλέπω στους πάγκους και τα ράφια των βιβλιοπωλείων! Όσα χρόνια είμαι συστηματικός αναγνώστης! Και να μην τολμώ να κάνω το βήμα! Όποτε όμως αργώ ή ακόμα καλύτερα παρά αργώ να διαβάσω ένα βιβλίο αποζημιώνομαι. Τα βιβλία έχουν τη στιγμή τους. Όταν τα διαλέγεις είναι σίγουρο ότι είναι αυτή! Ο Μόμπι Ντικ θα μπορούσε να είναι πριν είκοσι πέντε, πριν δεκαπέντε, τώρα ή σε δέκα χρόνια! Τυχερός που τον έζησα τώρα! Ήταν η στιγμή του! Χρόνια είχα, αν και ήθελα, να διαβάσω ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Μεγάλο από όλες τις πλευρές. Τελευταία φορά ήταν το "Confiteor" του Ζάουμε Καμπρέ. Να βυθιστώ σε μια ιστορία και να μη μπορώ να βγω από αυτή ακόμα κι όταν δεν διαβάζω... Να την παίρνω μαζί  μου στη δουλειά, στην οδήγηση, στη βόλτα, παντού... Όσες και όσοι έχουν αγάπη για τη ναυτική λογοτεχνία του προπερασμένου αιώνα θα βυθιστούν σε αυτή την αναγνωστική περιπέτεια και θα την απολαύσουν! Βέβαια, ένα αριστούργημα για οποιονδήποτε δεν σημαίνει ότι το ίδιο θα ισχύει και για τις άλλες αναγνώστριες και αναγνώστες. Στην ουσία ο Μόμπι Ντικ δεν είναι μια ναυτική περιπέτεια. Είναι ο ναυτικός κόσμος των φαλαινοθήρων. Είναι ο κόσμος όλος. Ο εκμεταλλευτικός κόσμος που ζούμε, όλοι οι ωκεανοί, οι ιεραρχίες, ο αδηφάγος καπιταλισμός, η συντροφικότητα και πάνω απ' όλα η θάλασσα κι ο κόσμος που αυτή περικυκλώνει... Οι εννιακόσιες σελίδες  του Μόμπι Ντικ είναι ένα λογοτεχνικό θαύμα από όλες τις απόψεις. Φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη που όποτε ψαχουλεύεις στα αδιάβαστα της βιβλιοθήκης σου το προσπερνάς, κάνε το βήμα και προσπάθησέ το. Είτε αυτές τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες της ραστώνης σε κάποια εξοχή, είτε κάποιες κρύες χειμωνιάτικες μέρες στο σπίτι σου θα σε αποζημιώσει... Ένα χαμόγελο θα διαγράφεται στα χείλη σου οπότε το ανοίγεις. Κι όταν το τοποθετήσεις στο ράφι με τα διαβασμένα, τις νύχτες θα λάμπει... Το θέμα είναι τι μυθιστόρημα θα διαβάσεις μετά!

ΕΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΗ: Ιστορίες νοσηλείας (αυτοέκδοση Χανιά 2023)

Το σώμα ελεύθερωμένο πια από τη δυναστεία μιας ατσαλένιας βούλησης

που δεν το υπολόγισε κι ούτε του χαρίστηκε ποτέ...

για ποσά χρόνια; μπορεί και ενενήντα...

μπορούσε πια να υπολογίζει στη συμπόνια των άλλων.

Μπορούσε να δείχνει αυτό που ήταν... μόνο ένα σώμα.

Σάρκες και οστά τυλιγμένα μ' ένα ξερό δέρμα, χαλαρές συνδέσεις.

Μπορούσε να αφεθεί στην ανημποριά του, στην πραγματικότητα του χρόνου και της φθοράς.

Όχι, δεν χρειαζόταν να προσποιείται πια...

Η ανάγκη του υποστηρίγματος, του τρέμουλου, της ούρησης, 

το μπλάβιασμα των φλεβών, το στόμα που μπορούσε τώρα να χάσκει..., ο φόβος.

Είχε επέλθει μια εξισορρόπηση,

καθώς η βούληση μετά τη μετά σμίκρυνε,

το σώμα ζάρωνε κι αυτό, κύρτωνε...

Τώρα φαινότανε η ηλικία και η πραγματικότητα που προσπαθούσε τόσο πολύ, με τόσους τρόπους, για τόσο πολύ καιρό να αποφύγει.

Ο άνθρωπος γυμνός μπροστά στην απώλεια του.

Ποια είναι η Ελένη Ραβάνη; Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που γράφει στο "αυτί" του βιβλίου της. Ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Αθήνας, ζει στην Κρήτη και κυρίως μεγαλώνει τώρα πια μέσα σε πάμπολες ψευδαισθήσεις που υπηρέτησε. Α! Ξέρω κι ότι το αποτύπωμά της πάνω στο χαρτί είναι το ίδιο χρήσιμο με το ψωμί, το σπίτι και το νερό. Μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι μόνο αγώνας γι' αυτά. Την κάνει να είναι και όνειρο και παραμύθι και ομορφιά... Γιατί στον σκληρό κόσμο που ζούμε οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη και το όνειρο και το παραμύθι και την ομορφιά... Και οι ιστορίες της τέτοιες είναι. Από την πρώτη έως την τελευταία σε βουτάνε από το λαιμό. Αναρωτιέσαι. Νοσηλεύτρια είναι; Αποκλειστική είναι; Γιατρός; Γραφιάς δυνατή πάντως σίγουρα είναι! Κι άδολη! Γιατί οι άνθρωποι που κάνουν αυτοεκδόσεις και μάλιστα τέτοιας ποιότητας είναι γραφιάδες άλλης κουλτούρας. Από αυτό το διαμαντάκι που έπεσε τυχαία στα χέρια μου, δώρο βιβλιοπώλισσας, περνούν άνθρωποι διπλανοί μας. Η κυρία Βικτώρια των 93 χρόνων, ο κύριος Γιώργος, η φιλότιμη κυρία Νίκη, οι αποκλειστικές νοσοκόμες των αποκλεισμένων πια από τη ζωή, ασθενείς, γιοι και κόρες, φύλακες-προστάτες μέχρι να φύγει η τελευταία πνοή από τα πνευμόνια του ανθρώπου τους. Και κυρίως περνάει το αδύναμο πια σώμα, το ανήμπορο κι ότι έχει μείνει πια αυτό μετά τη "φυγή" του πνεύματος, το σώμα με σάρκες και οστά τυλιγμένα μ' ένα ξερό δέρμα... Οι συνδέσεις με ανθρώπους μας, με περιπτώσεις που γνωρίζουμε άμεσα. Κι αυτή είναι μια μεγάλη δύναμη αυτού του βιβλίου. Αλλά η πιο μεγάλη δύναμή του είναι η γλώσσα του! Οι λέξεις που στοιχίζονται η μία μετά την άλλη με μαεστρία. Όχι μία μαεστρία των "σεμιναρίων δημιουργικής γραφής" αλλά με μία μαεστρία της καρδιάς και του αίματος. Έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι τα βιβλία...

Την προηγούμενη μέρα της έκαναν μετάγγιση αίματος.

Έμεινα προσηλωμένη έως να αδειάσει όλη η φιάλη...

Οι άνθρωποι προσπαθούν έως την τελευταία στιγμή να κρατηθούν στα εγκόσμια παίρνοντας ο ένας το αίμα του αλλού, το σπέρμα του άλλου, τη μήτρα του άλλου, ο ένας την αναπνοή του άλλου, την επιθυμία του άλλου, τη ζωή του άλλου... μέσα σε ένα κόσμο περίκλειστο.

Οι σταγόνες, οι αναπνοές, οι ρόγχοι...

Ο ρυθμός είναι το απώτατο άκρο της έμβιας ζωής μας.

Το βιβλίο της Ελένης Ραβάνη, Ιστορίες νοσηλείας εκδόθηκε στα Χανιά τον Δεκέμβριο του 2023 και μπορείτε να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο ΜΠΕΡΛΙΝ, Δημοφώντος 88 Πετράλωνα.