Δεκαετία του '80. Το απόγειο της βιντεοκασέτας. Ότι παιζόταν στα σινεμά μετά από λίγο καιρό το νοίκιάζες από τα βίντεο κλαμπ που είχαν κατακλύσει την Αθήνα. Στο σινεμά της γειτονιάς είχα πάει να δω με δύο συμμαθητές μου την ταινία "Ο άνθρωπος της βροχής". Λίγο μετά το διάλειμμα θέλησαν να φύγουμε. Τους κράτησα όσο πιο πολύ μπορούσα. Τελικά φύγαμε. Έχασα το τέλος... Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Ήταν η εποχή που στα σινεμά και στα σπίτια κυριαρχούσε ο Ράμπο, ο Ρόκι, οι ελληνικές βιντεοταινίες κι ότι άλλο αμερικανικό σκουπίδι μπορούσε να φανταστεί κανείς. Θυμάμαι ακόμα τα δύο απογεύματα του Σαββάτου, η μέρα δηλαδή που επιτρεπόταν να βλέπουμε βίντεο, τη μητέρα μου το ένα Σάββατο με την ταινία "Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο" και το άλλο με το "Ζ". Ταινίες που, αυτό το παιδάκι του γυμνασίου που ήμουν τότε, με αναστάτωσαν και με συγκλόνισαν βαθιά. Στο μυαλό μου δεν χωρούσε όλη αυτή η αδικία. Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου η "απολογία" του Νίκου Μπελογιάννη. Ακόμα περνάει από τα μάτια μου η σκηνή της ταινίας "Ζ" με τον Γρηγόρη Λαμπράκη να περπατάει ατρόμητος ανάμεσα στους παρακρατικούς. Αυτή την "ενηλικίωσή" μου τη χρωστάω εν μέρει στο σπίτι μου. Και φυσικά ένα μέρος αυτής και στον μεγάλο Βασίλη Βασιλικό για το βιβλίο που έγραψε για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Γιατί στην εποχή που, οι Λουδοβίκοι που μας κυβερνούν, θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη μας όλους τους αγώνες του λαού μας, οι Βασιλικοί, οι Λουντέμηδες, οι Βρεττάκοι, οι Ρίτσοι, οι Αλεξιού, οι Κατηφόρηδες, οι Μαγκλήδες, τόσες και τόσοι συγγραφεις θα μας τοποθετούν στο Πάνθεον, τις γυναίκες και τους άντρες που έγραψαν την όμορφη Ιστορία των αγώνων του τόπου μας... Τον αποχαιρετώ, με τη μουσική που είναι συνυφασμένη στη συλλογική μνήμη με το βιβλίο του, να κατακλύζει σήμερα όλη μέρα το μυαλό μου... Καλό του ταξίδι λοιπόν....
