Ανοίγει η πόρτα. Όταν άνοιγε λίγο καιρό πριν ήσουν εσύ εκεί και με περίμενες. Τώρα δεν είσαι. Μπαίνω και προχωρώ. Όταν έμπαινα πριν λίγο καιρό σε αγκάλιαζα και σε φιλούσα. Τώρα προχωρώ στο κενό. Λίγο πιο μέσα ξεπρόβαλε κι αυτή κι εσύ ακολουθούσες. Τώρα είναι μόνη. Δεν ξέρω τι μου στοιχίζει πιο πολύ... Η μοναξιά σου στο δωμάτιο του νοσοκομείου ή η μοναξιά της στο σπίτι. Στρίβω δεξιά. Μπαίνω στο δωμάτιο με τις βιβλιοθήκες από κάτω έως πάνω. Ένας θησαυρός δίπλα στο σαλόνι. Πίνακες και φωτογραφίες ασπρόμαυρες ανθρώπων που λείπουν χρόνια. Χιλιάδες ονόματα ανθρώπων σε ράχες βιβλίων. Μάλλον οι πιο πολλοί δεν ζουν. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι... έγραφε λίγο πριν εκτελεστεί ο μεγάλος κομμουνιστής δάσκαλος Νίκος Πλουμπίδης. Αλλά αυτοί στις ράχες ζουν κάθε φορά που κοιτάζω και ξεφυλλίζω τα τυπογραφικά στοιχεία που συνέθεσαν και μας πρόσφεραν. Γιατί μπορεί ο θάνατος να είναι μια αλλαγή της ύλης αλλά αυτοί είναι αθάνατοι. Σηκώνω το κεφάλι και δεν ξέρω που να πρωτοκοιτάξω αν και και έχω κοιτάξει ξανά και ξανά και ξανά προς όλους τους καλυμμένους τοίχους. Πώς γίνεται όμως πάντα να βρίσκω κάτι που δεν έχω προσέξει τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια που μπαίνω και βγαίνω σε αυτό το δωμάτιο. Μυθιστορήματα, ιστορία, λεξικά, δοκίμια, τέχνη, ποιήματα... Ανάθεμα αν ξέρω και τι άλλο. Βγαίνω και πηγαίνω στο βάθος στο άλλο δωμάτιο. Αντικρίζω την παλιά, πολύ παλιά βιβλιοθήκη. Μια μακρόστενη τεράστια και παλιά. Την πρώτη σας (με τη μάνα). Την πρώτη μας (με τον αδερφό μου) έστω κι αν δεν ήταν με δικά μας βιβλία. Με τις εκδόσεις του "Γαλαξία", αυτές με τα ροζοπορτοκαλί εξώφυλλα με τους συγγραφείς από όλο τον κόσμο και τις εκδόσεις της "Εστίας" με τα άσπρα πολυκαιρισμένα εξώφυλλα. Και όλα αυτά με τη σφραγίδα σου με χρονολογία 1968. Καλά! Πόσα βιβλία αγοράσατε τότε! Με ποια εφόδια! Και δεν εννοώ μόνο τα υλικά. Φοβερό! Πάντα ένιωθα ένα δέος μπροστά σε αυτά όταν ήμουν παιδάκι. Τα κοίταζα και τα ξανακοίταζα. Μετά από δεκαετίες κατάλαβα. Και άρχισα να σου τα ζητάω για να τα διαβάσω. Κι εσύ με χαρά μου τα έδινες! Με όλη σου την ψυχή! Μόνο που κατέγραφες πάντα τι έπαιρνα εγώ και τι ο άλλος σου γιος. Πώ πω! Σε εσάς χρωστάω τη γνωριμία με πολλούς συγγραφείς! Με τον κόσμο τους. Η μεγαλύτερη σας κληρονομιά μετά την αγάπη σας. Κάποια στιγμή σταμάτησα να σου ζητάω βιβλία. Ένιωθα ότι χαλούσα αυτή τη σειρά των βιβλιοθηκών. Δεν έπρεπε. Οι βιβλιοθήκες είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Είναι οι χιλιάδες ώρες που έχουμε ξοδέψει με όλη μας την ψυχή για να τις γεμίσουμε. Είναι το αίμα μας, οι αγωνίες μας οι προσωπικές και οι πολιτικές. Είμαστε εμείς... Κι όταν το εγώ γίνεται εμείς με το μοίρασμα είναι η μέγιστη πράξη. Το νόημα αυτής της ζωής. Βγαίνω και από αυτό το δωμάτιο και προσπερνώ άλλο ένα που κι αυτό βιβλία έχει. Πηγαίνω προς την έξοδο. Ανοίγω την πόρτα και φεύγω. Και δεν θέλω τίποτα άλλο από το να μπω την επόμενη φορά και να με περιμένεις. Να με αγκαλιάσεις και να με φιλήσεις. Να μπω στα δωμάτια με τα βιβλία και να μου πεις: Πάρε ότι θες. Κι εγώ να σου πω: Πατέρα, πάρε να διαβάσεις κάτι καινούριο που έγραψα... Έως τότε, πάλεψε για τη ζωή σου κι εγώ έχω άπειρη υπομονή να σε περιμένω. Κι εγώ κι η μάνα κι ο άλλος σου γιος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου