«γράμματα»...

Συζητώντας με μεγαλύτερους ανθρώπους υπάρχουν φορές που μένεις με το στόμα ανοιχτό όταν σε διορθώνουν για μια γραμματική αστοχία, έναν λάθος τονισμό μιας λέξης. Όχι μόνο επισημαίνοντας το λάθος και λέγοντάς σου το σωστό, αλλά εξηγώντας σου κιόλας το γιατί. Τον κανόνα της γραμματικής! Τον κανόνα του τονισμού! Λήγουσες, παραλήγουσες, προπαραλήγουσες αραδιάζονται στη συζήτηση με περισσή άνεση! Κοιτάς με θαυμασμό, ντρέπεσαι για την κακοποίηση της γλώσσας στην οποία ενδεχομένως έχεις προβεί, αλλά κυρίως μένεις με την απορία! Πως τα θυμάται ο συνομιλητής σου όλα αυτά! Τόσες δεκαετίες μετά! Και τότε ξετυλίγεται μπροστά σου ένα μοναδικό κουβάρι εικόνων και γνώσεων από την εποχή που ήταν παιδιά. Για τη δίψα τους για μάθηση, για τις δύσκολες συνθήκες και κάποιες φορές για τις όχι και τόσο παιδαγωγικές μεθόδους των δασκάλων τους. Διακρίνεις, όμως, μια συγκίνηση, κυρίως για τις συνθήκες και για τα παιδιά. Παιδιά που έρχονταν από μακρινά χωριά στην πρωτεύουσα του νομού μ' ένα καρβελάκι ψωμί για να βγάλουν όλη την εβδομάδα. Μ' ένα λεπτό πανωφόρι μέσα στα κρύα για να μείνουν σε μια παγωμένη κάμαρα με τα λιγοστά τους εφόδια. Τα παιδιά και τη δίψα τους να «μάθουν γράμματα». Να «προκόψουν». Να ξεφύγουν από τη φτώχεια... «Και ποιος τη φτώχεια δε θα καταραστεί κι όσους ευθύνονται γι' αυτήν;»

Ξεφυλλίζοντας αυτή τη φορά τα φύλλα, όχι κάποια φύλλα ενός βιβλίου ή κάποιου περιοδικού, αλλά φύλλα με την καινούρια τους μορφή, αυτά της οθόνης, έπεσα πάνω σε μια σελίδα για την πέτρα... Ταξιδιάρικη, ονειρική, με παλιές ιστορίες! Θα μου πεις τι ταξιδιάρικο μπορεί να έχει η πέτρα... Πως δεν έχει! Αυτή πήραν οι άνθρωποι για να χτίσουν γεφύρια, αυτά τα κομψοτεχνήματα που έφερναν ανθρώπους και τόπους πιο κοντά στα δύσβατα βουνά του τόπου μας. Αυτή πήραν οι άνθρωποι για να χτίσουν τα προσωπικά τους καταφύγια και να κρυφτούν από τα άγρια στοιχεία της φύσης. Έμαθαν την τέχνη της πέτρας και ό,τι έφτιαξαν δίνει χαρά μέχρι τις μέρες μας στα μάτια του ανθρώπου, τα τόσο συνηθισμένα στην ασχήμια της πόλης. Ποιήματα, βρύσες, γεφύρια, νερά, ποτάμια, θρύλοι, ανθρώπινα όνειρα, μαστοροχώρια περνούν «ξεφυλλίζοντας» τις σελίδες αυτές. Η σελίδα αυτή είναι πραγματικά ένα παράθυρο σ' έναν άλλο άγνωστο κόσμο!  

Δεν μπορούσε, λοιπόν, παρά και τα παιδιά των δουλευτάδων της πέτρας να μου θυμίσουν τα παραπάνω που έχω ακούσει να μου διηγούνται για τη δίψα τους για μάθηση και να μη μου δημιουργηθεί μια θλίψη για το πως αντιμετωπίζονται τα «γράμματα» τη σημερινή εποχή...

Περί πέτρας ο λόγος.

5 Οκτωβρίου στις 3:03 π.μ. · 

Το θέμα της σελίδας μας άλλο δεν είναι παρά οτιδήποτε πέτρινο που κουβαλάει στις πλάτες του ιστορίες, θρύλους, ανθρώπινο μόχθο κι όνειρα...

Όμως χρέος έχουμε, σαν κάτι που φαίνεται ξεχωριστό (μ' αν το καλοσκεφτείς δεν είναι)..., να το παρουσιάσουμε!

Κι αν η εικόνα που ακολουθεί παράταιρη φαντάζει, γνώμη μου ταπεινή, από το θέμα μας δε διαφέρει...

Γιατί δουλευτάδες της πέτρας, φτωχοί άνθρωποι γίναν (κι όχι αρχοντόπουλα μοσχοθρεμμένα), σε χωριά φτωχικά γεννημένοι, με τη στέρηση πανωφόρι τους...

Και σε τέτοια σαν της εικόνας μας Σχολειά πήγαν... (Σχολειά με κεφαλαίο το αρχικό το γράμμα), με κουρέλια καλυμμένο το κορμάκι τους, άλλοι με ποδήματα κι άλλοι δίχως. Μα με μια πίστη για το αύριο, μια θέληση αδάμαστη τα όρια, που οι επιτήδειοι χάραξαν, να ξεπεράσουν, με μια δύναμη ανίκητη!

Ποιος από μας θ' αντικρύσει την εικόνα και δε θα χαμηλώσει το βλέμμα, δε θα γνοιαστεί για τούτα τα σκυμμένα κεφαλάκια, τα σκεπασμένα με κουρέλια κορμιά...

Και ποιος τη φτώχεια δε θα καταραστεί κι όσους ευθύνονται γι' αυτήν;

[Πηγή facebook:  Περί πέτρας ο λόγος]