Για τη δεύτερη ΜΑΝΑ όλων μας... για το νεκρό ΠΑΙΔΙ της... "είναι πολλά τα παιδιά σου μητέρα, μην πικραίνεσαι..."

 

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους,

τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους

την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ και ακούει το νερό να κοχλάζει

σα να σπουδάζει το νερό και το χρόνο. Πάντα εκεί -

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή

καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι

κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο

που ο πόνος κάτω από τα πλευρά μας δεν είναι πια απ' τη στέρηση 

μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους 

είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι. [...]

[ Γιάννης Ρίτσος: Σχήματα της απουσίας]

Γιάννης Ρίτσος-Θάνος Μικρούτσικος-Μαρία Δημητριάδη: Χρόνος

https://www.youtube.com/watch?v=JSeF_6geJrc

Το σκίτσο είναι του Πάνου Ζάχαρη