Η καταφυγή...

Απογοήτευση πάνω στην απογοήτευση αυτός ο τόπος. Αυτή η γη. Ο άνθρωπος. Λίγες οι μέρες που μπορείς να βρεθείς έξω από το βούισμα του κόσμου είτε μακριά από την πόλη είτε μικρές μικρές στιγμές στην καταφυγή στα "γράμματα μας". Γιατί οικουμενική είναι ανάγκη της καταφυγής σε αυτά. Στον τόπο μας στα Νέα Ελληνικά Γράμματα. Στους άλλους τόπους στα δικά τους. Να παρηγορηθούμε στην ολότελη σιωπή τους, για ν' ανασάνουμε κάποιες στιγμές, για να σκεφτούμε και να οργανώσουμε το μεγάλο μυστικό που δεν έχει έως τώρα γροικηθή... Κι έτσι να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς...

Και μια μέρα μόνος βρέθηκα, 

έξω από το βούισμα του κόσμου•

σε μιας λίμνης άκρη, εγώ, ασυντρόφτετος,

μόνος, εγώ κι ο εαυτός μου•

κ' έβλεπα τα ολόστρωτα νερά,

και μαζί τα βάθια τα δικά μου,

κι άνθιζε ανθός μέσα στην καρδιά μου

πιο απαλό το να το πω καημό,

πιο βαθύ για να το κάνω έννοια•

και τριγύρω αχνό το δειλινό

την παιδούλα ώρα κοίμιζε

σε αγκαλιά μενεξεδένια.

Και είταν όλα ασάλευτα•

και οι λευκοί λωτοί οι απανωτοί

και ο ψιλόλιγνος ο καλαμιώνας,

άνθια, πολυτρίχια, και όλα,

μέσ' στα βάθη σα να τα 'βλεπες

μιας λιγνοζωγράφιστης εικόνας.

Και όλα σώπαιναν ολότελα,

και είταν η μεγάλη η σιωπή 

της μεγάλης πλάσης που έσκυψε 

κ' έβαλε τ' αυτί 

για ν' ακούση το μεγάλο μυστικό 

που δεν έχει ως τώρα γροικηθή.

Κωστής Παλαμάς, (απόσπασμα από το ποίημα "Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ")

Το απόσπασμα μεταφέρθηκε στο μονοτονικό σύστημα