Το κόκκινο αυτοκινητάκι της δεκαετίας του '80 έτρεχε στο μικρό επαρχιακό δρόμο, ανάμεσα σε δύο σειρές με τεράστιους ευκαλύπτους, αφήνοντας πίσω τη μικρή επαρχιακή παραλιακή πόλη. Τα δύο αγόρια γύριζαν το κεφάλι πίσω γεμάτα στεναχώρια και την αποχαιρετούσαν. Το κάστρο σκαρφαλωμένο ψηλά στα βράχια χανόταν πια απ' τα μάτια τους. Ένα ωραίο τριήμερο γεμάτο ανεμελιά τελείωνε πιο νωρίς γι' αυτά. Έπρεπε να προλάβουν την κίνηση της επιστροφής. Το σύντομο αυτό ταξίδι, με τους καινούριους δρόμους τώρα πια, τότε ήταν μια πραγματική δοκιμασία. Άλλοι δρόμοι, άλλα αυτοκίνητα... Τα ξαδέρφια τους και τα υπόλοιπα παιδιά έμεναν πίσω και παρακαλούσαν τον αέρα και τον πατέρα τους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους κι ο χαρταετός τους να πετάξει πιο ψηλά απ' όλους τους άλλους! Αυτά, μέσα στο αυτοκινητάκι, σκέφτονταν ήδη ότι την επόμενη μέρα θα πήγαιναν στο σχολείο και ότι με κάποιο τρόπο μετά απ' όλες αυτές τις μάχες με τις σερπαντίνες, το χαρτοπόλεμο, τα σπαθιά, τους ινδιάνους και τους καουμπόηδες θα έπρεπε να ετοιμάσουν τα μαθήματά τους, όταν επιτέλους θα τελείωνε το ατελείωτο αυτό μποτιλιάρισμα στην Κακιά Σκάλα και θα έφταναν σπίτι. Τι θλίψη! Το ραδιόφωνο στα μεσαία κύματα έπαψε να ακούγεται καθαρά κι η φωνή της αθλητικής δευτεριάτικης εκπομπής «Τρεις και πέντε ώρα για σπορ» χανόταν ανάμεσα σε παράσιτα, καθώς τα αυτοκίνητο διέσχιζε τα Δερβενάκια την ώρα που το άγαλμα του Κολοκοτρώνη κοίταζε βλοσυρά όλη αυτή την κίνηση. Ο μεγάλος αδελφός που περίμενε πως και πως αυτή την εκπομπή κάθε Δευτέρα μεσημέρι νευρίαζε κάθε χρόνο μ' αυτή την απαράδεκτη κατάσταση! Το ραδιόφωνο έκλεινε κι η κασέτα έπαιρνε τη θέση του. Ακόμα και τώρα, πολλά χρόνια μετά, το συγκεκριμένο αυτό τραγούδι που έπαιζε εκείνη τη στιγμή μου θυμίζει εκείνο το δευτεριάτικο πέρασμά μας από τα Δερβενάκια...
Το ταξίδι συνεχιζόταν στον επαρχιακό δρόμο κι αργότερα στην Εθνική Οδό. Κι εμένα, πίσω από τη θέση του οδηγού, μου άρεσε να κολλάω το μουτράκι μου στο τζάμι και να χαζεύω τους χαρταετούς. Να μετράω πόσοι είναι και ποιος πετάει πιο ψηλά. Και τι μεγάλη στεναχώρια με όσους δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους και καρφώθηκαν σε δέντρα και καλώδια! Έχασκαν ξεδοντιασμένοι και διαλυμένοι πριν προλάβουν να ταξιδέψουν στον άλλοτε μπλε κι άλλοτε συννεφιασμένο και γκρίζο ουρανό. Μερικοί πιο θαρραλέοι πετούσαν και με βροχή αψηφώντας πιθανό κεραυνό. Και κάποιοι ακόμα πιο θαρραλέοι έσπαγαν τα δεσμά τους, ξέφευγαν από ανθρώπινα χέρια και καλούμπες και ταξίδευαν στον ουρανό, άλλοι για χιλιόμετρα κι άλλοι για λίγα μέτρα. Ο αέρας της ελευθερίας, που φύσαγε στο χαρτί και τις ουρές τους, τους έκανε έστω και για λίγο πανελεύθερους και κυρίους του εαυτού τους. Κι ας τσακίζονταν αργότερα, κι ας έπεφταν σε καλώδια. Κάποια στιγμή θα βρουν κι αυτοί το δρόμο προς την ελευθερία. Όπως κι ο άνθρωπος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου