Στην προηγούμενη ανάρτηση διαβάσαμε πως πέρασε ο λαός της Αθήνας την Πρωτοχρονιά του 1942. Σε αυτή, μέσα από τους στίχους του τεράστιου διανοούμενου και ποιητή της εργατιάς και του λαού (έτσι τον αποκάλεσαν φωνάζοντας οι χιλιάδες του κόσμου που βρέθηκαν στην κηδεία του στις 16/12/1974) Κώστα Βάρναλη, ας δούμε πως πέρασαν το 1942 εν μέσω Κατοχής και πως περνούν κάθε Πρωτοχρονιά τα παράσιτα αυτής της χώρας. Από σύστασης του ελληνικού κράτους έως και σήμερα. Με μόνιμη επωδό τη θρησκεία και την πατρίδα ως το γνήσιο καταφύγιο των απατεώνων... Οι λίγες οικογένειες που μας κάθονται στο σβέρκο, αλλά εμείς ως δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα για να μας αδειάσουν τη γωνιά...
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ
Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες,
σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ' επίσημοι κι ωραίοι.
Σαράντα λύκοι με προβιά (γι' αφτούς βαρά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.
Οξ' ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ' οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
άνοιξαν τα παράθυρα και κράξαν: «Είστε αθέοι».
[Το ποίημα μεταφέρθηκε στο μονοτονικό σύστημα διατηρώντας παράλληλα την ορθογραφία του πρωτότυπου]
Διαβάστε ακόμα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου