Τι τον θέλουν αυτόν το «δαίμονα»;

Ποιος είναι ο άνθρωπος που γράφει; Που δημοσιεύει. Που γεμίζει τα φύλλα, τις άσπρες σελίδες, τις οθόνες τώρα πια. Ποιο σκοπό υπηρετεί με την τόση έκθεση του εαυτού του; Κανέναν. Είναι άδολος. Και μιλάμε γι' αυτόν που δε ζει από τα γραπτά του. Αυτόν που θα σηκωθεί αξημέρωτα πριν πάει στη δουλειά για να γράψει. Που θα στερηθεί τον ύπνο του για να γράψει αφού τελειώσει η μέρα, οι πεζές υποχρεώσεις, η προσπάθεια να «αναστήσει» τα παιδιά του. Αυτόν τον άνθρωπο γυρεύουμε. Να καταλάβουμε τι τον θέλει αυτόν το «δαίμονα» της γραφής. Αυτόν που μπήκε μέσα του και τον οδηγεί σε ένα δρόμο, σε μια περιοχή, χωρίς να προσδοκά κάποιο όφελος με τη χυδαία έννοια του σήμερα. Αυτή η φωνή του, που βγαίνει πάνω στο χαρτί, ήταν μυστική. Την κουβαλούσε μέσα του από μικρό παιδί. Κανείς δεν τη μάντευε. Ήταν ο μυστικός ποταμός που κυλούσε στα έγκατα της γης και έκανε εύφορες ολόκληρες περιοχές του «είναι» του, χωρίς να φανερώνεται στους υπόλοιπους η πηγή. Και ξάφνου φανερώθηκε. Δίνει ομορφιά στη ζωή μας. Τη βάζει στο δρόμο του ονείρου, της φαντασίας, της φυγής από την πραγματικότητα. Την αποδίδει και μέσα της καθρεφτίζεται κι η δική μας. Αλλά μας παρουσιάζει και τον πραγματικό κόσμο.  Τον σκληρό ή τον όμορφο. Οι ιστορίες του είναι οι δικές μας ιστορίες. Οι λέξεις του είναι πολλές φορές γραμμένες με μια πένα βουτηγμένη στο ίδιο του το αίμα, την πίκρα, τον πόνο, τη χαρά, την ανθρωπιά. Βουτηγμένη στο ίδιο μελάνι που γράφουν όλοι οι άνθρωποι τη ζωή τους. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι γράφει για τον εαυτό του, αλλά και για όλους εμάς. Και το «αποτύπωμα» του πάνω στο χαρτί είναι  το ίδιο χρήσιμο με το ψωμί, το σπίτι και το νερό. Μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι μόνο αγώνας γι' αυτά. Την κάνει να είναι και όνειρο και παραμύθι και ομορφιά... Γιατί στον σκληρό κόσμο που ζούμε οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη και το όνειρο και το παραμύθι και την ομορφιά... Αυτός είναι ο δαίμονάς τους λοιπόν και να γιατί τον θέλουν...