Η σκακιέρα...

Όλα, όλα, και τ' άλογα μου θα σου δώσω 

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει 

δρασκελώντας την μίαν άκρη ως την άλλη 

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Μανώλης Αναγνωστάκης 

Τελείωσε η παρτίδα πατέρα. Όχι αυτή που σκάρωσες με τον φίλο σου και συμφοιτητή σου σ' εκείνη την αυτοσχέδια σκακιέρα που από τη φτώχια σας φτιάξατε σ' ένα χαρτόνι μιας κούτας ουίσκι. Ποιος ξέρει που μπορεί να τη βρήκατε. Ίσως σ' εκείνη την ταβέρνα που δούλευες χωρίς να πληρώνεσαι για ένα πιάτο φαΐ στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζες. Τελείωσε η παρτίδα της ζωής σου κι εγώ τώρα έμεινα με αυτή τη σκακιέρα και τα πιόνια, τις βασίλισσες, τους βασιλιάδες, τους αξιωματικούς, τα άλογα, τους πύργους. Είδες! Τα πιόνια έβαλα πρώτα σε αυτές τις γραμμές πατέρα. Ίσως γιατί όταν τα θυσίαζα πρώτα στις μάχες στεναχωριόμουν πιο πολύ κι από όταν έχανα τον βασιλιά και έχανα την παρτίδα. Γιατί με τα "πιόνια" ήμουν πάντα στη ζωή μου κι όχι με τους βασιλιάδες. Ακόμα και τότε ασχημάτιστο παιδί... Ως βαθιά υλιστής ξέρω ότι σε κανένα άλλο κόσμο, σε καμία άλλη ζωή, από κανέναν άλλον ουρανό δεν θα δεις ποτέ αυτές τις γραμμές. Και είναι κρίμα γιατί σίγουρα θα σου άρεσε που είμαι με τα πιόνια...