Το μολύβι!

Το μολύβι! Είναι αυτό που πιάνουμε για να γεμίσουμε ένα χαρτί, με μουτζούρες, με γραμμές, με ζωγραφιές, με χρώματα αργότερα! Μας το βάζει στο χέρι ο πατέρας, η μάνα, η δασκάλα! Μας καθοδηγούν! Χρωματιστά μολύβια στην αρχή που κάνουν τη φαντασία του παιδικού μυαλού μας να εκρήγνυται! Και έπειτα πιάνουμε τα κανονικά μολύβια προσπαθώντας να σχηματίσουμε αυτά τα είκοσι τέσσερα μαγικά συμβολάκια που θα μας κάνουν να επικοινωνούμε τα συναισθήματά μας, να συνεννοούμαστε! Ένα κομματάκι ξύλο με μία μύτη στην άκρη φέρει την ευθύνη για ό,τι αριστούργημα έχει αποτυπώσει σ' ένα άλλο προϊόν του ξύλου, το χαρτί, ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη καρδιά και ψυχή... Ένας ξυλοκόπος κόβει το δέντρο. Ένας οδηγός το μεταφέρει με το φορτηγό του. Ένας εργάτης και μια μηχανή του δίνουν την τελική μορφή του. Και εμείς χρειαζόμαστε απλώς μια ξύστρα για να του δίνουμε ξανά και ξανά ζωή...!

Το πιάνεις με το χέρι σου, ο κάθε άνθρωπος με το δικό του τρόπο, όπως έμαθε από μικρός, ξύνεις τη μύτη του, γράφεις, την ξύνεις ξανά και ξανά! Μέχρι να μην μπορείς να το πιάσεις και να το παρατήσεις. Να το πετάξεις αφού το ξεζούμισες, αφού ξεζούμισες την ψυχή και τη φαντασία σου... Ή καλύτερα μην το πετάξεις! Μάζεψε τα απομεινάρια του κόπου σου σε μια μολυβοθήκη! Είναι ένα εργαλείο τόσο απαραίτητο όσο τα εργαλεία που χτίζουν τον κόσμο, καλλιεργούν τη γη και δίνουν την τροφή... Είναι ένα εργαλείο που αποτυπώνει τη ζωή. Τις μικρές και μεγάλες ιστορίες των ανθρώπων. Και χωρίς αυτό δεν θα είχαν σωθεί οι χιλιάδες μύθοι και θρύλοι που μεταφέρονται από αιώνα σε αιώνα. Χωρίς αυτό δεν θα φέρναμε στα χείλη μας αρχαία ποιήματα και στίχους, παλιά τραγούδια και θεατρικά έργα, χιλιάδες σελίδες μυθιστορημάτων... Γιατί το μολύβι στην Ιστορία του ανθρώπου ήταν τόσο πολύτιμο όσο ήταν κάποτε το αλέτρι, η αξίνα, το κάρο... Γιατί το μολύβι ακόμα και τώρα είναι τόσο πολύτιμο όσο οι οθόνες αφής, οι τροχοί, οι μηχανές...