Πάντα όταν βλέπω αυτούς τους πέντε ανθρώπους να ενώνουν τα χέρια τους, στο νου μου έρχονται οι δικοί μας επαναστάτες της δεκαετίας του '40. Οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου και του Στάλινγκραντ. Πάντα όταν βλέπω τους πέντε αυτούς ανθρώπους το μυαλό μου πηγαίνει στην ηρωική έξοδό τους. Στο μαζί. Στην ενότητα. Στον ιερό σκοπό της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας. Στα συντρίμμια της Γάζας. Στους δρόμους της Δυτικής Όχθης. Εκεί που χτυπά όλη η αξιοπρέπεια του καιρού μας...
Οι άνθρωποι γράφουν την Ιστορία. Κι οι άνθρωποι την καταγράφουν. Στις λευκές σελίδες, στα σημειωματάρια τους, σε μικρά χαρτάκια που μπορούν να ζητήσουν σ' ένα καφενείο, στις οθόνες του υπολογιστή τους. Κάπως έτσι φαντάζομαι τον άνθρωπο που έγραψε αυτό το ποίημα. Κάπου να έγινε αποτύπωση η σκέψη. Η σκέψη επεξεργασμένη από τον αγώνα, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά. Να ξεχύνεται στο σημειωματάριο, τη σελίδα, την οθόνη, το μικρό χαρτάκι. Και κυρίως να ξεχύνεται από την καρδιά, την αγωνία και τη δύναμη που μας δίνει ο αγώνας των κορδελών. Γιατί στις κορδέλες όλοι οι υπόλοιποι χρωστάμε. Γιατί εμείς, όλοι επάνω στη γη, πεθάναμε. Πλην μιας μικρής Λωρίδας…
Και κάπως έτσι διάβασα τους παρακάτω στίχους...
Κορδέλες
Εξαντλημένα απ’ τον πόνο
Κάθε κορμός και μια ψυχή
Φυτεύτηκε βαθιά στην ευλογημένη γη
Χρυσός τρούλος αγναντεύει τις αγνές ψυχές
Ταξίδεψαν σ’ ορίζοντες αλλοτινούς
Φωτίζοντας με το αγκάθινο φωτοστέφανο
Τον πόνο που χαράχτηκε
Στα σπλάχνα της μάνας γης
Παιδιά όλων των ηλικιών
Με πρόσωπα αγγελικά
Απαλλαγμένα απ’ τη σκιά του θανάτου
Που άλλοι κρέμασαν σπάθα πάνω στο κεφάλι τους
στον υλικό τον κόσμο
Έφηβοι που σκίρτησαν
Μπρος σε μια μάχη άνιση
Το γέλιο τους πνίγοντας
Όλα τα τέρατα
με ανθρώπινη μορφή
Κι αν κάποτε συλλογιστούμε
Το τι μέλλει γενέσθαι
Θα τρέξουμε στα νεκροταφεία
Δάκρυα να χυθούν πάνω στα γκρεμισμένα μνήματα
Που ράγισαν κάτω απ’ τα βήματα
Όλων εκείνων που έστρεψαν το βλέμμα
Μα τί για κείνους που κοντοστάθηκαν
Και έκλαψαν πικρά;
Για αυτούς ας φυτρώσει μια ακακία
Να θυμίζει πως όσο κανείς κοντοστέκεται
Δε χάνεται η ελπίδα
Σας ευχαριστούμε για όλα.
Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι μαύρες και οι κίτρινες κορδέλες
Ας μη σταματήσουν να ανεμίζουν ποτέ πάνω στα τιμημένα σας κεφάλια.
Έχετε γαλήνη.
Στη Γη που δεν πεθαίνει ποτέ.
Γιατί η άλλη πέθανε. Πλην μιας μικρής Λωρίδας…
Χ.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου