Έγραφε ο Νίκος Καρούζος:
Ποτέ στ' αλήθεια δεν το 'μαθα /τι είναι τα ποιήματα. / Είναι πληρώματα / είν' ομοιώματα /φενάκη /φρεναπάτη / Φρενάρισμα ίσως; /ταραχώδη κύματα; / τι είναι τα ποιήματα; / Είν' εκδορές απλά γδαρσίματα; /είναι σκαψίματα; / Είναι ιώδιο; / είναι φάρμακα; / είναι γάζες επίδεσμοι / παρηγοριά ή διαλείμματα; / Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα. / Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.
Εγώ δεν ξέρω τι είναι τα ποιήματα για τον Γρηγόρη Καραγιαννίδη... Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι και ενθύμια φρίκης αλλά και ιώδιο και φάρμακα... Μπορεί και τα δύο, μπορεί και τίποτα... Αυτό που ξέρω είναι ότι τα ποιήματά του τα έχει γράψει με το αίμα του... Με το αίμα της ψυχής του... Τα γράφει ίσως για να "επιβιώσει... Όπως ο άλλος μεγάλος απομυθοποιητής του αμερικανικού ονείρου, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι που έγραφε: "να παλεύουμε με πράγματα ακατόρθωτα για να τα βγάλουμε πέρα" και: "όπως εγώ τώρα / παλεύω σαν σκυλί / παλεύω για να σώσω τη ζωή μου / μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους"
"33"
Ξυπνώ άλλο ένα πρωί.
Δίπλα μου, άδεια κουτάκια.
Πάλι, το σταχτοδοχείο γεμάτο.
Έχω χρόνια να κοιμηθώ
σε δικό μου κρεβάτι.
Μόνο ως “φιλοξενούμενος”.
Αυτός ο καναπές…
Κοιμάμαι, κάθομαι, γράφω εδώ.
Τα πάντα.
Τεντώνομαι, πονάω.
Το νερό για τον καφέ βράζει.
Μουγκρίζω έναν μονόλογο,
ενώ κοιτώ τα μηνύματα.
Τίποτε το συνταρακτικό.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Χειμώνας, ακόμη.
“Δεν είναι χειμώνας αυτός, εδώ πέρα! “
Τσιγάρο δεύτερο
(το πρώτο, το κάπνισα
φτιάχνοντας καφέ)
Γουλιά.
Πνίγομαι.
Άλλη μια μέρα αρχίζει,
και ξύπνησα, πάλι, “ζωντανός”.
Το ξέρω! Αρκούσε μία γνωριμία μας σ' ένα ήσυχο καφέ του κέντρου της πόλης που κι αυτός κι εμείς συνηθίζουμε να απομονώμαστε για να διαβάσουμε τα δικά μας. Εκεί, συναντήσαμε έναν τύπο μόνο του, να διαβάζει και να γράφει μανιωδώς! Με τόσο πάθος που μας έκανε εντύπωση! Βιβλίο, εφημερίδα, τετράδιο, στυλό, παντού απλωμένα δίπλα σ' έναν καφέ, ένα πακέτο τσιγάρα κι ένα γεμάτο τασάκι. "Δικός μας" σκεφτήκαμε! Και κάπου εκεί ξεκίνησε μια γνωριμία!
Αυτό που ξέρω λοιπόν είναι ότι ο Γ.Κ. είναι ο προλετάριος ποιητής, σαν αυτόν τον άλλον μεγάλο Φώτη Αγγουλέ (ας μου συγχωρήσετε τη σύγκριση - δεν έχει να κάνει με τις ποιητικές τους επιδόσεις αλλά με όλα που τόσο μοιάζουν κι ας ακούγεται αυτό σαν ακροβασία). Αυτό που ξέρω είναι ότι ζει για τα γράμματα. Με φωτισμένο δάσκαλο και δική του προσπάθεια. Μεγάλη προσπάθεια. Βιβλία, χιλιάδες βιβλία, γραψίματα, ποιήματα και δουλειά, πολλή προλεταριακή δουλειά. Αγροτική και μητροπολιτική. Γι' αυτό γράφει με το αίμα του. Γέμισε από την προσποιητή ευγένια των ποιητών και τους στέλνει στο διάβολο. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα του αρέσει όλο αυτό και του ζητώ συγνώμη. Αλλά ήθελα να τα γράψω...
Τα ποιήματα του Γρηγόρη Καραγιαννίδη μπορείτε να τα διαβάσετε στη θρακιώτικη ιστοσελίδα:
Τέλεια ατελείς
Λένε πως είμαστε ποιητές,
ενώ δεν είμαστε τίποτε.
Όντα τελειωμένα,
χαμένοι στον κόσμο μας,
παράταιροι.
Όλοι λες και βγήκαμε
από γραμμή παραγωγής
“αντίστροφοι κάγκουρες”,
όμοιοι μεταξύ μας.
Ας πάμε στον διάβολο λοιπόν!
Κι εμείς,
και τα χαζά γραπτά μας,
οι άσκοπες βραδιές μας,
οι εορτές δίχως μουσική,
και η προσποιητή ευγένεια
-κατάρα του διανοούμενου-
Γεμίσαμε.
Γίναμε παρωδία της τέχνης,
εξαμβλώματα της γραφής,
κίβδηλοι εισβολείς στο πνεύμα,
επιτηδευμένοι,
“τέλεια ατελείς”.
Ας γίνουμε, γαμώτο, άνθρωποι!
Πατώντας στη γη,
γνωρίζοντας ποιοι είμαστε
-και από πού κατεβήκαμε-.
Ας πάψουμε να παριστάνουμε
τους νεόπλουτους αστούς,
τους “τέλειους”,
τους “ευγενείς”,
την “ιδιαίτερη κάστα”.
Φτάνει πια!
-Εσείς δε πίνετε τσίπουρο;
Δεν πάτε στο καφενείο;
Δεν πάτε στο γήπεδο;-
Αθήνα,
7/12/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου