Αρνί λοιπόν! Τεύχος 6! Η τρίμηνη-τετράμηνη προσμονή έλαβε τέλος! Επιτέλους στα χέρια μου το "αρνί". Θα απορρήσετε σίγουρα γιατί τόση χαρά; Είσαι από τη Θεσσαλία ή ακόμα πιο συγκεκριμένα από την Καρδίτσα; Όχι, θα απαντήσω! Επισκέπτεσαι την περιοχή, τ' Άγραφα, τις λίμνες, τα χωριά, τον κάμπο; Ούτε αυτό! Μια φορά μόνο πριν λίγο καιρό! Ίσως το περιοδικό να ήταν κι ένα μικρό έναυσμα! Έζησες ποτέ σε επαρχία για να σε συνδέεσαι κάπως με τη θεματολογία; Όχι! Παιδί της μητρόπολης είμαι! Τότε τι; Γιατί τόση λαχτάρα γι' αυτή την περιοδική έκδοση για την (από)κατάσταση της επαρχίας, έτσι όπως μας το χαρακτηρίζουν οι εκδότες! Κάποιους από τους λόγους τους είχα γράψει σε μια παρουσίαση του "αρνιού" και ενός άλλου περιοδικού της περιοχής. Περιοδικές προσπάθειες με ένα άλλο περιεχόμενο από τον σκουπιδότοπο που μας περιβάλλει. Εγώ, ως γέννημα θρέμμα αυτής της πόλης, που αγαπάμε να μισούμε και τη μισούμε αγαπώντας την, με ρίζες βαθιά χωμένες κάτω από την άσφαλτο των δρόμων και τα τσιμέντα των πεζοδρομίων της, περπατώντας και γυρίζοντας κάθε σπιθαμή της, χορταίνοντας γυρίζοντας την και μη αλλάζοντας την προς το παρόν με τίποτα, "ζηλεύω" αυτούς κι αυτές που έχουν ρίζες μακριά από αυτήν, αγαπούν τον τόπο τους τόσο, που προσπαθούν να αναδείξουν τις διαφορετικές πτυχές του και διψώ βαθιά να μάθω για αυτούς., έγραφα. Και δεν αλλάζω ούτε κόμμα! Γιατί απολαμβάνοντας το για δύο ώρες σ' ένα καφενείο μια Κυριακή μεσημέρι έβαλα στη σίγαση όλους τους θορύβους της πόλης. Όλη την ασχήμια της ζωής. Γιατί διατρέχοντας τις σελίδες του διάβασα για βουνά, πανηγύρια, πλαστικές καρέκλες, ζώα, τρυφερές αλλά και σκληρές ιστορίες. Πώς άλλωστε δεν κρύβουν σκληρότητα οι ιστορίες και οι ζωές των ανθρώπων στην επαρχία; Αλλά το ταξίδι αυτό στις σελίδες του με κάνει να περιμένω τον επόμενο τεύχος! Φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη, απ' όπου κι αν κατάγεσαι, αν αγαπάς τη φύση, τα βουνά, τις ωραίες ιστορίες, τους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, τις γερές πέννες διάβασε το κάθε φορά που εκδίδεται! Χαρισέ στον εαυτό σου ένα δίωρο διάλειμμα μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας, ένα δίωρο ξαπόσταμα ένα βράδυ στο σπίτι σου. Απενεργοποίησε τις οθόνες κάθε τύπου και αφέσου σε αυτό! Και στη συνέχεια διάδοσέ, χάρισέ το! Θα πιάσει τόπο!
*Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω κάποιο αποσπασμα-κείμενο να παραθέσω. Το παρακάτω επιλέχθηκε μόνο και μόνο λόγω μικρού μεγέθους. Όλα έχουν στα μάτια μου την ίδια μεγάλη αξία!
Στον ανιψιό τον Αναστάση...
Στον δρόμο Φυλακτή-Πετρίλια, στέκεται η Φονόβρυση. Στοιχειά και μύθοι ντύνουν την ονομασία της. Ένα φονικό λέγανε οι παλιοί συνέβη κάποτε εκεί,μεταξύ δύο αδερφών. Έπειτα η Ιστορία χάνεται, την πήρε η φαντασία των ορεσίβιων κι ο καθένας έπλαθε με τον νου του άλλη μια αφήγηση. Σενάρια μυθοπλασίας των ανθρώπων των βουνών και του μόχθου που ξεπερνούν χολιγουντιανές πένες, ακριβές παραγωγές κι άλλες πληρωμένες βαρετές επαναλήψεις.
Μόλις, τα σχολεία κλείναμε, κι απελευθερωνόμασταν ανυπομονούσαμε να βρεθούμε στο χωριό, να τρέξουμε κάτω απ' τα έλατα, να παίξουμε πετροπόλεμο, να φάμε σουβλάκια στην πλατεία, να εξερευνήσουμε με περισσή παιδική λαιμαργία το δάσος και τις ομορφιές του. Τη Γιαγιά την πρη
ήζαμε, να μας πάει εκδρομή στη Φανόβρυση, στην σκάλα, στον Αϊ Λια. Έτσι κινήσαμε πρωί πρωί, γέμιζε τον ντροβά με αυγουλάκια, ψωμί και λουκούμι και τραβούσαμε για τα έγκατα του δάσους. Κάτω από τα ψηλά αιώνια έλατα, μες στο αεράκι των Αγραφιώτικων βουνών σώμα και νους συναντούσαν την παιδικότητά μας...
Κι η βρύση πάντα εκεί καρτερούσε να ξεδιψάσει γενιές και γενιές, παραπονεμένη πάντα για τα χωριά που άδειασαν, για τους αγωγιάτες και τους βοσκούς, για τους ορεινούς αγρότες που δεν υπάρχουν πια, για κοινοτικές κοινωνίες που ριμάχτηκαν και γίναν ατομικότητες στα μητροπολιτικά κάτεργα, για όσες κι όσους φύγανε και φεύγουν στην ξενιτιά. Κι έτσι κύλησαν τα χρόνια. Μείνανε οι πηγούλες μόνες τους, τα μονοπάτια χορτάριασαν, οι καμινάδες, δεν καπνίζουν πια, μονάχα τα καλοκαίρια οι χωριανοί ξαναγυρνούν ζωντανεύοντας για κάνα μήνα τις μνήμες και τις θύμησες.
Κι έρχεται σιγά σιγά ένας φόνος, απ' τους φονιάδες φύσης κι ανθρωπιάς. Είναι ο φονιάς που ξεκοίλιασε τον Τύμπανο κι έμπηξε στις κορφές του σιδερικά και λαμαρίνες, είναι ομιδιος φονιάς που το καροπλεσίτικο ποταμάκι το βάλε σε σιφώνι και τώρα ροβολάει με τις άγαμες του για όλον τον ορεινό όγκο των Αγράφων. Κι είναι νόμιμος φονιάς με σφραγίδες και προστάτες, με δικαστές και πραίτορες από κοντά. Κι αυτός ο φονιάς δεν γεννάει μύθους και Ιστορίες, παρά καρφώνει τη ζωή κατάστηθα. Όρκο λοιπόν δίνουμε στη Γιαγιά, στις πηγούλες, στα παιδικά τα χρόνια μας, στα παιδικά σημερινά μάτια που έρχονται ξοπίσω μας να τον ξαπλώσουμε τούτον τον φονιά. Άλλωστε τούτα τα βουνά ξέρουν από γιουρούσια...
Κ. Πικαπής
Τα περιοδικό "αρνί" μπορείτε να τα βρείτε στο χώρο "Ευτοπία: περιοδικό- εκδόσεις" στην οδό Ναβαρίνου 17 στα Εξάρχεια. Και για επικοινωνία: arniproductions@gmail.com. Facebook/Instagram: arniproductions
Διαβάστε ακόμα:
