Κάπου νυχτώνει...

Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει... [...] Κάπου βραδιάζει μην κλαίς δεν πειράζει πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ...

Είχε πέσει το σκοτάδι έξω από το παράθυρο εκείνο το προτελευταίο απόγευμα της ζωής σου. Εκείνο το τελευταίο που σε είδα ζωντανό στο νοσοκομείο. Είχα προετοιμαστεί από μέρες... Δεν επικοινωνούσες πια. Έστω και με εκείνο σφίξιμο του χεριού που μας είχες συνηθίσει τους τελευταίους τρεις μήνες. Επικοινώνησες όμως με ένα μικρό δάκρυ όταν σου είπα ότι σε αγαπώ. Με άκουσες. Μας άκουγες. Πόσο επώδυνο πρέπει να ήταν αυτό για εσένα. Για εμάς. Έφυγα, κι αυτή η τελευταία επικοινωνία μας στριφογυρίζει συχνά. Και ειδικά σήμερα ένα χρόνο μετά.

Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε κοίτα που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό...[...] Αγέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου, κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω...  

Το επόμενο απόγευμα, την ίδια ακριβώς ώρα που μου είχες σφίξει το χέρι, χτύπησε το τηλέφωνο. Σε χάσαμε. Ανέβηκα στο νοσοκομείο. Μπήκα στο θάλαμο. Σου έπιασα πάλι το χέρι. Σου είπα ότι σε αγαπώ αλλά δεν δάκρυσες... Είχε νυχτώσει νωρίς εκείνο το κρύο απόγευμα του περασμένου Νοεμβρίου κι ο ήλιος είχε παγώσει μέσα μου...

Την παραεπόμενη μέρα αυτές οι γραμμές ξεχύθηκαν από μέσα μου. Στις αφήνω εδώ έναν ακριβώς χρόνο μετά...

Ήσουν καλός άνθρωπος πατέρα. Πολύ καλός. Δεν έβλαψες ποτέ κανέναν. Το αντίθετο. Ή τουλάχιστον προσπάθησες. Το μαρτυρούν οι γνώμες των ανθρώπων που μου τις έχουν πει ανά τα χρόνια. Ακόμα κι αυτές τις δύο μέρες που έχεις φύγει από τη ζωή.

Ήσουν δημοκράτης από πεποίθηση. Και δημοκρατικός από ένστικτο. Προοδευτικός άνθρωπος. Μάρτυρας είμαι εγώ κι αδερφός μου. Δεν μας μάλωσες ποτέ με τον τρόπο που συνηθιζόταν τα χρόνια που ήμασταν παιδιά. Δεν μας χτύπησες, πράγμα συνηθισμένο εκείνα τα κακοποιητικά χρόνια. Ήσουν δημοκράτης κόντρα σε μαύρους καιρούς. Το μαρτυρά κι η μάνα. Η σύντροφός σου εξήντα χρόνια. Η Μάνα μας όπως έλεγες... Η Μαρίτσα σου που την είχες τόσο ψηλά. Πιο ψηλά κι από τη ζωή σου.

Μας άφησες να αναπνέουμε, να ψάχνουμε τον εαυτό μας ακόμα κι όταν διαφωνούσε με Δέλτα κεφαλαίο με τις επιλογές μας. Τις προσωπικές και τις πολιτικές. Ήσουν τίμιος. Με την τιμιότητα του κοινού καλού κι όχι του προσωπικού. 

Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μας άφησες ήταν η αγάπη σου για εμάς κι η αγάπη σου για τα γράμματα και τα βιβλία. Τα βιβλία που αγάπησες τόσο και που αγαπάμε κι εγώ κι ο αδερφός μου. Κι η μάνα.

Κι αυτός ο Κόσμος των Ιδεών σε οδήγησε σε ολοένα και πιο φωτεινούς δρόμους. Κι ας είχες τις "αδυναμίες" σου. Αλήθεια, πως να μην έχει ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στην Αρκαδία το 1944 όταν όλα τα έσκιαζε η γίνεται κι η μαυρίλα. Κι αυτό σε ανέβασε ακόμα πιο πολύ στα μάτια μου.  Αλλά τα τελευταία χρόνια όταν καταπιάστηκες και με άλλους τομείς της φιλοσοφίας (Ο Προυστ ήταν μια από αυτές) είδες αλλιώς τη ζωή...

Κι αποφάσισες ότι ο θάνατος είναι "απλώς μια αλλαγή της ύλης"... που είπε κι ο μεγάλος κομμουνιστής δάσκαλος και συντοπίτης σου Νίκος Πλουμπίδης πριν τον εκτελέσουν. Κι εγώ το πιστεύω απόλυτα αυτό. Και σαν βαθιά υλιστής που είμαι ξέρω ότι δεν θα σε συναντήσω ποτέ ξανά. Σε κανένα μεταφυσικό παραμύθι. Γι αυτό και σε χαιρετώ εδώ. Σωματικά τουλάχιστον.

Γιατί θα σε συναντώ σε κάθε βιβλίο που θα τραβώ από τη βιβλιοθήκη και θα μου ανοίγει καινούριους δρόμους στο όνειρο των γραμμάτων και των ιδεών.

Γιατί θα σε συναντώ κάθε φορά που θα προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος 

Κάθε φορά στην προσπάθεια αλλαγής αυτού του κόσμου. 

Πατέρα σε χαιρετώ! 

Οι στίχοι με τα πλάγια γράμματα και η μουσική είναι του μεγάλου Σταυρού Κουγιουμτζή.