Χίλια λόγια μπορούμε να πούμε σήμερα. Κι άλλα τόσα για όλο αυτό που ζούμε σε αυτόν τον τόπο... Χίλια λόγια κι άλλα τόσα έγραψαν οι ιστορικοί, έγραψαν οι ακάματοι εργάτες των γραμμάτων, έγραψαν οι διανοούμενοι, αυτοί που ήταν στο πλάι του λαού κι όχι το σύγχρονο σκουπιδαριό της αναθεώρησης της Ιστορίας. Για τη δουλοπρέπεια, το ραγιαδισμό, την ξενομανία, την εξάρτηση, την υποταγή. Φώτισαν τις σκοτεινές λεωφόρους για να μπορέσει να βγει στο ξέφωτο ο φτωχός κόσμος.
Ακόμα και τον Διονύσιο Σολωμό οι εξουσίες μας τον επέβαλλαν μόνο σαν τον Εθνικό μας ποιητή. Κι όχι σαν τον λαϊκό και επαναστάτη ποιητή που ήταν. Γιατί αν τον μαθαίναμε έτσι όπως ηταν δεν θα ήταν επίκαιροι διακόσια χρόνια τώρα τα παρακάτω λόγια του...
Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε,
πάντοτ' ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε.
Τον "αληθινό" Διονύσιο Σολωμό και την κοινωνική του σημασία τον χρωστάμε στο μεγάλο δάσκαλο Κώστα Βάρναλη και στο δοκίμιο του "Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική", εκεί που απογείωσε κι εγκαινίασε τη φιλολογική κριτική από μια άλλη σκοπιά. Και που διώχθηκε από την αστυνομία γιατί διάβαζε στους μαθητές του στα Μέγαρα ολόκληρο τον "Ύμνο εις την Ελευθερίαν" κι όχι τις λίγες πρώτες στροφές του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου