Ήταν όλοι κρυμμένοι, κάποιοι πίσω από τους χοντρούς κορμούς των τριών τεράστιων ευκάλυπτων, κι οι υπόλοιποι πίσω από ένα απομεινάρι μιας μάντρας. Μισοέβγαζαν τα κεφάλια τους προσπαθώντας να κρατήσουν τα γέλια τους, παρακολουθώντας τον ατσούμπαλο μηχανικό που προσπαθούσε ασθμαίνοντας και σιχτιρίζοντας να δέσει την τσίγκινη ταμπέλα στο συρματόπλεγμα. Το σχέδιο είχε ετοιμαστεί στο άψε σβήσε! Αν και στο πόδι σχεδιασμένο, πίστευαν ότι θα πετύχει! Δεν είχαν ιδέα τι θα μπορούσε να γράφει η ταμπέλα αλλά το υποψιάζονταν! Σίγουρα κάποια απαγόρευση... Ειδικά το να παίζουν μπάλα! Τώρα τι κακό είχε αυτό δεν χωρούσε στο παιδικό τους κεφάλι! Ήταν ήδη από καιρό σε πόλεμο με τον συγκεκριμένο τύπο και κάνα δυο άλλους παρατρεχάμενούς του που όλη την ώρα τους έβριζε. Τους έβαζε να σκάβουν τρύπες-εμπόδια μέσα στη μέση του «αγωνιστικού χώρου» για να εμποδίζουν τους μελλοντικούς αστέρες των γηπέδων, στο φαντασιακό τους, να προπονούνται κι η μπάλα τους να πέφτει μέσα στις βαθιές τρύπες και να διακόπτεται το παιχνίδι. Με πείσμα όμως η μαρίδα τις βούλωνε και συνέχιζε το παιχνίδι! Πριόνιζε ο ίδιος με μανία τα αυτοσχέδια δοκάρια, πετούσε τις μεγάλες πέτρες που χρησιμοποιούνταν για τέρματα, έκανε ότι μπορούσε. Αυτή η μανία του ήταν ανεξήγητη...
Το σχέδιο λοιπόν είχε δύο σκέλη! Το ένα την αποτροπή της τοποθέτησης της ταμπέλας και το άλλο, το τρύπημα σε διάφορα σημεία του συρματοπλέγματος! Τη λύση το πως να το αποτρέψουν την έδωσαν οι φορτωμένες νεραντζιές! Αλίμονο! Τόσα νεράντζια είχαν ανταλλάξει οι δύο πολυκατοικίες στο μεταξύ τους ανελέητο πόλεμο όταν από ποδοσφαιρικοί αντίπαλοι μετά το ματς μετατρέπονταν σε ορκισμένους εχθρούς! Τώρα όμως ο εχθρός ήταν κοινός! Η ποδοσφαιρική αρένα τους που θα γινόταν εργοτάξιο ήταν η τελευταία της γειτονιάς... Κι αυτό ήταν αρκετό για τεθεί σε εφαρμογή η ισχύς εν τη ενώσει!
Τα νεράντζια ήταν ήδη φορτωμένα στις τσέπες τους και στις πλαστικές σακούλες που κουβαλούσαν δύο μπάλες, η δεύτερη πάντα ήταν εφεδρική σε περίπτωση που έσκαγε η πρώτη, επιγονατίδες, ποδοσφαιρικά παπούτσια με καρφιά για τους τυχερούς, γάντια τερματοφύλακα. Ο μεγαλύτερος θα έδινε το πρόσταγμα και τότε μια συστοιχία νεραντζιών κατιούσα, όπως έβλεπαν στο ασπρόμαυρο ντοκυμαντέρ «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», θα συννέφιαζε τον ουρανό και θα έψαχνε στόχο στον μηχανικό! Αν και πολύ νευριασμένοι με τον τύπο, δεν μπορούσαν να κρατήσουν την κοιλιά τους από τα γέλια, τόσο πολύ, που πρέπει να τους άκουσε με αποτέλεσμα να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος τους! Το σχέδιο προδόθηκε! Ναυάγησε! Ο μηχανικός βλέποντας τα νεράντζια στα χέρια τους εξαγριώθηκε!
-Τσογλάνια, γαμώ τον πατέρα σας, ξεφώνισε, κι άρχισε ένα τρελό σλάλομ ανάμεσα σε χόρτα και στα διάφορα εμπόδια της διπλανής αλάνας για να τους πιάσει!
Πανωλεθρία! Την ώρα που όλοι ετοιμάζονταν να σκορπίσουν στους πέντε ανέμους η απελπισμένη αλλά πιο ψύχραιμη φωνή του μεγαλύτερου πρόσταξε να του πετάξουν τα νεράντζια. Σκασμένοι στα γέλια από το τραγικό θέαμα του μηχανικού που έτρεχε ατσούμπαλα βρίζοντας κι απειλώντας τους τα εκτόξευσαν κι άρχισαν να τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις! Ο μηχανικός τα 'χάσε μη ξέροντας ποιον να πρώτοακολουθήσει! Πάνω στον πανικό του έφαγε και μια μεγαλοπρεπή τούμπα που έκανε την «τσογλαναρία» να μην μπορεί να τρέξει από τα γέλια! Μπορεί λοιπόν το σχέδιο αποτροπής του να κρεμαστεί η ταμπέλα ν' απέτυχε, αλλά το γέλιο που έριξαν ήταν ανεπανάληπτο! Δυστυχώς όμως είχαν και μια απώλεια. Άφησαν μία από τις δύο μπάλες πίσω τους πράγμα που σημαίνει ότι σίγουρα θα την έσκαγε. Πάγια τακτική εκείνα τα χρόνια όλων των σκατόψυχων νοικοκυραίων...
Την επόμενη θα έμπαινε σε εφαρμογή το δεύτερο σκέλος του σχεδίου! Επιχείρηση «Τελευταίο Παιχνίδι»! Γνώριζαν ότι τελείωναν τα ψωμιά της αλάνας κι ότι σύντομα στη θέση της θα χτιζόταν μια ακόμα πολυκατοικία. Ο μηχανικός δεν ερχόταν κάθε μέρα οπότε ήλπιζαν ότι την επόμενη θα μπορούσαν να τρυπήσουν το συρματόπλεγμα σε μια απόμερη μεριά που δεν θα τους έβλεπε κανείς και θα μπούκαραν μέσα για τον τελικό των τελικών ανάμεσα στις δύο πολυκατοικίες! Μετά από πέντε χρόνια συνεχόμενων Σαββατιάτικων πρωϊνών αγώνων ήρθε η ώρα του τελευταίου... Το γόητρο της νίκης ήταν από μόνο του αρκετό για τη νίκη πάση θυσία!
Η όρεξη όμως δεν ήταν η ίδια, το «ποδοσφαιρικό μίσος» έδωσε χώρο στη θλίψη για την ακόμα μία χαμένη αλάνα, οι ετοιμασίες για τον αγώνα, οι πασούλες στο ζέσταμα, οι οδηγίες και οι συνεννοήσεις για το ποιος θα μαρκάρει ποιον, το πάθος για τη νίκη, ακόμα και οι όρκοι ήταν ξεθωριασμένοι...
Το τελευταίο παιχνίδι ξεκίνησε. Τα μαρκαρίσματα ήταν πιο χαλαρά, κλωτσιές και τρικλοποδιές δεν έπεφταν, κανείς δεν είπε κάποιον αντίπαλο μαλάκα, οι αμυντικοί δεν είπαν χασογκόλη τον σέντερ φορ όταν έχανε κάποιο γκολ σε κενή εστία. Ούτε οι επιθετικοί έβρισαν τον τερματοφύλακα όταν έτρωγε κανένα κοροϊδίστικο γκολ...
Σιγά σιγά το ενδιαφέρον ατόνησε. Το ισόπαλο αποτέλεσμα βόλευε και τις δύο ομάδες... Το ισοζύγιο των αγώνων των τελευταίων πέντε χρόνων ήταν ακριβώς ισόπαλο.
-Να το λήξουμε, αναρωτηθήκαν οι δύο αρχηγοί;
-Να το λήξουμε είπαν όλα τα παιδιά με μια σιγανή φωνή...
Πέντε χρόνια, κάθε Σάββατο, στις δέκα ήταν εκεί. Έφευγαν τσακωμένοι, χαρούμενοι, λυπημένοι, νικητές, ηττημένοι, πλακωμένοι στο ξύλο καμιά φορά, με ματωμένα γόνατα κι αγκώνες, λασπωμένοι το χειμώνα, σκονισμένοι και ιδρωμένοι το καλοκαίρι.
Σήμερα όμως αφήνουν τον αγωνιστικό χώρο χορτασμένοι. Χορτασμένοι από το παιχνίδι, από το ποδόσφαιρο, αγκαλιασμένοι με τον αντίπαλο ξέροντας ότι οι δύο απέναντι αυτές πολυκατοικίες έκλεισαν μια για πάντα τους λογαριασμούς τους... Κι όταν αργότερα, μετά από χρόνια θα περνούν τυχαία από αυτό το δρόμο της αλλαγμένης πια μητροπολιτικής γειτονιάς τους, αυτό το τελευταίο παιχνίδι θα είναι η σύνδεσή τους με τη μόνη τους πατρίδα... Αυτή των παιδικών τους χρόνων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου