Όπως η νύχτα και η αμαρτία, έτσι και ο μαύρος εχθρεύεται το φως και την αθωότητα.
Στο πασίγνωστο ταξιδιωτικό βιβλίο του, ο Μάρκο Πόλο αναφέρθηκε στους κατοίκους της Ζανζιβάρης: «Είχαν μεγάλο στόμα, πολύ χοντρά χείλη και μύτη πιθήκου. Ήταν γυμνοί και τελείως μαύροι, έτσι ώστε, αν τους έβλεπε κανείς σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της γης, θα νόμιζε ότι ήταν διάβολοι.»
Τρεις αιώνες αργότερα στην Ισπανία, ο Εωσφόρος, βαμμένος μαύρος, έκανε την εμφάνισή του στις θεατρικές σκηνές και τις εξέδρες στα πανηγύρια. Η Αγία Θηρεσία δεν μπόρεσε να τον ξεφορτωθεί. Μια φορά στάθηκε πλάι της, «ήταν ένας απαίσιος μικρός νέγρος». Άλλη φορά τον είδε να ξεπηδά από την κόκκινη φλόγα ενός μαύρου κορμιού, που έτυχε να καθίσει πάνω στο προσευχητάρι της και της έκαψε τις προσευχές.
Στην Αμερική, η οποία έκανε εισαγωγή χιλιάδες σκλάβους, γνώριζαν πως στις φυτείες ο Σατανάς χτυπούσε τα τύμπανα για να καλέσει σε ανυπακοή, κι έβαζε στα κορμιά των αμαρτωλών παιδιών του τη μουσική, τα κουνήματα και το τρέμουλο. Ακόμα και ο φτωχός και ο ταλαίπωρος γκαούτσο Μαρτίν Φιέρο ένιωθε καλύτερα σε σύγκριση με τους μαύρους:
«Αυτούς τους έφτιαξε ο Διάβολος για προσάναμα στην Κόλαση», έλεγε.
«Ο Διάβολος είναι μαύρος», αφήγημα από το βιβλίο του Eduardo Galeano «Καθρέφτες, μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία», μετάφραση Ισμήνη Κανσή, εκδοτικός οργανισμός Πάπυρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου