Εσένα σκέφτομαι πάντα Ζαχαρία Παπαντωνίου, εσένα το συγγραφέα των "ψηλών βουνών και των "πεζών ρυθμών", εσένα και το διήγημά σου για τους φάρους, οπότε στέκομαι σε αυτό το απόμερο σημείο, αυτού του απόμερου χωριού του νησιού. Χιλιόμετρα μακριά από τον "πολιτισμό" της μεγάλης πολιτείας. Εκεί που μια καλή γυναίκα ντρεπόταν επειδή τρεις - τέσσερις απόμειναν οι κάτοικοι του χωριού. Και σ' αυτό το ξάγναντο, κοντά στο σπίτι της, στην άκρη του κάποτε ζωντανού αυτού τόπου, κοιτάζω το παλιό πειρατονήσι απέναντι και τον φάρο που στέκεται ακοίμητος φρουρός όλων των πλεούμενων κάθε που νυχτώνει... Εσένα, τα "γράμματα" και τη γλώσσα που κάθε μέρα χάνουμε...
Ο ΦΑΡΟΣ
Τους παλμούς σου βλέπω μέσα στη νύχτα φάρε - την έγνοια σου για το ναύτη και τον τυχοδιώκτη!
Η ανησυχίες των ανθρώπων για τους ανθρώπους, η έγνοιες όλων για τον ένα, η μεγάλες αγάπες που στέκουν απάνω απ' τον πόνο και τον καιρό - άναψαν το λαμπρό σου βλέμμα που τρέχει στη μανία των κυμάτων.
Άστρα που δεν ξέρουν γιατί φέγγουν θα ζήλεβαν τη δόξα του ταπεινού σου λύχνου. Πνεύματα που αμφιβάλλουν για το έργο τους, θα ήθελαν να στέλνουν μακρυά, καθώς εσύ, στους ανθρώπους την ευγερσία - φάρε που ξέρεις γιατί αγρυπνάς...
Ως κι' εδώ στο βουνό, που στέκω απόψε, η Χρυσή σου ματιά φτάνει από πέρα - σα να ζητά το χαμένο πλεούμενο των λογισμών μου. Ως εδώ πέρα φτάνουν οι ανήσυχοι παλμοί σου, φάρε, φλογερή και ρυθμική καρδιά της κοινωνίας!
[Το κείμενο μεταφέρθηκε στο μονοτονικό σύστημα διατηρώντας την ορθογραφία του πρωτοτύπου]
Διαβάστε ακόμα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου