Μιλτιάδης Μαλακάσης: Το δάσος

Τώρα, που ακόμα πιο πολύ οι ανίδρωτοι λοτόμοι κούρσεψαν τα δάση για να τα παραδώσουν στο αδηφάγο τέρας του κέρδους, τώρα, που ακόμα πιο πολύ οι ανίδρωτοι λοτόμοι που μας εξουσιάζουν κουρσεύουν τον άνθρωπο, στο βωμό κι αυτός του αδηφάγου τέρατος του κέρδους, τώρα που ο τόπος περνάει ξανά μέρες μαύρες, οι «ιδρωμένοι χτίστες» του κόσμου να βαδίσουμε στο δάσος της ζωής που λαχταράμε... 

Το δάσος που λαχτάριζες

ώσπου να το περάσεις,

τώρα να το ξεχάσεις

διαβάτη αποσπερνέ. 

Μιαν αυγινή, το κούρσεψαν

ανίδρωτοι λοτόμοι,

κι εκεί είναι τώρα δρόμοι

διαβάτη αποσπερνέ.

Το τρίσβαθο αναστέναγμα

που άγγιζε την καρδιά σου

κι έσπασε τα γόνατά σου

δε θα τ' ακούσεις πια,

το πήρανε στα διάπλατα

περίτρομα φτερά τους

και το 'καμαν λαλιά τους

τα νύχτια τα πουλιά.

Και κάτι που βραχνόκραζε

με μια φωνή ανθρώπου,

στο ημέρωμα του τόπου

βουβάθηκε κι αυτό.

Το σιγαλό τραγούδισμα

που σ' έσερνε διαβάτη

σε μαγικό παλάτι

δίχως ελπίδα αυγής,

το πήρανε -για κοίταξε-

στερνή ανατριχίλα

τα πεθαμένα φύλλα

που απόμειναν στη γης.

Κι η άρπα με τον ήχο της

που σε γλυκομεθούσε 

μα κρύφια σου χτυπούσε

θανάτου μουσική,

χάθηκε με την άγγιχτη

που την κρατούσε κόρη,

στα πέλαγα, στα όρη,

να μην ξανακουστεί.

Το δάσος που λαχτάριζες

ώσπου να το περάσεις,

τώρα να το ξεχάσεις

διαβάτη αποσπερνέ,

γεννήκαν νεκροκρέβατα

τ' άγρια δέντρα του τώρα

και θα τα βρεις στη χώρα

διαβάτη αποσπερνέ.

[Μιλτιάδης Μαλακάσης 1869-1943]