Όταν o Γιώργος Ιωάννου μαζί με τον Κώστα Ταχτσή επισκέφτηκαν τον Δημήτρη Χατζή, σ΄ένα εξοχικό σπίτι στη Σαρωνίδα, όπου του είχε παραχωρηθεί για τις τελευταίες μέρες της ζωής του, αφού συζήτησαν για αρκετή ώρα, τον αποχαιρέτησαν γνωρίζοντας ότι είναι η τελευταία φορά που τον βλέπουν. Τα τελευταία λόγια του Δημήτρη Χατζή ήταν: "Έργο, παιδιά έργο! Γράφετε όσο μπορείτε πιο πολύ"
Το έργο του ίδιου δεν ήταν τόσο εκτενές σε όγκο. Αλλά τι έργο ήταν! Διαλεχτό! Ρεαλιστικό, στρατευμένο, ονειρώδες... Ήταν απ΄ όλα! Αγάπησε τον απλό άνθρωπο, τον πόνεσε και τον κατάλαβε. Κι ας έλειπε τόσα χρόνια από την Ελλάδα ως πολιτικός πρόσφυγας λόγω της στράτευσής του στο ΔΣΕ. Έγραψε για τα βάσανα του ανθρώπου, για τα πάθη του, για την άρνησή του να προσαρμοστεί, για τη μετανάστευση, για την πίκρα.
Αυτά τα λίγα λεπτά της συνέντευξης που ακολουθεί, στον Φρέντυ Γερμανό, υποκαθιστούν όλα όσα έχουν γραφτεί για αυτόν σε εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία. Και πολύ περισσότερο από αυτό το πολύ φτωχό σημείωμα εδώ. Η ανθρωπιά, η τρυφερότητα, και κυρίως η ταπεινότητά του σε κάνουν να υποκλιθείς σε αυτόν τον μεγάλο άνθρωπο. Αν και σίγουρα αυτός δεν θα το ήθελε...
(το αρχείο του βίντεο εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου