Το σώμα ελεύθερωμένο πια από τη δυναστεία μιας ατσαλένιας βούλησης
που δεν το υπολόγισε κι ούτε του χαρίστηκε ποτέ...
για ποσά χρόνια; μπορεί και ενενήντα...
μπορούσε πια να υπολογίζει στη συμπόνια των άλλων.
Μπορούσε να δείχνει αυτό που ήταν... μόνο ένα σώμα.
Σάρκες και οστά τυλιγμένα μ' ένα ξερό δέρμα, χαλαρές συνδέσεις.
Μπορούσε να αφεθεί στην ανημποριά του, στην πραγματικότητα του χρόνου και της φθοράς.
Όχι, δεν χρειαζόταν να προσποιείται πια...
Η ανάγκη του υποστηρίγματος, του τρέμουλου, της ούρησης,
το μπλάβιασμα των φλεβών, το στόμα που μπορούσε τώρα να χάσκει..., ο φόβος.
Είχε επέλθει μια εξισορρόπηση,
καθώς η βούληση μετά τη μετά σμίκρυνε,
το σώμα ζάρωνε κι αυτό, κύρτωνε...
Τώρα φαινότανε η ηλικία και η πραγματικότητα που προσπαθούσε τόσο πολύ, με τόσους τρόπους, για τόσο πολύ καιρό να αποφύγει.
Ο άνθρωπος γυμνός μπροστά στην απώλεια του.
Ποια είναι η Ελένη Ραβάνη; Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που γράφει στο "αυτί" του βιβλίου της. Ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Αθήνας, ζει στην Κρήτη και κυρίως μεγαλώνει τώρα πια μέσα σε πάμπολες ψευδαισθήσεις που υπηρέτησε. Α! Ξέρω κι ότι το αποτύπωμά της πάνω στο χαρτί είναι το ίδιο χρήσιμο με το ψωμί, το σπίτι και το νερό. Μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι μόνο αγώνας γι' αυτά. Την κάνει να είναι και όνειρο και παραμύθι και ομορφιά... Γιατί στον σκληρό κόσμο που ζούμε οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη και το όνειρο και το παραμύθι και την ομορφιά... Και οι ιστορίες της τέτοιες είναι. Από την πρώτη έως την τελευταία σε βουτάνε από το λαιμό. Αναρωτιέσαι. Νοσηλεύτρια είναι; Αποκλειστική είναι; Γιατρός; Γραφιάς δυνατή πάντως σίγουρα είναι! Κι άδολη! Γιατί οι άνθρωποι που κάνουν αυτοεκδόσεις και μάλιστα τέτοιας ποιότητας είναι γραφιάδες άλλης κουλτούρας. Από αυτό το διαμαντάκι που έπεσε τυχαία στα χέρια μου, δώρο βιβλιοπώλισσας, περνούν άνθρωποι διπλανοί μας. Η κυρία Βικτώρια των 93 χρόνων, ο κύριος Γιώργος, η φιλότιμη κυρία Νίκη, οι αποκλειστικές νοσοκόμες των αποκλεισμένων πια από τη ζωή, ασθενείς, γιοι και κόρες, φύλακες-προστάτες μέχρι να φύγει η τελευταία πνοή από τα πνευμόνια του ανθρώπου τους. Και κυρίως περνάει το αδύναμο πια σώμα, το ανήμπορο κι ότι έχει μείνει πια αυτό μετά τη "φυγή" του πνεύματος, το σώμα με σάρκες και οστά τυλιγμένα μ' ένα ξερό δέρμα... Οι συνδέσεις με ανθρώπους μας, με περιπτώσεις που γνωρίζουμε άμεσα. Κι αυτή είναι μια μεγάλη δύναμη αυτού του βιβλίου. Αλλά η πιο μεγάλη δύναμή του είναι η γλώσσα του! Οι λέξεις που στοιχίζονται η μία μετά την άλλη με μαεστρία. Όχι μία μαεστρία των "σεμιναρίων δημιουργικής γραφής" αλλά με μία μαεστρία της καρδιάς και του αίματος. Έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι τα βιβλία...
Την προηγούμενη μέρα της έκαναν μετάγγιση αίματος.
Έμεινα προσηλωμένη έως να αδειάσει όλη η φιάλη...
Οι άνθρωποι προσπαθούν έως την τελευταία στιγμή να κρατηθούν στα εγκόσμια παίρνοντας ο ένας το αίμα του αλλού, το σπέρμα του άλλου, τη μήτρα του άλλου, ο ένας την αναπνοή του άλλου, την επιθυμία του άλλου, τη ζωή του άλλου... μέσα σε ένα κόσμο περίκλειστο.
Οι σταγόνες, οι αναπνοές, οι ρόγχοι...
Ο ρυθμός είναι το απώτατο άκρο της έμβιας ζωής μας.
Το βιβλίο της Ελένης Ραβάνη, Ιστορίες νοσηλείας εκδόθηκε στα Χανιά τον Δεκέμβριο του 2023 και μπορείτε να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο ΜΠΕΡΛΙΝ, Δημοφώντος 88 Πετράλωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου