Η λίστα ιστολογίων μου

Παρασκευή 27 Μαΐου 2022

Η εποχή...


Ιδού κύριοι εφημερίδα! Ούτε διαφημίσεις, ούτε ανοησίες... Κείμενα, άρθρα, αναλύσεις, πολιτισμός! Αυτό είναι το περιεχόμενό της! Αυτά έλεγε σ' ένα παλιό βαγόνι του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, από εκείνα που είχαν για θέσεις αναπαυτικούς μαξιλαρένιους καναπέδες από δέρμα. Αυτούς που στα περισσότερα τρένα ήταν σκισμένοι. Εκείνο το ζεστό απόγευμα του Ιουλίου του 1991, ο γκριζομάλλης εκείνος πολύ κοντός κύριος, ο ευγενής, ο καλλιεργημένος, ο αγωνιστής της ζωής, συνόδευε τους δύο γιους του και τον φίλο τους στο κέντρο της Αθήνας. Σε μια διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του τότε Αμερικανού προέδρου. Ναι κύριοι, «Η ΕΠΟΧΗ»! Και συνέχισε να τη διαβάζει, ενώ οι τρεις φίλοι συνέχιζαν να λένε τα δικά τους. Ίσως για το ποδόσφαιρο. Πάντως, σίγουρα δεν πήραν και πολύ σοβαρά αυτά που τους είπε. Τουλάχιστον για την ώρα... Το τρένο σιγά σιγά έφτανε στην Αθήνα. Αττική, Βικτώρια, Ομόνοια... Σε σταθμούς μιας άλλης εποχής. Το υπόγειο, τα σκαλιά, η άνοδος στην οδό Σταδίου. Μπροστά ο κοντός κύριος, με το παντελόνι και το πουκάμισο του. Πάντα περιποιημένος. Ακόμα και στο στενόχωρο υπογειάκι που χρησιμοποιούσε για το δικηγορικό του γραφείο κομψός με σακάκι και γραβάτα. Έστω κι αν δεν περίμενε κανέναν κι έγραφε, έγραφε, έγραφε ατελείωτα με το χέρι τις υποθέσεις του. Κι αυτοί να διαβάζουν τα μαθήματά τους ενοχλώντας τον με τη φασαρία τους! Πίσω λοιπόν αυτοί να ακολουθούν και να ανοίγουν την πόρτα σ' έναν άλλο κόσμο! Φωτεινό, σαν το μονοπάτι που ακολουθούσαν οι χιλιάδες άνθρωποι στην αναζήτηση ενός άλλου καλύτερου κόσμου, και σκοτεινό, σαν όλους αυτούς που στέκονταν εμπόδιο σε αυτήν τους την πορεία... Και το εφηβικό μυαλό του φίλου, που είχε οσμιστεί τη μυρωδιά της αδικίας λίγους μήνες πριν στις μαθητικές καταλήψεις του 1990-1991, στριφογύριζε, σκεφτόταν, ρουφούσε τα χρώματα από τα μαύρα και κόκκινα πανό, τα εφηβικά μάτια έψαχναν διψασμένα τα βλέμματα πίσω από τα μαντήλια και τις κουκούλες των νέων ριζοσπαστών ανθρώπων. Η διαδήλωση δεν πρέπει να ξεκίνησε καν και διαλύθηκε βίαια. Κι αυτός δίπλα στον κύριο με την «ΕΠΟΧΗ» στο χέρι και τα παιδιά του να τρέχει χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά. Μόνο ότι κινδυνεύει. Σε μια στοά έστρίψαν κι ανεβήκαν στο δικηγορικό γραφείο ενός συναδέλφου του. Ποιος να θυμάται πόση ώρα να έμειναν κλεισμένοι εκεί. Χαραγμένη όμως στη μνήμη του έμεινε η λέξη του πατέρα των φίλων του. Προβοκάτορας. Αυτό είχε ξεστομίσει για κάποιον που κρατούσε ένα ξύλο και φορούσε ένα μαντήλι στο πρόσωπο του. Το εφηβικό μυαλό πάσχιζε να καταλάβει γιατί δεν ήταν διαδηλωτής αυτός που φορούσε μαντήλι και αμυνόταν αλλά ήταν κάτι κακό. Γιατί χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει ακριβώς τη λέξη αυτή του φαινόταν ότι σήμαινε κάτι κακό. Πολύ κακό! Αργότερα, μεγαλώνοντας, μελετώντας τις τάσεις, τις εφημερίδες, το κίνημα, στρατευμένος κι αυτός στην «Υπόθεση» κατανόησε, χωρίς βέβαια να συμφωνεί, τη στάση του ευγενικού αυτού αγωνιστή κυρίου. Του πατέρα του αγαπημένου του φίλου και συμμαθητή του. Και χαμογελάει και τον σκέφτεται γλυκά κάθε φορά που τον φέρνει στο μυαλό του. Γιατί έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του στο πέρασμα του στη νέα εποχή της ζωής του... Κι ας, τον αφορούσε κι αυτόν στο μέλλον αυτός ο τιμητικός χαρακτηρισμός, «προβοκάτορας»...!

Πέμπτη 19 Μαΐου 2022

Λουκάς (Φούκας) Μ.




Στη μνήμη του φίλου και συντρόφου Λουκά (Φούκα) Μ., που τον πρόδωσε η μεγάλη του καρδιά στις 19 Μαΐου 2014...

-Καλώς τον! Άργησες οκτώ χρόνια...
-Το ξέρω. Ησύχαζα... Αλλά αποφάσισα να σας επισκεφτώ έναν έναν ξεχωριστά αλλά και όλους και όλες μαζί...
-Καλά έκανες. Ξέρεις, είμαστε αρκετοί που σε φέρνουμε συχνά στο μυαλό μας. Κάποιοι, κι ας εξαφανίστηκες, σε συναντάμε κάθε μέρα. Σε βλέπουμε σε φωτογραφίες στους πίνακες από φελιζόλ και στα ψυγεία μας, πάνω στο παπί σου, να μας χαμογελάς.
-Ναι, το παπί μου! Το εργαλείο της δουλειάς μου! Αλλά αλήθεια, τι γυρεύεις εδώ εσύ; Στην αγαπημένη μου αυτή κρυμμένη πλατεία της γειτονιάς μου;
-Έρχομαι τα τελευταία χρόνια. Είναι το ησυχαστήριο μου. Κάθομαι, παίρνω ένα τσάι και διαβάζω τα πρωϊνά.
-Θυμάσαι ένα βράδυ που είχαμε αράξει εδώ; Πολύ πριν «φύγω»...
-Ναι, πως! Είχαμε πάρει κουτάκια μπύρες και βλέπαμε μια πανκ συναυλία!. Από τότε είχα να περάσω, μέχρι που την ανακάλυψα ξανά.
-Ναι, αλλά δεν σε βλέπω να πίνεις τσάι τώρα. Amstel πίνεις; Τι έπαθες; Ούτε την άγγιζες κάποτε! Heineken έπινες! Τουλάχιστον δεν έπινες Kaizer!......
-Ε, τώρα που έγιναν της μόδας οι χιπστερομπύρες του Κουκακίου και του Μεταξουργείου, είπα να αλλάξω προς το πιο λαϊκό! Εδώ, μέχρι και η ωραία γειτονιά σου, το Παγκράτι, άλλαξε και χιπστέριασε!
-Χιπστέριασε; Τι είναι πάλι τούτο;
-Άστο, θα πάρει χρόνο να σου εξηγήσω και σε βλέπω βιαστικό... Κάνε μια βόλτα και θα καταλάβεις...
-Είμαι ναι, λίγος ο χρόνος για να σας προλάβω όλες και όλους... Φαντάζομαι πόση κίνηση θα έχει ακόμα το κέντρο για να ακούω τόσα κορναρίσματα.
-Τα κορναρίσματα, ειδικά σήμερα, δεν είναι τα συνηθισμένα. Σήμερα απεργούν οι οδηγοί δίκυκλων! Οι κούριερ! Οι παλιοί συνάδελφοί σου! Έλειπες δυστυχώς και δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις, να συνδιοργανώσεις, να συμμετάσχεις στη χαρά αυτή! Που να δεις φίλε πόσες εκατοντάδες μηχανάκια διαδηλώνουν, κατακλύζουν τους δρόμους, κλείνουν τα μαγαζιά των αφεντικών που εκμεταλλεύονται την Τάξη σας... 
-Συγκινούμαι που έβαλα ένα λιθαράκι κι εγώ σε αυτό το οικοδόμημα του ταξικού αγώνα. Τα κορναρίσματά τους ακούγονται όμορφα κι αποφασιστικά. Πρέπει να έχασα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Τι άλλο σημαντικό έγινε;
-Α, είχαμε και την πρώτη φορά αριστερά!
-Τιιιιι;
-Ναι, κυβέρνησε ξανά ο μικροαστισμός του ΠΑΣΟΚ. Μεγάλη ιστορία. Οι επόμενοι που θα συναντήσεις θα σου εξηγήσουν. Μην σε κρατάω άλλο. Σίγουρα έχεις κόσμο να δεις...
-Ναι, κάτι θυμάμαι ότι γεννιόταν... Ήταν τις μέρες που «έφευγα»...
-Η ιστορία του τόπου Λουκά δεν αλλάζει με τίποτα. Είναι αυτό το κάτι που μας διαφεύγει συνέχεια και προδίδεται αυτός ο λαός που πέφτει συνέχεια στα ίδια λάθη ψάχνοντας Μεσσίες... Δεν στηρίζεται στις δυνάμεις του... Δεν διαβάζει την Ιστορία του τόπου του, της Τάξης του... 
-Της Τάξης μου, της Τάξης μας... Πρέπει να φύγω φίλε... Χάρηκα... Όταν πια πίνεις την Amstel σου, άφηνε την λίγο στο τραπέζι χωρίς να την κοιτάς. Έτσι, να έρχομαι λαθραία να πίνω καμιά γουλιά κι εγώ... Κουτάκι θα προτιμούσα να είναι... Έτσι, όπως στις συναυλίες στη Villa Amalias παλιά...
-Ναι, θα το κάνω... Θα σε περιμένει... Καλή αντάμωση... 

Δευτέρα 9 Μαΐου 2022

Εκατό αναρτήσεις «φύλλα»...

 



Εκατό αναρτήσεις... Λίγο παραπάνω από δύο χρόνια «φύλλα». Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μέρα που ανέβασα την πρώτη ανάρτηση. Πατώντας το κουμπί της επιβεβαίωσής της, ένιωσα ότι, βούτηξα σ' έναν άγνωστο ωκεανό. Κι αν, σκέφτηκα, δεν τα καταφέρω; Αν δεν ανεβάσω τίποτα άλλο ξανά; Πάει η υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου. Να γράψω την «αλήθεια» μου... Να μιλήσω για βιβλία και συγγραφείς. Για τη μεγάλη αυτή αγάπη που καίει την ψυχή μου. Μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, σχεδόν τρεις δεκαετίες τώρα... Κι όμως... Η μία ανάρτηση έφερε την άλλη. Και η άλλη την επόμενη... Πολλές φορές τρόμαξα... Η σιωπή μέσα μου με τρόμαζε... Θα τα καταφέρω να κρατήσω τα «φυλλαράκια» μου ζωντανά; Να συνεχίσω να γράφω για ό,τι αγαπώ; Γι' αυτή τη φωτιά της ανάγνωσης και της γραφής που καίει μέσα μου; Γι' αυτή την ανάσα μου; Το κέφι μου; Να προσφέρω ένα τόσο δα σποράκι στον ατελείωτο σιτοβολώνα της γνώσης;


Το μικρό αυτό το περιβολάκι των γραμμάτων λοιπόν, κλείνει δύο και κάτι χρόνια που καλλιεργείται! Σπάρθηκε με πολλή αγάπη και με  όσο καλύτερους σπόρους μπορούσε! Άνθισε, κάρπισε και πλέον λογαριάζει τη συγκομιδή του! Ανάμεσα στα μονοπάτια του, κάτω από τις φυλλωσιές του, ο αέρας σκόρπισε λόγια για βιβλία, λόγια για τους γραφιάδες τους, κουβέντες γύρω από αυτά και μικρές μικρές ιστορίες του καλλιεργητή του... Με τις εκατό αυτές αναρτήσεις τους, τα "φύλλα", ευελπιστούν ότι, έστω και λίγο, φώτισαν τις ιστορίες που θα κάνουν τον άνθρωπο καλύτερο... Ο ζευγάς του θα συνεχίσει να το καλλιεργεί κι εσύ, φίλη και φίλε, κόπιασε να ξαποστάσεις και να σε φιλέψει με τα καρπίσματά του... Συνεχίζουμε...

Δευτέρα 2 Μαΐου 2022

ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ...




Οδήγησε και φέτος την Πρωτομαγιά προς την ανατολική συνοικία. Φτάνοντας στην κεντρική της οδό, την «Εθνικής Αντιστάσεως», ένιωσε το σύνηθες γνώριμο συναίσθημα να τον πλημμυρίζει. Ήταν η πρώτη γειτονιά του. Η παιδική γειτονιά του. Η Καισαριανή! Ανηφόρισε τον κεντρικό δρόμο, πέρασε από την πλατεία, είδε με την άκρη του ματιού του τις τιμητικές πλάκες. Κάθε γωνιά αυτής της συνοικίας και μια ιστορία αντίστασης και αγώνα. Παντού και ένας εκτελεσμένος άνθρωπος στη διάρκεια της Κατοχής. Διέσχισε τους δρόμους της για να καταλήξει στην αρχή της οδού «Ηρώων Σκοπευτηρίου». Πέρασε κάτω από το μικρό μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου μια κλασσικής πολυκατοικίας που μεγάλωσε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ο δρόμος που έπαιξε μπάλα ίδιος κι απαράλλαχτος. ίσως μια-δυο καινούριες πολυκατοικίες να είχαν αντικαταστήσει παλιές μονοκατοικίες. Ανεβαίνοντας το δρόμο, στην κατάληξή του ήξερε τι θα αντικρύσει... Αυτό που τα παιδικά του μάτια αντίκρυζαν σχεδόν κάθε μέρα. Την περήφανη ταμπέλα που έγραφε «ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ». Η συναισθηματική φόρτιση κάθε φορά που αντικρύζει την ταμπέλα είναι σε κάθε επίσκεψή του και μεγαλύτερη. Παιδί, κάτι είχε πιάσει ότι σήμαιναν αυτά τα γραμμένα λόγια... Αργότερα, διψασμένος για την Ιστορία του τόπου έκανε το χρέος του κι έμαθε... Πάρκαρε και μπήκε στο άλσος. Ανηφόρισε με την καρδιά να χτυπάει δυνατά και αυτή τη φορά... Μικρά παιδιά, σαν και αυτόν τότε, έπαιζαν μπάλα, έκαναν κούνιες, έτρεχαν με ποδήλατα και πατίνια. Έφτασε στα πρώτα τρία σκαλάκια. Τα ανέβηκε. Κι αμέσως και τα επόμενα τρία. Θυμήθηκε τον εαυτό του να κλαίει ένα πρωϊνό επειδή ένα παιδάκι δίπλα του πατούσε με φοβερή βία πολλά μυρμήγκια που έκαναν ένα μεγάλο δρομολόγιο για να πάνε φορτωμένα τον κόπο τους στη φωλιά τους. Ίσως ένιωσε πρώιμα την αδικία δίπλα σε αυτή τη μάντρα που σαράντα χρόνια πριν εκτυλισσόταν άλλη μία ανθρώπινη αδικία... Εφτακόσιοι πενήντα άνθρωποι είχαν ποτίσει με το αίμα τους το χώμα που μούσκευε τώρα αυτός με τα δάκρυά του για τα τσαλαπατημένα μυρμηγκάκια... Προσπέρασε τα σκαλιά, συνέχισε το δρόμο του, έστριψε και μπήκε μέσα στον ιερό αυτό χώρο. Μαζί του είχε δύο γεράνια από μια γλάστρα της βεράντας του. Τα άφησε στην πρώτη στήλη που ανάμεσα στα ονόματα βρίσκονταν και τριάντα άγνωστων στοιχείων εκτελεσμένοι άνθρωποι. Σιγοψυθίρισε τη Διεθνή. Για όλες τις γυναίκες και άντρες που έπεσαν στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Εδώ, στην πρώτη γειτονιά του, την Καισαριανή. Παντού, σε όλες τις αδούλωτες «Καισαριανές» του κόσμου...







[Το πυροβόλο στη φωτογραφία είναι γερμανικό. Με αυτό και άλλα τρία που παράτησαν οι Γερμανοί όταν έφυγαν από την Αθήνα έκαναν τις εκτελέσεις όταν ήθελαν να σκοτώσουν πολύ κόσμο μαζί. Την Πρωτομαγιά του 1944, τους διακόσιους της Καισαριανής, τους εκτέλεσαν ανά εικοσάδες μέσα σε δύο ώρες.]