Πρωϊνό τραγούδι...

Συ το βρήκες το φαρμάκι και να πιει του το 'δώσες δεν θα βρεις άλλη αγάπη σαν κι αυτή που πρόδωσες... Σκυμμένος πάνω από τον πάγκο της λαϊκής ήταν, με μια σακούλα στα χέρια, όταν άκουσε τη φωνή της να σιγοτραγουδά... Σήκωσε το κεφάλι και της είπε: Ωραίο τραγούδι  τραγουδάτε! Δεν την είχε πολυπροσέξει όταν είχε πλησιάσει στον πάγκο της. Του φάνηκε ευγενική φυσιογνωμία αυτή η βιοπαλαίστρια της ζωής, αλλά τώρα που η φωνή της γλύκανε την ψυχή του αυτό το πεζό πρωινό του Φεβρουαρίου, την κοίταξε μ' ένα χαμόγελο που ζέστανε μάλλον τις καρδιές και των δύο.  Ε! Τι να κάνω! Τραγουδάω να περάσει κι η ώρα... Ραδιοφωνικό τραγούδι της απάντησε. Ναι, τι άλλο, είπε αυτή. Και πικραμένο πολύ, της ξανάπε. Μια σκιά πέρασε στο βλέμμα της... Δεν συνέχισε την κουβέντα. Ποιος ξέρει τι βάσανα και τι θύμησες της ξύπνησε... Αντάλλαξαν τον κόπο της γης με χρήματα κι αποχαιρετίστηκαν. Μια πίκρα για τη γυναίκα αυτή πήρε τη θέση της προηγούμενης γλύκας στην καρδιά του. Προχώρησε και στ' αυτιά του έσβηνε σιγά σιγά η φωνή της που είχε πιάσει και πάλι το τραγούδι... δεν θα βρεις άλλη αγάπη σαν κι αυτή που πρόδωσες...