Νταμάρι...

Η μαυρίλα... Σιγά μην την φοβηθεί... Αρκετά την φοβόταν για χρόνια. Αυτή ας τον φοβηθεί. Αυτός είναι πέτρωμα από το νταμάρι της. Λαξευμένο χιλιοστό χιλιοστό. Μαύρος βράχος που έγινε μαύρη πέτρα, μαύρη πέτρα που έγινε μαύρο πετραδάκι, μαύρο πετραδάκι που έγινε μαύρο τρίμμα. Μαύρο τρίμμα από το νταμάρι της. Μαύρο τρίμμα που ζει μέσα στην ψυχή του που έχει το κορμί για πανωφόρι της. Αν είσαι προσεκτικός όμως, στο ρυτιδωμένο και σημαδεμένο πρόσωπό του θα δεις τα χνάρια αυτού του μαύρου τρίμματος. Αυτό βηματίζει διαρκώς μέσα στην ακοίμητη σκέψη του. Βγαίνει από τα πνευμόνια του όταν αναπνέει. Εκκρίνεται από τα μάτια του όταν δακρύζει. Είναι ο βηματοδότης της καρδιάς του. Περιπλανιέται το μαύρο αυτό τρίμμα παντού μέσα του, όλες τις ώρες, όλες τις στιγμές, δεν μπορεί να διαπεράσει το φλοιό του πανωφοριού, να εκβάλλει από τις όχθες του εσωτερικού ποταμού του, να σπάσει τον τσιμεντοβράχιωνα του μυστικού λιμανιού του. Είναι ανίκητο. Μα, δεν πειράζει, πάλι καλά είναι κι έτσι. Δεν θα φοβηθεί τη μαυρίλα. Είπαμε, είναι μαύρο τρίμμα από το νταμάρι της.... Είναι αυτός...