Αυτοβιογραφίες, βιογραφίες, συνομιλίες...

Αυτοβιογραφίες, βιογραφίες, συνομιλίες... Είναι οι μαγικοί τρόποι να γνωρίσουμε αυτούς που μας έκλεψαν την καρδιά γράφοντας... Το διαπίστωσα και φέτος το καλοκαίρι που καταπιάστηκα με τέτοια πονήματα! Ο μεγάλος γραφιάς Γιώργος Κοτζιούλας με ταξίδεψε σ' έναν πιο παλιό κόσμο των ανθρώπων των Νεοελληνικών Γραμμάτων... Ένα απόγευμα με τον λυρικό ποιητή Λάμπρο Πορφύρα, μια επίσκεψη στο σπίτι του Κωστή Παλαμά, μια συνέντευξη με το Μένο Φιλήντα, μερικές Κυριακάτικες κουβέντες με το Δημοσθένη Βουτυρά, ένα μεσημέρι με την Αιμιλία Δάφνη, ένα πορτρέτο του Μάρκου Αυγέρη! Κι άλλους ακόμα! Το ίδιο συνέβη και με τη βιογραφία του Στρατή Δούκα από τον Τάσο Κόρφη. Που περιπλανήθηκα μαζί του στη Μικρά Ασία, την ηπειρωτική Ελλάδα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Να κυνηγάω κι εγώ, ασθμαίνοντας, τα όνειρα του! 

Κόσμοι παλιοί εμφανίστηκαν μπροστά μου. Κι αν φαίνονται παρωχημένοι κάθε άλλο παρά αυτό είναι. Μέσω αυτών των ακάματων εργατών των γραμμάτων, μέσω των ζωών τους, προσπαθώ κάθε φορά να κατανοήσω και τις δικές μας μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Γιατί τα γραπτά τους είναι ο άνθρωπος εκείνης της εποχής. Κι απ' αυτόν τον άνθρωπο προέρχονται κι οι επόμενοι κι οι επόμενοι και τελικά κι εμείς. Να δω τον άνθρωπο  που στους ίδιους δρόμους έχουμε περπατήσει, στις ίδιες συνοικίες με το ιστορικό τους φορτίο έχουμε περιπλανηθεί, στις ίδιες πλατείες έχουμε αγωνιστεί για έναν καλύτερο κόσμο, στα ίδια καφενεία έχουμε πιει το κρασί μας...

Αλλά αυτό που με γοητεύει περισσότερο, σε όλες αυτές τις πληροφορίες για τη ζωή τους, είναι το πως μέστωσε μέσα τους η ανάγκη για τη γραφή... Γι' αυτό το «δαίμονα»... Ποια ήταν τα πρώτα τους διαβάσματα, ποιους συγγραφείς καταβρόχθισαν, πότε έπιασαν το μολύβι για πρώτη φορά, τι έγραψαν, πως βιοπορίζονταν, ποια όνειρα έκαναν πραγματικότητα μέσα από το χαρτί, ποιες ήταν οι χίμαιρες που κυνήγησαν μάταια, ποιες ήταν οι μεταξύ τους κόντρες και γιατί. Να καταλάβω πως ήταν ο χαρακτήρας τους και πως έζησαν την καθημερινή τους ζωή έξω από το όνειρο της γραφής... Και βυθισμένος στον κόσμο τους να φανταστώ την Αθήνα εκείνων των εποχών, τις επαρχίες κι όπου αλλού σε αυτόν τον πλανήτη περιπλανήθηκαν κι αποτύπωσαν την πραγματικότητα και την φαντασία, τις περιπέτειες και τη ζωή τους...

Διαβάστε ακόμα:

Τι τον θέλουν αυτόν το «δαίμονα»;