Αυτή την ιστορία την αφιερώνω σ' εσέν', απλή και αγράμματη γυναίκα, σ' εσέ, καημένη Χαραυγή. Την άκουσ' από το στόμα σου, και κοίταξα να την κρατήσω, κι όσο πιστά μπορούσα, για να είναι αντίλαλος δικός σου. Γιατί, κι όταν μιλάς εσύ, ένας λαός ολόκληρος τα λόγια σου στα ψιθυρίζει. Κάθε σου ιστορία, χωρίς να το καταλαβαίνης, του γένους είναι ποίημα. Δεν είσαι γυναίκα, είσαι η Φήμη η διαλαλήτρα. Δεν έχεις τίποτα σαρκικό, είσαι ψυχή μονάτη· τα μάτια σου ποτέ δεν ησυχάζουν, ποτέ δε σκοτιδιάζουν. Όσα λες, τα βλέπεις ολοζώντανα μπροστά σου, κι όσα βλέπεις, καθώς τα βλέπ' η Φαντασία τα θωρείς. Γι' αυτό είναι τα λόγια σου ολοζώντανα, σοφή κ' η γλώσσα σου, απλή κι αγράμματη γυναίκα. Με μαγνητίζουν τα μάτια σου και με μαγεύουν τα λόγια σου, και νιώθω κάτι τι μέρα την ημέρα με δένει πιο σφιχτά μ' εσένα. Εσύ με πρωτοτραγούδησες μωρό στην κούνια. Τα υστερνά τα λόγια που θακούσω στην κλίνη του θανάτου, θέλω να βγουν απ' το δικό σου στόμα.
Κωστής Παλαμάς [εισαγωγή στο βιβλίο "Θάνατος παληκαριού"]
Η διαλαλήτρα λοιπόν, η Μούσα του Ομήρου, οι γιαγιάδες και οι παππούδες, όλες αυτές και όλοι αυτοί που κράτησαν μέσα τους, διέδωσαν και μετέφεραν μύθους, θρύλους, ιστορίες, παραμύθια μέσα στους αιώνες είναι αυτοί που έδειξαν το δρόμο στους ανθρώπους για να αρχίσουν να γεμίζουν τα φύλλα και τις σελίδες με τις χαρές, τις λύπες και τις πίκρες, κυρίως με τις λύπες και τις πίκρες. Αυτό θα προσπαθήσουμε κι εμείς από εδώ. Σαν ένα μικρό αστέρι μέσα στους εκατομμύρια γαλαξίες να μπούμε από το παράθυρο και να φωτίσουμε τις ιστορίες. Τις ιστορίες που θα κάνουν τον άνθρωπο καλύτερο... Πάμε λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου